Γεια σας παιδιά. Θα ήθελα να περιγράψω κι εγώ την ιστορία μου. Όσο ορθολογιστής και να είναι κάποιος κάποια γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα. Σπάνια καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνουν αλλά συμβαίνουν. Κάποια μας τρομάζουν, αλλά μας χαροποιούν. Αλλά συνήθως να ξέρετε πως όταν μας συμβαίνει κάτι που δεν ανήκει.. χμ.. στον δικό μας κόσμο, το καταλαβαίνουμε. Το καταλαβαίνει το σώμα μας. Όποιος το έχει ζήσει ξέρει τι εννοώ. Το Φλεβάρη του 2003 συνέβη κάτι από αυτά που περιγράφω. Κατάγομαι από Καλαμάτα, αλλά μένω Αθήνα. Εκείνη την περίοδο ήμουν Ηράκλειο για σπουδές. Η οικογένεια μου ήταν στην Αθήνα. Στην Καλαμάτα μένει η γιαγιά μου μόνη της και έχουμε και μια γυναίκα για να την προσέχει επειδή η γιαγιά ήταν 92 χρόνων και δεν μπορούσε να κάνει πολλά. Το βράδυ λοιπόν κατά τις 6 το πρωί σηκώνεται ο πατέρας μου και λέει στη μανά μου πως είδε τη γιαγιά (τη μανά του) και το πως πρέπει να κάνει την κηδεία της. Η μητέρα μου από τον ύπνο μάλλον του είπε να κοιμηθεί και πως ήταν απλά ένα όνειρο. Κατά τις 7 το πρωί ο αδερφός μου κοιμόταν στο δίπλα δωμάτιο και άκουσε την πόρτα να ανοίγει. Σήκωσε λίγο το κεφάλι του και είδε τη γιαγιά μας ντυμένη στα λευκά να μπαίνει μέσα. Να του χαμογελά και μετά να χάνεται μέσα από την μπαλκονόπορτα που ήταν κλειστή. Ο αδερφός μου πίστεψε πως είναι όνειρο αλλά το φως που έμπαινε από την μπαλκονόπορτα τον έκανε να καταλάβει πως είναι πρωί. ΣΤΙΣ 7.30 χτύπησε το τηλέφωνο και μας είπαν ότι η γιαγιά πέθανε...Θα ήθελα να ακούσω σχόλια..