Το 1924, ο Εμμανουήλ Νικολάου, κάτοικος Τζιτζιφιών και πατέρας έξι παιδιών, είχε στείλει μια επιστολή στο δημοφιλές για την εποχή περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, όπου περιέγραφε μια συγκλονιστική μεταφυσική εμπειρία του:

“Πριν από τριάντα χρόνια, το 1894, κατοικούσα στη διασταύρωση των οδών Σφακτηρίας και Πλαταιών. Εκείνη την εποχή, στο μέρος αυτό δεν υπήρχαν παρά μονάχα 5-10 σπίτια, όπου γύρω τους απλώνονταν χωράφια. Υπήρχε ησυχία και ερημιά.

Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού, λοιπόν, ενώ εγώ κι ένας φίλος μου τριγυρίζαμε άσκοπα στα χωράφια, άκουσα έξαφνα μια φωνή:

-Μανόλη, πάρε το σακάκι σου από χάμω!

Κοίταξα να δω ποιος με φώναζε, αλλά δεν υπήρχε κανείς πουθενά και το σακάκι μου το φορούσα. Με κατέλαβε ένας απερίγραπτος φόβος και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι μου. Μόλις έφτασα, άνοιξα την πόρτα και μπήκα στην αυλή. Εκεί, όμως, με περίμενε ένας άλλος τρόμος. Γύρω από το πηγάδι της αυλής μας, είδα να χορεύουν άγνωστοι άνθρωποι και να χτυπούν διάφορα όργανα.

Το αίμα μου πάγωσε στις φλέβες. Λιποθύμησα. Με βρήκαν μετά και με πήραν στο κρεβάτι, όπου έμεινα για τρεις μέρες σοκαρισμένος, χωρίς να μπορώ να περιγράψω τι είχα πάθει. Τα όνειρά μου ήταν φρικιαστικά. Οι εφιάλτες μου επιτίθονταν κάθε νύχτα, οδηγώντας με στην παράνοια. Για έναν ολόκληρο χρόνο, αόριστοι φόβοι με έκαναν να υποφέρω κάθε στιγμή της ημέρας. Είχα γίνει ένας άλλος άνθρωπος.

Τέλος, πέρασε καιρός και καθώς, ως γνωστόν, ο χρόνος θεραπεύει τα πάντα, έτσι κι εγώ λησμόνησα το γεγονός και κάποτε συνήλθα. Στο Μεταξουργείο που μου συνέβησαν όλα τούτα, υπάρχουν άνθρωποι που τα θυμούνται καλά”.