Κατά τις μέρες του Πάσχα του έτους 1924 έγινε ένα απόγευμα σε στενότατο κύκλο πνευματιστική συνεδρίαση στο Μεγάλο Σπήλαιο των Καλαβρύτων. Εκεί εμφανίστηκε το πνεύμα της προ 5ετούς αποθανούσης στην Αθήνα Ροδόπης Σαπουνάκης άγνωστη φυσιογνωμικά σε όλους τους παρευρισκόμενους, και είπε μέσω του μέντιουμ τα εξής στο γνωστό μου κ. Μιχ. Φραγκόπουλο. «Παρακαλώ κ. Φραγκόπουλε γράψτε στον Πατρινό εφέτη κ. Σ. Δημητριάδη να ειδοποιήσει την αδερφή μου κ. Βάσω Παπαλεονάρδου ότι το παιδάκι μου που το έχει δίπλα της θα το πάρω μαζί μου». Ο κ. Φραγκόπουλος την επόμενη με επιστολή μου ανακοίνωσε τα γεγονότα στην Πάτρα και εγώ με τη σειρά μου τα γνωστοποίησα με επιστολή στην κα. Βάσω Παπαλεονάρδου αδερφή της κας. Ρ. Σαπουνάκης με την οποία γνωριζόμασταν οικογενειακώς όταν ζούσε. Όταν έφτασε η επιστολή μου στην κ. Β. Παπαλεονάρδου, το παιδάκι της Ρ. Σαπουνάκης είχε πεθάνει πριν λίγες ώρες από κάποια αρρώστια που αγνοούσαν όλοι