Λοιπόν θα καταθέσω εδώ κάτι που μόνο ένας άνθρωπος το ξέρει μέχρι στιγμής. Θα το πω με φόβο να με κοροϊδέψουν και να το μαμήσουν, αλλά.... τέσπα. Όπως έχω πει ήμουν 1 χρόνο στο ΚΑΤ από τροχαίο με το μηχανάκι μου. Έπαθα 2 ανακοπές. Μία στο χειρουργείο και μία στην εντατική. Στο χειρουργείο δεν θυμάμαι τίποτα. Στην εντατική όμως.... έβλεπα τα πάντα σαν να ήμουν από το ταβάνι σαν μια σφαιρική μπάλα που είχε πλήρη εικόνα του δωματίου και θυμάμαι πρόσωπα και καταστάσεις. Είδα ένα νεαρό γιατρό να με χτυπάει στο στήθος μέχρι να φορτίσει ο απινιδωτής, να με χτυπάει ανάμεσα στα ηλεκτροσόκ και να φωνάζει: "δεν θα μου πεθάνεις γαμώτο!!! Δεν θα μου πεθάνεις!!!! Δεν θα σε αφήσω!!!! Με ακούς;;;!!! Είσαι μικρή ακόμα!!!! Γαμώ το κέρατό μου!!!" Κι εγώ να νιώθω μια απέραντη γαλήνη, να μην θέλω να γυρίσω. Απόλυτη νιρβάνα. Ένιωθα να με τραβάνε πάλι κάτω και δεν το ήθελα. Πονούσα σε κάθε ηλεκτροσόκ, σε κάθε μπουνιά στο στήθος. Ήμουν 22 χρονών τότε. Όταν συνήλθα μετά από κανένα μήνα περίπου και ήμουν σε θέση να επικοινωνήσω, τον είδα και τον ρώτησα. Του περιέγραψα αυτό που είχα δει και τον ρώτησα αν ήταν όνειρο. Τι να πω; Ότι έχασε το χρώμα του; Ότι κόντεψε να πάθει ανακοπή εκείνος; Παρόλα αυτά, όταν τελικά συνήλθε, μου επιβεβαίωσε αυτά που είχα δει. Έτσι ακριβώς είχαν γίνει όλα. Όνειρο; Δεν το πιστεύω. Ούτε κι εκείνος το πίστεψε, ούτε για μια στιγμή. Υ.Γ. Μπορείτε τώρα να κοροϊδέψετε ελεύθερα και να το σκίσετε το θέμα. Τα ήθελα και τα έπαθα που το είπα. Αλλά δεν πειράζει. Το θέμα είναι ότι εγώ ξέρω ότι το έζησα.