Στο βιβλίο του «Μυστική Αθήνα και Αττική» ο κύριος Ι. Γιαννόπουλος μας περιγράφει εμπειρίες του κάτω από τη γη, σε μια αττική που λίγοι γνωρίζουν και απλώνεται κάτω από το τετράγωνο μιας καταπακτής. Σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου, βρέθηκε σε μια παράξενη αίθουσα, όπου υπήρχαν λαξευμένοι βράχοι σε σχήμα φέρετρου και που μέσα αναπαύονταν ακόμα, ανέπαφοι σχεδόν, οι νεκροί κάτοικοι του θαλάμου. Ο ξηρός αέρας είχε συμβάλλει στην τέλεια διατήρηση τους, και παρόλο που δεν θα ΄πρεπε να ‘χει απομείνει σχεδόν τίποτα, έμοιαζαν λες και είχαν πεθάνει πριν λίγη ώρα. Ο χώρος αναμφισβήτητα ήταν από κατακόμβες, τάφους από παλιές εποχές που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Πιστεύεται ότι οι υπεύθυνοι για την τοποθέτηση των πτωμάτων ήξεραν αυτό το μυστικό εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

Περαιτέρω ευρήματα αφορούσαν αρχαίους παιδικούς τάφους, καθώς και τα παιχνίδια – κτερίσματα, τα οποία υποτίθεται συντρόφευαν τις παιδικές ψυχούλες στο αιώνιο ταξίδι. Το πιο εντυπωσιακό εύρημα δε, αφορά μια κρύπτη γεμάτη παμπάλαια φέρετρα με σκελετούς στο εσωτερικό. Η μοναδική χρονολογία που μπόρεσε να διαβαστεί έγραφε 1569, ενώ στο κατώφλι της θήρας αναγραφόταν το όνομα «Λυκοδήμος Παλαιολόγος». Αρκετές  οι ενδείξεις  για να πείσουν τον ερευνητή ότι είχε πέσει πάνω στο χώρο ταφής των Παλαιολόγων, της θρυλικής βυζαντινής οικογένειας, τα μέλη της οποίας είχαν διασπαρεί σ’ όλη την Ελλάδα, μετά την άλωση της Πόλης.

Εντύπωση προκαλεί επίσης και η θέα μυστήριων φωτισμών μέσα σ’ εκείνους τους υπόγειους χώρους: χρωματιστά φώτα άγνωστης πηγής που τρεμόσβηναν σαν αστέρι κι έπειτα εξαφανίστηκαν. Ο συγγραφέας γράφει τα εξής: «Τι θα μπορούσε να είναι εκεί μαζί μου; Κάποιος άλλος ερευνητής; Το απέκλεισα γρήγορα, όχι μόνο διότι δεν συνέβαινε αυτό, αλλά και γιατί το φως αυτό είχε ένα χρώμα πράσινο, σαν αυτό των βάλτων. Κατά κάποιο τρόπο παλλόταν, μια πιο δυνατά μια πιο αδύναμα. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι θα μπορούσε να το προκαλεί. Ήμουν σίγουρος ότι άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μου. Τι συνέβαινε; Το παλλόμενο φως όλο και  πλησίαζε. Σε δέκα περίπου μέτρα από κει που στεκόμουν, απότομα και εντελώς αναπάντεχα εξαφανίστηκε».

Υπάρχουν πολλές ιστορίες που αφορούν τέτοια παράξενα φώτα. Πιστευόταν ότι ήταν δαιμονικής προέλευσης και ότι δεν έπρεπε να τις ακολουθεί κανείς. Ωστόσο υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση: στην πραγματικότητα οι σπινθήρες αυτοί προκαλούνται με τη σήψη της βλάστησης, που απελευθερώνει μεθάνιο, το οποίο όταν έρθει σε επαφή με τον αέρα σπινθηροβολεί. Μια πληροφορία που οι άνθρωποι περασμένων εποχών ήταν αδύνατο να γνωρίζουν, με αποτέλεσμα να θεωρούν – δικαιολογημένα – κακό οιωνό τα φώτα αυτά.

(Ένα πασίγνωστο περιστατικό που δικαιολογεί τη σύνδεση αυτών των λάμψεων με αρνητικούς συνειρμούς  δημοσιεύτηκε στις 17/1/1995 στην εφημερίδα του Κόμπε, στην Ιαπωνία. Συγκεκριμένα, η εφημερίδα ανέφερε ότι ένας πυροσβέστης είχε δει γαλάζια και πορτοκαλιά φώτα να περιπλανιούνται πάνω από το δρόμο. Η ιστορία συνέπεσε με έναν από τους χειρότερους σεισμούς που είχε γνωρίσει ο τόπος. Ο σεισμός του Κόμπε μέτρησε 2.500 νεκρούς και δημιούργησε αυτά τα φώτα πιθανόν λόγω των λάμψεων που προκλήθηκαν από τη σύνθλιψη των πετρωμάτων.)

Η έξοδος από όλες αυτές τις υπόγειες διαδρομές πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία των αγίων Ισίδωρων, στο Λυκαβηττό. Τα ανηφορικά σκαλοπάτια οδηγούσαν στο ιερό της εκκλησίας. Επιβεβαιώνεται λοιπόν η θεωρία ότι πολλές εκκλησίες κρύβουν υπόγειους χώρους και κατακόμβες, από τις οποίες μπορούσαν να διαφύγουν οι κάτοικοι σε τυχόν δύσκολες στιγμές του τόπου.