Θεσσαλονίκη. Μια πόλη που συνοδεύεται από διαφορετικές κουλτούρες, (Έλληνες, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι κ.α.) τοποθεσίες και ιστορικά μνημεία μέσα από τα οποία αναδύονται μύθοι που στην μακραίωνη διαδρομή της ιστορίας της. Εξακολουθούν, ακόμα και σήμερα να εξάπτουν την φαντασία και την περιέργεια όχι μόνο των ίδιων των κατοίκων της αλλά και όσων είναι λάτρεις του μεταφυσικού. Στην έρευνα που ακολουθεί παρακάτω θα επισκεφτούμε ορισμένα μέρη που υπάρχουν στην πόλη της Θεσσαλονίκης, και έχει παρατηρηθεί κατά καιρούς από κατοίκους των περιοχών αυτών καθώς και από ερευνητές ότι υπάρχει κάποιου είδους παραφυσική δραστηριότητα. Στην συνέχεια θα περιγράψουμε το τι συναντήσαμε εκεί και το τι «εξώκοσμες» εμπειρίες αποκομίσαμε εμείς οι ίδιοι.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Αρχικά, καλό θα ήταν να διευκρινίσουμε τον όρο «στοιχειωμένο». Ο κ. Χάρης Καραλιώτας ερευνητής στον τομέα των Παραφυσικών φαινομένων μας απαντά ότι «ένα μέρος θεωρείται στοιχειωμένο και άρα ενεργό μέρος της παραφυσικής δραστηριότητας όταν παρατηρούμε τηλεκινητικά φαινόμενα, ακούμε ασώματες φωνές, κρότους, ήχους διάφορους φυσικά χωρίς προφανή αιτία. Όταν ο επισκέπτης στο μέρος λαμβάνει αρνητικά αισθήματα απ’ τον συγκεκριμένο χώρο, (όχι απαραίτητα)».

Ένα είναι σίγουρο’ όταν ακούμε την λέξη «στοιχειωμένο» το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο νου είναι τα φαντάσματα. Οι όροι ωστόσο ποικίλλουν και μπορούμε να τα συναντήσουμε και ως πνεύματα, άυλες μορφές, στοιχειά, χτικιά, σκιές. Ουσιαστικά πρόκειται για αόρατες ή ημιδιάφανες μορφές οι οποίες ως επί το πλείστον είναι ανθρώπινες ψυχές χωρίς αυτό να αποκλείει τον ισχυρισμό ότι μπορεί να είναι και κακά πνεύματα. Με ποιον τρόπο μια ανθρώπινη ψυχή καταλήγει «στοιχειωμένη» κυριαρχούν πολλές απόψεις επί του θέματος τούτου. Συνεχίζοντας ο κ. Καραλιώτας αναφέρει ότι «μπορεί ο χώρος αυτός να είναι επιβαρυμένος λόγω της ιστορίας του. π.χ ένα νοσοκομείο, μέρη εκτελέσεων και βασανισμών, τόποι λατρείας και επικλήσεων».

Υπάρχουν περιπτώσεις που αναφέρουν ότι οι ψυχές δεν μπορούν να βρουν την λύτρωση εξαιτίας διάφορων εκκρεμοτήτων που άφησαν πίσω τους, είτε τους συνέβη κάποια αδικοπραγία εις βάρος τους ή ακόμη και οι ίδιοι να την προκάλεσαν, άλλες πάλι λόγω έντονου συναισθηματικού στρες που βίωσαν, η συναισθηματική ή παθολογική προσκόλληση σε συγκεκριμένα μέρη ή αντικείμενα είτε κάλλιστα έχουν αποβιώσει μα στην πραγματικότητα δεν έχουν συναίσθηση. Διακρίνονται σε δύο ειδών πνεύματα. Στα καλά και τα κακά. Συνήθως απαντώνται σε όχι και τόσο καλά φωτισμένους χώρους ή σε πλήρη συσκότιση, σε νεκροταφεία, σε ομιχλώδεις περιοχές ή σε περιοχές όπου υπάρχει το υγρό στοιχείο. Η «επαφή» με τέτοιου είδους κακά όντα προκαλεί στους αποδέκτες αισθήματα ψύχους, συναισθήματα μελαγχολίας και κατάθλιψης, ανατριχίλα και ένα ακατανίκητο αίσθημα φόβου. Εν αντιθέσει με τα καλά πνεύματα όπου δημιουργούνται στους αποδέκτες αισθήματα ευφορίας, δύναμης και συγκέντρωσης.

Πολύ συχνά, στις στοιχειωμένες ιστορίες γίνεται η χρήση του όρου αστικός μύθος, μια αρκετά παρεξηγημένη έννοια. Ο κ. Καραλιώτας Χ. μας εξηγεί ότι «ο όρος αστικός μύθος είναι η πιστή απόδοση του αγγλικού όρου urban legend. Ίσως θα ήταν σοφότερο να τον αποκαλούμε σύγχρονο μύθο, μιας και το ζητούμενο είναι να διακριθεί σαφώς από τα παραδοσιακά λαϊκά παραμύθια, που είναι αντικείμενο μελέτης της λαογραφίας. Στην σύγχρονη ζωή που οι πόλεις μοιάζουν με απέραντες φυλακές κονσερβοποιημένων ανθρώπων, υπάρχει έμφυτη η ανάγκη για την δημιουργία νέας “μυθολογίας”, καινούριων παράδοξων ιστοριών. Αυτές οι ιστορίες είναι οι αστικοί θρύλοι, παράδοξες αφηγήσεις που αν και πολλές φορές ισορροπούν μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, πάντα προέρχονται απ’ την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να μετατρέψει το συνηθισμένο και ανούσιο σε μαγικό. Οι αστικοί θρύλοι λοιπόν, φαίνεται να επαναφέρουν κάποια αρχέτυπα. Συνήθως μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ φίλων, με περιεχόμενο άλλοτε εγκληματικό, διεστραμμένο, υπερφυσικό κι άλλοτε με το στοιχείο της γοητείας που ασκεί ο τρόμος, η συντριβή της ρουτίνας».

Και αφού έχουμε αποσαφηνίσει κάποιες σημαντικές έννοιες, μπορούμε να ξεκινήσουμε το ταξίδι στην πόλη των μύθων.

Ημέρα Δευτέρα. Κάνοντας μια βόλτα στην πόλη της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στην περιοχή του Βαρδάρη έναντι των Δικαστηρίων αλλά και σε διάφορα σημεία επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας θα παρατηρήσει κανείς κτίρια με την ιδιόμορφη αρχιτεκτονική τους, τους πυργίσκους να δεσπόζουν αριστερά και δεξιά των κτιρίων προσδίδοντας κύρος και μεγαλοπρέπεια ενώ το μάτι δεν μπορεί να «αντισταθεί» στους γύψινους διακόσμους και τα διάφορα αρχιτεκτονικά μοτίβα της εποχής εκείνης που ντύνουν τα κτίρια αυτά. Κατά κανόνα, η κατοχή των οικημάτων αυτών, ανήκε σ’ ένα μεγάλο ποσοστό σε εβραϊκής καταγωγής οικογένειες.

ΟΙΚΗΜΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΟΛΓΑΣ 261-263







Η ιστορία ανέγερσης του χρονολογείται το 1919. Κατά τα πρώτα χρόνια ύπαρξης του λειτουργούσε ως χαρτοπαικτική λέσχη (καζίνο) το οποίο συγκέντρωνε πλήθος Εβραίων. Συνεχίζοντας ιστορικά την αναδρομή μας στο παρελθόν και ιδιαίτερα στα χρόνια της Κατοχής το συγκεκριμένο κτίριο χρησιμοποιήθηκε από τος Γερμανούς ως άντρο βασανιστηρίων για τους Εβραίους με την άποψη να κυριαρχεί ότι το μέρος αυτό απέκτησε αρνητική ενέργεια. Και ακολουθούν ορισμένα περιστατικά που έρχονται να ενισχύσουν την παραπάνω πεποίθηση. Κατά την δεκαετία του ‘ 80 ένας εργολάβος ανέλαβε να το κατεδαφίσει. Όμως, μετά από λίγες ημέρες ο εργολάβος, ο μηχανικός καθώς και ο αρχιτέκτονας που είχαν έρθει σε συνεννόηση για την κατεδάφιση του και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες αποβίωσαν όλοι την ίδια μέρα. Εν συνεχεία, η εργασία κατεδάφισης ορίστηκε σε άλλους εργολάβους οι οποίοι είχαν και αυτοί ένα «άδοξο» τέλος. Τα γεγονότα άφησαν άναυδη την κοινή γνώμη με πολλούς να υποστηρίζουν ακράδαντα ότι το κτίριο είναι στοιχειωμένο. Η πλέον επικρατέστερη άποψη ότι την περίοδο του πολέμου πολλοί άνθρωποι βρήκαν άδικο και τραγικό θάνατο οι ψυχές των οποίων ενοικούν ακόμα σ’ αυτό το κτίριο. Μάλιστα λέγεται ότι μια οικογένεια αθίγγανων είχε νοικιάσει τον πρώτο όροφο του κτιρίου για λίγες μέρες. Το ίδιο κιόλας βράδυ το εγκατέλειψαν δίχως να αναφερθούν σε αυτό. Έντονες φημολογίες αναφέρουν ότι από τα δωμάτια του υπογείου έβγαιναν δυνατές κραυγές και θόρυβοι.. Πολλές ιστορίες έρχονται να προστεθούν στο χρονικό αυτού του κτιρίου. Μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να βγαίνουν στο προσκήνιο ιστορίες με περίεργους, απόκοσμους θορύβους, κραυγές, λάμψεις και φώτα που αναβοσβήνουν κατά τις βραδινές ώρες κυρίως, δημιουργώντας ένα «βαρύ» πέπλο μυστηρίου. Οι παραπάνω ερμηνείες συνηγορούν και μας παραπέμπουν στο λεγόμενο φαινόμενο poltergeist. Πρόκειται για μια σύνθετη λέξη αποτελούμενη από τη λέξη poltern που σημαίνει χτυπώ και τη λέξη geist που σημαίνει πνεύμα. Σε ελεύθερη μετάφραση «θορυβοποιό πνεύμα». Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο κάποιο πνεύμα δηλώνει την παρουσία προκαλώντας μια αναταραχή στον χώρο δημιουργώντας ήχους όπως (ξύσιμο, φωνές, ψιθύρους, παρεμβολές σε τηλεφωνικές ή άλλες ηλεκτρικές συσκευές), άλλοτε μετακινώντας διάφορα αντικείμενα με συγκεκριμένο τρόπο, με αηδιαστικές μυρωδιές, ακόμα και επιθέσεις σε ανθρώπους ή ζώα. Επί τω παρόντι, ο πρώτος όροφος χρησιμοποιείται πια ως αποθήκη οικοδομικών υλικών. Από τότε κανένας εργολάβος δεν τόλμησε να ασχοληθεί μ’ αυτό το σπίτι. Εν τούτοις, τα στόματα συνεχίζουν να παραμένουν ερμητικά κλειστά γι’ αυτό το θέμα ίσως….διότι ο φόβος φυλάει τα έρμαια…. Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι το συγκεκριμένο οίκημα έχει τρομακτική όψη που προκαλεί ακόμα και τις πρωινές ώρες δέος, φόβο, ανατριχίλα μα και… μοναξιά. Με έντονη την εμφάνιση της φθοράς πάνω του, εξακολουθεί να ελκύει τα βλέμματα των περαστικών. Στη σημερινή κατάσταση του κτιρίου, διαφημιστικές πινακίδες αλλοιώνουν την εξωτερική όψη του. Σου δίνεται η εντύπωση ότι γίνεται μια προσπάθεια να του αποδοθεί μια πιο ανθρώπινη πλευρά και όχι τόσο η απόκοσμη..

ΑΝΩ ΠΟΛΗ

Συνεχίζοντας την πορεία μας στην πόλη, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την Άνω Πόλη. Μια περιοχή που δε θυμίζει τίποτα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η είσοδος μας στην περιοχή αυτή μας γύρισε ιστορικά στα χρόνια του Βυζαντίου. Η αρχιτεκτονική που είναι διάχυτη εκεί σε μαγεύει από την πρώτη στιγμή. Μείζονος ιστορικής σημασίας με σημαντικά μνημεία όπως (Επταπύργιο, Πύργος Τριγωνίου, Βυζαντινά Τείχη) αποτελεί πόλο έλξης τόσο για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης όσο και για τους τουρίστες. Περιπλανώμενοι στους στενούς πλακόστρωτους δρόμους κατευθυνθήκαμε στην πλατεία Τερψιθέας όπου βρίσκεται το ξακουστό μαυσωλείο του Μουσά Μπάμπα το οποίο έχει να μας διηγηθεί πολλά.. Έως το 1923 βρίσκονταν τα οστά του Μουσά Μπάμπα που ήταν ένας μουσουλμάνος άγιος. Δοξασίες λένε πως έχει στοιχειώσει την περιοχή αυτή. Μάλιστα πολλοί, έχουν γίνει μάρτυρες έχοντας δει την μορφή του να τριγυρνάει τα βράδια στην πλατεία κοντά στο μνημείο.. Η ολιγόλεπτη παραμονή μας στο σημείο αυτό εκπέμπει μια περίεργη ενέργεια που είναι δύσκολο να μην αισθανθείς…Υπάρχει όμως και κάτι ιδιαίτερο σ’ αυτήν την ιστορία που αξίζει την προσοχή μας. Στα θεμέλια του μαυσωλείου βρίσκεται ένα εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Πολλοί χριστιανοί έβλεπαν στο πρόσωπο του Μουσά Μπάμπα το πρόσωπο του Αγίου. Κυκλοφορούν δε, ιστορίες χριστιανών που αναφέρουν πως ο Μουσά Μπάμπα είναι εν τέλει ο Άγιος Γεώργιος μεταμορφωμένος για να στρέψει την πίστη των μουσουλμάνων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο Άγιος χαίρει την εκτίμηση και τον σεβασμό τους. Η είσοδος μας στην πλατεία, μας δημιούργησε συναισθήματα ηρεμίας, χαλάρωσης και ασφάλειας ενώ την αισθητική του χώρου «χαλούσαν» τα διάφορα σκουπίδια που βρίσκονταν στον περιβάλλοντα χώρο.

ΚΗΠΟΙ ΤΟΥ ΠΑΣΑ



Εν συνεχεία δεύτερος προορισμός μας οι Κήποι του Πασά ή τα περιβόητα «Δρακόσπιτα» ή «άντρο δερβισάδων». Το 1904 ξεκίνησε η δημιουργία τους, ένας καταπράσινος περιφραγμένος τόπος 1000τ.μ. γεμάτος θεόρατα πεύκα. Εκεί κοντά βρίσκεται το Αγίασμα του Αγίου Παύλου καθώς και το νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος. Δεν υπάρχει κάποια ιστορική εξήγηση για το πως προέκυψε η ονομασία αυτή. Κατα πάσα πιθανότητα οφείλεται σε ιστορίες των κατοίκων πως παλιά αποτελούσε ησυχαστήριο του Σεϊφουλάχ Πασά ενός Τούρκου μεράρχου. Καθώς εισήλθαμε στον υπαίθριο χώρο του κήπου, παρατηρεί κανείς μια παράξενη και μαγευτική αρχιτεκτονική που θυμίζει έντονα την αρχιτεκτονική του Αντόνι Γκαουντί (Antoni Gaudi) στην Βαρκελώνη. Στις διάφορες πέτρινες κατασκευές, φαίνεται να έχουν χρησιμοποιηθεί απλά υλικά. Παρακάτω διακρίνεται μια στοά που βγάζει σε αδιέξοδο.. Ακούγονται πολλά γι’ αυτό το μέρος, ότι αποτελούσε τόπο συνάντησης Οθωμανών Τεκτόνων ενώ εκεί βρίσκονται και τα όρια που τελειώνουν οι κατακόμβες της Θεσσαλονίκης. Το πρωτότυπο σχέδιο των Κήπων σε σύγκριση με την σημερινή ύπαρξη τους δηλώνει ότι με το πέρασμα των αιώνων υπέστησαν καταστροφή. Κατά τα έτη 1922-1923 δηλαδή μετά την μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών αρκετοί πρόσφυγες βρήκαν στέγη στην περιοχή της Άνω Πόλης. Τότε, πολλά από τα υλικά των μνημείων (τούβλα και πέτρες) χρησιμοποιήθηκαν ως υλικά επιδιόρθωσης στα σπίτια όπου πρωτύτερα διέμεναν οι Τούρκοι. Στο σύνολο τους πάνω στις πέτρινες κατασκευές απεικονίζονται περίεργα σύμβολα καθώς και μορφές ζώων και φυτών. Υποστηρίζεται έντονα ότι οι πέτρες αυτές είχαν χτυπηθεί από κεραυνό. Πιστεύεται ότι η τοποθεσία αυτή διαθέτει ένα ισχυρό «γεωμαγνητικό πεδίο». Κατά καιρούς πραγματοποιούνταν αποκρυφιστικές τελετές και ανθρωποθυσίες. Η παράξενη ατμόσφαιρα στο μέρος αυτό είναι κυρίαρχη και σ’ αυτό συντελεί το γεγονός ότι είναι χτισμένα σε παλιά και νέα νεκροταφεία.. Πάντως, τα συναισθήματα που αποκομίσαμε από την παραμονή μας εκεί, ήταν πολύ όμορφα’ χαλάρωση, ηρεμία, συγκέντρωση και μια πολύ θετική ενέργεια που σε γεμίζει αποπνέει το μέρος αυτό. Τόσο κοντά στο κέντρο και την ίδια στιγμή άλλο τόσο μακριά από το άγχος και τον θόρυβο της πόλης.

ΟΔΟΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΕΤΡΑΣ



Τελευταίος μας σταθμός στην περιοχή της Άνω Πόλης, η περίφημη οδός της Μαύρης Πέτρας. Πρόκειται για ένα στενό δρόμο όπου τριγύρω του υπάρχουν σπίτια και οι μεταφυσικές ιστορίες που τον τυλίγουν είναι πολλές.. Μάλιστα λέγεται ότι ανά 3 ή 15 ημέρες τα μεσάνυχτα, ανοίγει ένα πέρασμα σε παράλληλους κόσμους ενώ σ’ αυτήν μπορείς να έχεις πρόσβαση μόνο για 15’ λεπτά. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παγιδευτείς και να χαθείς «από προσώπου γης» στην κυριολεξία, ενώ κανένας δεν γνωρίζει μέχρι και σήμερα που οδηγεί. Ωστόσο, ο μύθος αυτός δεν τυγχάνει μεγάλης παλαιότητας αλλά συναντάται στο σύγχρονο μυθιστόρημα του συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη με τίτλο «Πέρα από τα βάθη της νύχτας» στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και ο εν λόγω μύθος. Ίσως και να υπάρχει εξήγηση για την ονομασία της οδού και την ύπαρξη ενεργειακού πεδίου. Μετά την μεγάλη φωτιά το έτος 1917 λέγεται πως στη συγκεκριμένη οδό βρέθηκε μια μαύρη πέτρα που λέγεται πως έπεσε από ψηλά. Μάλιστα η απόκοσμη αυτή πέτρα ήταν κατασκευασμένη από σίδερο και πιθανόν να προήλθε από το διάστημα. Μια άλλη εκδοχή του μύθου αναφέρει πως υπογείως υπάρχουν στοές που τέμνονται μεταξύ τους και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προκαλείται, μια ενεργειακή πηγή. Κάθε τοποθεσία πάνω στον πλανήτη διαθέτει φορτίο είτε θετικό είτε αρνητικό σε διάφορες συχνότητες. Αυτό εξαρτάται συχνά από τα διάφορα περιστατικά που έχουν διαδραματιστεί εκεί, αφήνοντας το αντίστοιχο φορτίο τους. Πως ακριβώς συμβάλλουν οι συχνότητες στα ενεργειακά πεδία’ Ο κ. Καραλιώτας Χ. μας εκφράζει την άποψη ότι « όλα όσα βλέπουμε, νιώθουμε, ακούμε, τρώμε, πίνουμε, αναπνέουμε, αέρας, ύλη, φως, είναι συχνότητες ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε διάφορα μήκη και πλάτη. Ίσως αυτά τα φαινομενικά αόρατα φαινόμενά από αόρατες οντότητες να πέφτουν στην αντίληψη μας επειδή τυχαίνει σε κάποιους τόπους, υπό κάποιες συνθήκες οι ΄΄αόρατες΄΄ για εμάς συχνότητες να μετατρέπονται κατά συνθήκη πιθανώς σε ορατές».

Δεν αποτελεί σύμπτωση που οι Αρχαίοι Έλληνες ή διάφοροι λαοί ανά τον κόσμο έχτιζαν τους ναούς ή τα μνημεία τους όπου το ενεργειακό φορτίο της γης ήταν μεγάλο. Πολύ πιθανόν να υπάρχει κάποια σύνδεση με την οδό που μόλις επισκεφτήκαμε. Συγκεκριμένα στην πόλη της Θεσσαλονίκης υπάρχουν και άλλα μέρη ή δρόμοι, οι οποίοι σχηματίζουν διάφορα αποκρυφιστικά σύμβολα. Έχει παρατηρηθεί δε, και σε ορισμένα καπάκια των υπονόμων διάφορα παράξενα σύμβολα ενδεχομένως να σχηματίζουν κάποιον χάρτη. Δημιουργείται το ερώτημα μήπως αυτή η ενέργεια που σχηματίζεται από την τοποθεσία σε συγκεκριμένα σχήματα, πράγματι είναι τόσο ισχυρή για να προκαλέσει την δημιουργία εισόδων σε άλλου κόσμους… Σύμφωνα με το κ. Καραλιώτα Χ. επισημαίνεται ότι  «προφανώς τα ενεργειακά πεδία παίζουν ρόλο στην εκδήλωση τέτοιων φαινομένων, θεωρητικά πάντα έχει παρατηρηθεί ότι σε ενεργειακά φορτισμένους τόπους υπάρχει εντονότερη και συχνότερη εκδήλωση φαινομένων».

Από έρευνες που έχουν γίνει και με βάσει τον πολεοδομικό σχεδιασμό της πόλης προκύπτουν αρκετές υπόγειες διαδρομές ενώ γίνεται αναφορά για τρία βασικά «υπόγεια δίκτυα». Το πρώτο το συναντούμε με την ονομασία «στενή σήραγγα». Δημιουργήθηκε το διάστημα που κατασκευάστηκε το Ελληνικό Τείχος και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ενώ η αρχιτεκτονική του σχεδιασμού θυμίζει την εποχή των Πτολεμαίων. Το υπόγειο αυτό τούνελ ξεκινούσε από την περιοχή Κάστρα, περνούσε δίπλα από την εκκλησία των 12 Αποστόλων, δίπλα από το ελληνιστικό θρησκευτικό κέντρο, την σημερινή οδό Διοικητηρίου και ακολούθως κάτω από τα ανάκτορα που τότε βρίσκονταν στην ίδια τοποθεσία και αργότερα τα βυζαντινά. Η δεύτερη υπόγεια δίοδος αναφέρεται και ως «φαρδιά σήραγγα». Η αφετηρία της και αυτή από τα Κάστρα, συνέχιζε επί της οδού Βύζαντος όπου ένα μέρος της είναι εκτεθειμένο. Διασταυρώνονταν με τα υπόγεια του Αγίου Δημητρίου και αφού περνούσε τις καμάρες του Ρωμαϊκού στρατοπέδου στην πλατεία Χαλκέων στο ύψος της Αριστοτέλους (σήμερα) τερμάτιζε και αυτό στο λιμάνι. Οι δύο προαναφερθείσες σήραγγες (Στενή και Φαρδιά) ήταν οι πιο κύριες και χρησιμοποιούνταν από τον στρατό. Κατά την ρωμαϊκή περίοδο, οι χριστιανοί  κατασκεύασαν κατακόμβες όμοιες με τις άνωθι σήραγγες που χρησιμοποιούσαν ως τόπους λατρείας αλλά και ως σημεία εξόδου από την πόλη. Οι περισσότερες κατακόμβες ήταν συνδεδεμένες με τον ναό του Οσίου Δαυίδ στην Άνω Πόλη. Η 3η  σήραγγα ή αλλιώς επονομαζόμενη «στοά των Κάστρων» σύνδεε τον Λευκό Πύργο με το Επταπύργιο. Το μέγεθος της ήταν τόσο μεγάλο που μπορούσε να περάσει με μεγάλη ευκολία ένα άλογο με τον αναβάτη του. Όμως, η αρνητική εκσυγχρόνιση της πόλης επίφερε το κλείσιμο όλου αυτού του υπόγειου δικτύου. Παρολ’ αυτά η θαμμένη ιστορία της Θεσσαλονίκης θα συνεχίζει να παραμένει ζωντανή στο μυαλό και την καρδιά των κατοίκων της ανά τους αιώνες.. Βλέποντας από κοντά τον συγκεκριμένο μονοπάτι, δεν σου «περνάει από το μυαλό» ότι κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ. Ανηφορίζοντας ακόμα λίγο τον στενό δρόμο, πιο πάνω, σε βγάζει σ’ ένα μέρος σαν μπαλκόνι, από το οποίο έχεις την καλύτερη θέα.. Ξαφνικά και χωρίς προφανή αιτία, με έπιασε ένας ξαφνικός πονοκέφαλος ο οποίος υποχώρησε καθώς φεύγαμε από το σημείο εκείνο..

ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ, ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΘΕΡΜΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΝΕΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ

Ημέρα Πέμπτη. Η έναρξη της περιπέτειας μας ξεκινά στα Ανατολικά της Θεσσαλονίκης, στην Θέρμη. Υπάρχουν διαδόσεις ότι σε εκείνη την περιοχή, και συγκεκριμένα στον ναό του Αγίου Μάρκου στον παλιό δρόμο της Θέρμης, στα νέα νεκροταφεία υπάρχει παραφυσική δραστηριότητα. Η Θέρμη είναι μια βιομηχανική περιοχή, αναπτυσσόμενη. Καθώς περπατάμε παρατηρούμε όμορφα πολυτελή σπίτια με αυλές αλλά και καταπράσινα από την άνοιξη ανεκμετάλλευτα αγροτεμάχια. Ο προορισμός μας, ο Ναός του Αγίου Μάρκου που βρίσκεται στον παλιό δρόμο για την Θέρμη μετά τα νέα νεκροταφεία. Έχει ακουστεί ότι δίπλα στην εκκλησία αυτή υπάρχει ένας τσιμεντένιος κύκλος ταυτόχρονα, υπάρχει μια δυσκολία προσαρμογής και μια «βαριά» ατμόσφαιρα που απλώνεται στον χώρο. Αυτό ακριβώς πάμε να εξακριβώσουμε. Μετά από αρκετή ώρα βαδίσματος καθώς η περιοχή είναι μεγάλη σε έκταση, βρίσκουμε την εκκλησία του Αγίου Μάρκου σε μια ιδιόκτητη κατοικία. Ζητώντας την άδεια από τον ιδιοκτήτη να εξερευνήσουμε τον χώρο δεν εντοπίζουμε τον μυστήριο αυτόν κύκλο και συνεχίζουμε να αναζητούμε το μέρος μετά τα νέα νεκροταφεία. Απομακρυσμένοι αρκετά από το νέο σημείο αναζήτησης μας και έπειτα από λίγη ώρα συναντάμε τα νέα νεκροταφεία σε μια αραιοκατοικημένη συνοικία. Ένα σχετικά μικρό νεκροταφείο όπου οι τάφοι ήταν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο… Για εκκλησάκι ούτε λόγος. Υπήρχε ένα κτίριο αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν το οστεοφυλάκιο. Το αποτέλεσμα’ Ένας μύθος καταρρίπτεται.

ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΟΙΚΗΜΑ ΧΑΤΖΗΓΩΓΟΥ  Ν.ΚΡΗΝΗ



Και το ταξίδι της περιπέτειας μας συνεχίζεται… με κατεύθυνση την Καλαμαριά   (Ν. Κρήνη). Το οίκημα με την ξεχωριστή αρχιτεκτονική του γνωστό και ως οικία Χατζηγώγου οικοδομήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1920 με αρχές του 1930 από τους Μαλάκη- Ζωγράφο. Μετά την μεγάλη φωτιά του 1917 είχαν αναλάβει την κατασκευή και άλλων κτιρίων εκ των οποίων διασώζονται μέχρι και σήμερα. Στην παραλία της Καλαμαριάς εκείνη την εποχή υπήρχαν και παραπήγματα στα οποία διέμεναν οι πρόσφυγες, αυτό όμως δεν αποτέλεσε εμπόδιο στο να ανοικοδομηθούν εξοχικές κατοικίες από τους εύπορους της πόλης. Το συγκεκριμένο κτίσμα είχε σχεδιαστεί για εξοχική κατοικία λόγω του μικρού μεγέθους του. Αριστερά και δεξιά του κεντρικού κτιρίου διακρίνονται δύο οκταγωνικοί πυργίσκοι, δείχνουν να είναι μεγάλοι και επιβλητικοί όμως στο εσωτερικό τους δε διαθέτουν μεγάλο χώρο. Το μόνο που είναι γνωστό μέχρι τώρα από τους κατοίκους της περιοχής είναι ότι η οικογένεια Χατζηγώγου μετά τον μεγάλο σεισμό του 1978, το εγκατέλειψαν και από τότε έχουν χαθεί τα ίχνη τους.. Η ιστορία του συγκεκριμένου οικήματος παραμένει έως σήμερα άγνωστη.. Πολλοί γνωρίζουν μα ελάχιστοι ψιθυρίζουν.. Υπάρχει μια διχογνωμία όσον αφορά το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί. Μαρτυρίες κατοίκων υποστηρίζουν ότι έχουν παρατηρήσει κατά καιρούς θεάσεις φαντασμάτων καθώς και περιστατικά τελετών μαύρης μαγείας να συμβαίνουν στο οίκημα αυτό. Μάλιστα πριν καμιά πενταετία οι κάτοικοι της περιοχής αυτής τοποθετήσαν στην πόρτα και στα παραθυρόφυλλα εικόνες της Παναγίας, σκόρδα και λουλούδια προκειμένου να ξορκίσουν το κακό. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι κάτοικοι δεν παρατήρησαν ούτε είδαν κάτι. Παρατηρώντας την σημερινή κατάσταση του κτιρίου, φαίνονται έντονα τα σημάδια του χρόνου, ένα είδος απόκοσμης εγκατάλειψης… Παρόλο που ο πυργίσκος στα δεξιά έχει καταρρεύσει το υπόλοιπο οίκημα στέκει ακόμα αγέρωχο και γεμάτο περηφάνια. Η παρουσία μας εκεί, ακόμα και με το φως της μέρας, προκαλεί έντονα αισθήματα φόβου και η ατμόσφαιρα αποπνέει μια πολύ αρνητική αύρα που την αισθάνεσαι μέχρι το κόκκαλο.. Εντελώς αποκομμένο από την καθημερινότητα των υπόλοιπων κτιρίων δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις ότι στο πίσω μέρος υπάρχει ένας σχετικά μεγάλος υπαίθριος χώρος, που είναι σκεπασμένος από διάφορα φυτά κισσός, πεύκο, αγριόχορτα κ.α… σου δίνει την εντύπωση ότι το οίκημα επιθυμεί έντονα να μην δηλώνει την παρουσία του πια…

Μολαταύτα, οι απόψεις πάνω στις παραφυσικές δραστηριότητες, διίστανται. Ο καθηγητής στον τομέα Πυρηνικής Φυσικής και Φυσικής Στοιχειωδών Σωματιδίων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο κ. Κίτης Γεώργιος προβάλλει έντονα την άποψη ότι «η επιστήμη της Φυσικής δεν τα δέχεται αυτά». Ύστερα θέτει  το ερώτημα πως ανιχνεύεται η ενέργεια? Ο ίδιος απαντά «δεν έχει μετρήσει κανείς κάτι. Με τι μέγεθος μετράται? Παραδείγματος χάριν η βενζίνη, το ηλεκτρικό ρεύμα, ότι ενέργεια είναι αναφερόμαστε στο μέγεθος της φυσικής το οποίο μετράται/τιμάται. Όταν ερχόμαστε σε κάτι στοιχειωμένο και υποτεθεί κάποιος ότι κάποιου είδους ενέργεια χάθηκε και εκδηλώθηκε εκεί, πως μετρήθηκε, είναι μια εικασία. Δεν έχει δει κάποιος κάτι, αυτήν την ενέργεια. Είναι όλα ιδέες. Δεν υπάρχει κάτι αντικειμενικό».

Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι όλο και κάποιοι έχουν να μας διηγηθούν μια αλλόκοτη εμπειρία που τους έχει συμβεί. Τελικά η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο κ. Καραλιώτας Χ. τονίζει «ότι κακώς κατά την δικιά μου προσωπική άποψη η επιστήμη έχει μπει στη δίνη να καταρρίψει τη φιλοσοφία κ την θεολογία. Αντί να συμβαδίσει μαζί τους. Είναι θέμα τελικά ορολογίας. Η θεολογία πέρα απτούς  δογματισμούς της, κάνει λόγο για την ύπαρξη ενός πνευματικού κόσμου ανάμεσα μας. Την ίδια ώρα η επιστήμη κάνει λόγο για παράλληλα σύμπαντα, δηλαδή εναλλακτικούς κόσμους που συνυπάρχουν στο ίδιο σημείο. Τα φαινόμενα είναι υπαρκτά, καθημερινά κόσμος τα βιώνει σε όλη την υφήλιο εάν είναι παράλληλο σύμπαν ή πνευματικός κόσμος, ένα και το αυτό. Η ουσία δεν αλλάζει ότι τα φαινόμενα αυτά είναι αληθινά όπως και οι άνθρωποι που τα βιώσαν».

Η περιπέτεια στους μύθους έλαβε τέλος για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Με βάση τα συναισθηματικά μας κριτήρια αρκετοί απ’ αυτούς ισχύουν και άλλοι όχι. Οι εμπειρίες μοναδικές. Τα συναισθήματα πολλά.. Θετικά και αρνητικά τα κρατάμε όλα σαν φυλαχτό, καθώς μας δίδαξαν πολλά. Είτε πρόκειται για πραγματικότητα είτε για αποκύημα της φαντασίας του ανθρώπινου νου, χρειάζεται να έχουμε έναν υποτυπώδη σεβασμό καθώς το συναίσθημα ποτέ δεν ψεύδεται…



Άννα Κβάσνιακ, Δημοσιογράφος