Ο μπάρμπα-Φώτης ο Νεροιδοπαρμένος πέθανε πριν από 45 περίπου χρόνια, αλλά το άτομο που διηγήθηκε την ιστορία στον γράφοντα ήταν ανιψιός του και άκουσε τις εμπειρίες του από το ίδιο του το στόμα, όταν ήταν ακόμη νέος. Ο μπάρμπα-Φώτη είχε στάνη σε μια δασώδη περιοχή ανάμεσα στα χωριά Ραψομμάτη, Περιβόλια και Βρυσούλες. Δεν ήταν κάποιος απλός (και πιθανώς δεισιδαίμονας) χωρικός, επειδή είχε ζήσει και εργαστεί πολλά χρόνια στην Αμερική, και απλώς είχε επιστρέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα του για να περάσει ήσυχο τα τελευταία του χρόνια. 'Οπως είχε εξομολογηθεί πολλές φορές στους συγχωρανούς του, μέσο στην ερημιά του δάσους άκουγε πολλές φορές φωνές, τραγούδια ακόμα και βλαστήμιες, που φαίνονταν να έρχονται από το πουθενά Κάθε σούρουπο, όταν έκλεινε τα πρόβατα στο μαντρί και κατηφόριζε προς το χωριό, αισθανόταν μια περίεργη παρουσία πίσω του να τον ακολουθεί. Την παρουσία πρόδιδαν μόνο περίεργα ήχοι κίνησης. που άλλες φορές έμοιαζαν με βαριές πατημασιές. άλλες φορές με ανάλαφρα βήματα και κάποιες άλλες με το σύρσιμο ενός βαριού σώματος στο χώμα. 'Οταν ο έντρομος μπαρμπα-Φώτης γύριζε το κεφάλι, δεν μπορούσε να δει τίποτα και οι ήχοι σταματούσαν. Η αόρατη παρουσία έπαυε να τον ακολουθεί μόλις έφτανε στο αλώνια. δηλαδή τα "σύνορα" του χωριού, τα οποίο τον παλιό καιρό οι κάτοικοι του (όπως και όλα οι κάτοικοι των χωριών της Ελλάδος μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες) φρόντιζαν να οχυρώνουν με αόρατα "τείχη" χρησιμοποιώντας ένα σύνολο μαγικo-θρησκευτικών τελετουργιών, συνήθως ιδιαίτερων γιο κάθε συγκεκριμένο χωριό (ράντισμα με αγιασμό. λιτανείες, αλλά και μερικές φορές με σκάψιμο της περιμέτρου του χωροιύ με αλέτρι, τα βόδια του οποίου θόβονταν στη συνέχεια ζωντανά!). Ο μπαρμπα-Φώτης, τον οποίο οι κάτοικοι του Ραψομμάτη αποκαλούσαν άλλες φορές με ειρωνεία κι άλλες μέ σεβασμό  Νεραιδοπαρμένο, είχε εξομολογηθεί προσωπικά στον ανιψιό του πως είχε δει πολλές φορές στην τοποθεσία του  μαντριού του μια παράξενη φωτιά να καίει και να λαμπυρίζει Χωρίς να βγάζει καπνό. Η φωτιά μετακινιόταν σαν να ήταν ζωντανή και χανόταν μέσα σε μια στιγμή όταν - εξοικειωμένος πια -  την πλησίαζε πολύ κοντά.
Αυτά που θα πρέπει να έβλεπε ο  μπαρμπα-Φώτης είναι ένα φαινόμενο που έχουν  καταγράφει πολλοί λαογράφοι. Ο λαός ονομάζει τέτοιου είδους φωτιές τελώνιo ή χαμοδράκι και ειδικά στην περιοχή της Αρκαδίας θεωρούνται ως ψυχές αβάπτιστων βρεφών, οι οποίες έχουν μεταμορφωθεί σε δαιμόνια και εμφανίζονται για να βασανίσουν ανθρώπους και κατοικίδιο ζώα. Η ιστορία δεν αναφέρει αν ο μπαρμπα-Φώτης ή το ζώο του έπαθαν κάποιο κακό, μα η παράδοση θέλει σε τέτοιες περιπτώσεις το δαιμόνιο να εξολοθρεύει ολόκληρα κοπάδια ζώων, αφήνοντας πίσω του τυμπανισμένα και μαυρισμένα κουφάρια, τα οποία πολλές φορές φέρουν επάνω τους «σημάδια από τα νύχια του δαίμονα».