Το απόγευμα της 22 Δεκεμβρίου του 1926 ο λογοτέχνης κ. Κων/νος Φωτάκης καθισμένος μόνος του στο καφενείο «Αργολίς» στη πλατεία της Ομόνοιας είδε να μπαίνει ο γνωστός του ηθοποιός Τσούκας ο οποίος κάθισε απέναντί του. Περιέργως του δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η όψη του ήταν πένθιμη και ότι ο Τσούκας θα πεθάνει. Όταν ο Τσούκας έφυγε από το καφενείο ο κ. Φωτάκης είδε σε όραμα ότι όντως ο Τσούκας είχε πεθάνει και πως αυτός βρισκόταν στη κηδεία του την οποία μάλιστα την παρακολούθησε μέχρι το νεκροταφείο αντιλαμβανόμενος όλες τις λεπτομέρειες. Αφού συνήλθε και ακόμα επηρεασμένος από το όραμα βγήκε από το καφενείο όπου και συνάντησε τον δημοσιογράφο κ. Χαρ. Παπαντωνίου στον οποίο διηγήθηκε με λεπτομέρεια το συμβάν και συζήτησαν για το αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Το επόμενο πρωί ο κ. Παπαντωνίου προχωρώντας την οδό Αχαρνών κοντά στη Πλατεία Βάθης είδε τοιχοκολλημένα κηδειόχαρτα, πλησίασε με ανήσυχο προαίσθημα ότι πρόκειται για τον Τσούκα επειδή κατοικούσε εκεί κοντά. Όντως διάβασε κατάπληκτος ότι ο Τσούκας είχε πεθάνει και περνώντας από το σπίτι του είδε τη πόρτα και το μαύρο παραπέτασμα του πένθους. Ο Τσούκας είχε πεθάνει από καρδιακό νόσημα στις 00.30, ΧΩΡΙΣ να έχει βγει από το σπίτι του όλη μέρα, χωρίς να παραπονεθεί ή να δείξει αδιαθεσία. Απλώς διάβαζε ένα μυθιστόρημα. Μόνο γύρω στις 22.00 αισθάνθηκε κάποια ανησυχία η οποία επαναλήφθηκε στις 00.30 και τότε η σύζυγός του βγήκε για να φέρει γιατρό. Όταν επέστρεψε τον βρήκε νεκρό. Ο Τσούκας προαισθάνθηκε φαίνεται το τέλος, γιατί λίγα λεπτά πριν τον θάνατό του, είπε επανειλημμένα στη μητέρα του : «Τόσο γρήγορα; Μα αυτό λοιπόν είναι ο θάνατος;»