Μια παράξενη επιγραφή μας έρχεται από τη Δήλο και χρονολογείται το 260 π.Χ. Ο ήρωας της ιστορίας που περιγράφεται σε αυτή είναι ο ιερέας του Αιγύπτιου θεού Σέραπη, Απολλώνιος, εγγονός του Απολλώνιου του πρεσβύτερου που έφερε τη λατρεία του Σέραπη στο νησί. Ο πρεσβύτερος Απολλώνιος ήταν ένας περιοδεύων ιερέας με διεθνή ακτίνα δράσης. Αν και είχε μεγαλώσει στην Μέμφιδα της Αιγύπτου επέλεξε τη Δήλο σαν κέντρο των δραστηριοτήτων του μιας και το νησί αποτελούσε θαλάσσιο κόμβο στις θαλάσσιες επικοινωνίες της ανατολικής Μεσογείου και γι΄αυτο το λόγο το νησί τροφοδοτούσε μια διεθνή κοινότητα εμπόρων και ιδιοκτητών πλοίων από όλη τη Μεσόγειο. Ένα τέτοιο πλήθος ήταν πολλά υποσχόμενο ως προς το να ενδιαφερθεί σε θρησκευτικά θέματα τα οποία δεν περιορίζονταν σε μία συγκεκριμένη πόλη. Ο εγγονός λοιπόν, ο νεαρός Απολλώνιος, επέκτεινε τη λατρεία την οποία είχε κληρονόμησε από τον πατέρα του. Αποφάσισε να αγοράσει γη για να χτίσει έναν κανονικό ναό (πριν, η λατρεία λάμβανε χώρα σε ένα δωμάτιο του σπιτιού του ιερέα). Βρηκε λοιπόν ένα οικόπεδο σε μια εξαιρετική τοποθεσία της πόλης σε λογική τιμή. Όταν ανακοίνσε δημόσια τα σχέδια του άρχισαν οι μπελάδες. Οι γείτονες δεν ήθελαν ένα ξένο ναό στην περιοχή τους. Έτσι μύνησαν τον Απολλώνιο και τον πήγαν στα δικαστήρια. Αυτός ήταν νευρικός και φοβισμένος, όμως το βράδυ πριν τη δίκη παρουσιάστηκε ο Θεός στον ύπνο του και την ηρέμησε. Στην δίκη μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Όταν πήραν τον λόγο οι κατήγοροι του Απολλώνιου δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Ο Θεός τους είχε πάρει τη φωνή. Και χωρίς κατηγορίες στο ακροατήριο δεν μπορούσε να γίνει καμία δίκη. Ο Θεός είχε δείξει τη δύναμή του και ο ιερέας πήρε τον δρόμο του.