Κάποτε, στα νιάτα μου, 35 χρόνια πίσω, έτρεχα γύρω από το στρατόπεδο κοδρα, ανατολική Θεσσαλονίκη, μαζί με άλλες αθλήτριες τότε της κωπηλασίας. Ήταν μια μέρα με πολύ αέρα και κατά μήκος του παραλιακού δρόμου ερχόταν από το στρατόπεδο ένας αποκοσμος ήχος από μουγκρητό θαρρείς εκατοντάδων ανθρώπων και ήχος από αλυσίδες. Αυτό κράτησε πολύ ώρα - τέσσερις γύρους κάναμε κάθε Τετάρτη -. Ούτε σε ταινία θρίλερ δεν έχω νιώσει κάτι παρόμοιο. Πολύ αργότερα έμαθα πως το συγκεκριμένο στρατόπεδο υπήρξε χώρος βασανισμου. Αυτό που άκουσα δεν ερχόταν από τον συνηθισμένο χώρο και χρόνο. Το άκουσαν κι άλλοι, άσχετα που δεν έδωσαν σημασία.