την πρώτη φορά που το συνειδητοποίησα στην πληρότητά του ήταν πέρσι το καλοκαίρι

που έτρεξα τον Τζόνι στο σεισμανόγλειο αν θυμάσαι και περιμέναμε από τις 11 το βράδυ

μέχρι να μυρίσει η αυγούλα, στην αίθουσα αναμονής για τις εξετάσεις που του έκαναν

επί τόπου... Τότε έπεφτε το βλέμμα μου στον τοίχο απέναντι εκεί που καθόμουν και έβλεπα

με αχνά, ας πούμε γκριζωπά γράμματα ολόκληρα κείμενα ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ σχεδόν

καλλιγραφικά να περνάνε από μπροστά μου...

μόλις προσπαθούσα να εστιάσω για να διαβάσω τι έγραφαν,

άλλαζε η εικόνα των κειμένων...

Έκτοτε σα να'σβησε αυτή η δυνατότητά μου, αλλα δεν ξέρω κι όλας...

μπορεί αν εστιάσω πάλι σε τοίχο να μου ξαναπροκύψει...

Για κάποιο λόγο το προσπέρασα, αλλά τώρα μου'ρθε πάλι και μου'ρθε

με ένταση...