Στις 25 Απριλίου του 1929, ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, Άγγελος Τανάγρας, επισκέφτηκε τη χήρα Χαρίκλεια Χριστοδούλου στο σπίτι της, στη συνοικία Ρουφ, στην Αθήνα, προκειμένου να εξακριβώσει τις λεπτομέρειες ενός μυστηριώδους φαινομένου που συνέβη λίγες μέρες νωρίτερα.

 

Ο 16χρονος γιος της, Χρήστος Χριστοδούλου, προσβλήθηκε απρόοπτα από υστερική αφωνία και συγχρόνως, εμφάνισε συμπτώματα οξύτατης νευρασθένειας. Είχε φοβερούς σπασμούς και εκδήλωνε έντονες σπασμωδικές κινήσεις, που συνοδεύονταν από τρομακτικές άναρθρες κραυγές και διαρκή σταυροκοπήματα, που προξενούσαν πανικό στους περιοίκους.

 

Την ημέρα που ο Χρήστος έχασε εντελώς τη φωνή του και ξεκίνησαν οι εγκεφαλικές παρακρούσεις, η μητέρα του κάλεσε γιατρό, ο οποίος του έκανε μια καταπραϋντική ένεση. Παρόλα αυτά, η κατάσταση του 16χρονου συνεχώς επιδεινωνόταν. Μάλιστα, πολλές φορές πήδησε απ’ το κρεβάτι του, ορμώντας με λύσσα καταπάνω στη  μητέρα του, έτοιμος να την κατασπαράξει με τα νύχια του. Έπειτα, έπεσε σ’ ένα είδος λήθαργου, που κράτησε για λίγες μέρες κι όταν τελικώς ξύπνησε, είχε συνέλθει εντελώς. Είχε ξαναβρεί τη λογική του, καθώς επίσης και τη φωνή του.

 

Αφού συνήλθε, τον ρώτησαν τότε τι αισθανόταν κατά το διάστημα της ασθένειάς του και αναρωτιούνταν αν πονούσε πουθενά. Ο Χρήστος εξήγησε πως δεν ένιωθε πόνο, αλλά κατά διαστήματα κάποιο γυναικείο χέρι τον χτυπούσε στο στόμα κι από τη στιγμή εκείνη, έχανε τη φωνή του. Ακόμη, τους ανέφερε ότι κατά τη διάρκεια της παράξενης αρρώστιας του, έβλεπε διάφορα οράματα αγίων, όπου κάποιοι από αυτούς τον απειλούσαν και κάποιοι άλλοι, τον παρηγορούσαν και τον συμβούλευαν.

 

Παραδόξως, τα συμπτώματα της μυστηριώδους ασθένειας παρουσιάστηκαν ταυτοχρόνως και στην κόρη της συγκατοίκου της Χαρίκλειας Χριστοδούλου, Φωτεινή Παπαδημητρίου. Η κόρη της Μαρίτσα προσβλήθηκε κι εκείνη ξαφνικά από υστερική αφωνία και δε μπορούσε ούτε καν να κινηθεί, παρά μόνο κάποια στιγμή ζήτησε από τη μητέρα της, χρησιμοποιώντας χειρονομίες, να της δώσει μια εικόνα από το εικονοστάσι. Όταν η μητέρα της τής έδωσε την εικόνα της Παναγίας, η Μαρίτσα ανέκτησε αμέσως τη φωνή της.

 

Αξιολογώντας τα γεγονότα, ο ειδικός ερευνητής κατέληξε στο συμπέρασμα πως επρόκειτο για υστερική αφωνία, η οποία μεταδόθηκε δια μέσω της αυθυποβολής από το 16χρονο αγόρι στη νεαρή κοπέλα και δεν ήταν διόλου απίθανο να προσβληθούν κι άλλοι κάτοικοι της περιοχής, λαμβάνοντας διαστάσεις επιδημίας.

 

Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΣΚΡΙΠ”, στις 26/04/1929…