Τον μήνα Δεκέμβριο του 1929 ο θείος μου Μεγακλής μπήκε στο θεραπευτήριο Ευαγγελισμός πάσχοντας από καρκίνο και μετά από λίγες μέρες πέθανε. Μετά από 2-3 μέρες από τον θάνατό του ενώ δειπνούσαμε στην Αθήνα και κατά τις 11 συζητώντας σχετικά με το θάνατό του, ακούσαμε κάποιο θόρυβο σαν να άνοιξε η εξωτερική πόρτα της αυλής, έπειτα σαν να φύσηξε ένας ελαφρύς άνεμος και επιπλέον τα σκυλιά άρχισαν να γαβγίζουν σαν να είχε έρθει κάποιος. Είχαμε την εντύπωση ότι κάποιος είχε έρθει όταν εκείνη τη στιγμή ανοίγει ξαφνικά η πόρτα του δωματίου μας (δεν μπορώ να βεβαιώσω απόλυτα εάν ήταν ερμητικά κλειστή και στερεωμένη με τη σούστα), και προς στιγμή είδα απολύτως καθαρά έναν άνθρωπο να μπαίνει η μάλλον κάτι σαν περίγραμμα ανθρώπου με την διαφορά ότι λόγω του χαμηλού φωτισμού της λάμπας πετρελαίου δεν διέκρινα καθαρά ποιος ήταν. Επιπλέον το κάτω μέρος του σώματός του ήταν σχεδόν εξαφανισμένο στο σκοτάδι. Εν πάσει περιπτώσει ήμουν τόσο σίγουρος πως κάποιος μπήκε μέσα στο δωμάτιο που ετοιμάστηκα να πως τελείως μηχανικά «Βρε καλώς τον…» και θα συμπλήρωνα το όνομα βλέποντας ποιος ήταν, οπότε με το άνοιγμα της πόρτας σηκώθηκε η αδερφή μου η οποία καθόταν δίπλα και μου έκρυψε προς στιγμή την θέα της πόρτας. Αμέσως σηκώθηκα για να δω ποιος ήρθε αλλά δεν είδα τίποτα αυτή τη φορά. Η μητέρα μου, η αδερφή μου και ο σύζυγός της δεν είδαν απολύτως τίποτα και μάλιστα εξεπλάγησαν όταν τους είπα τι είχα δει. Επειδή όμως οι γυναίκες άρχισαν να φοβούνται αναγκάστηκα να διαψεύσω τα λεγόμενά μου λέγοντας πως έκανα πλάκα, για να τα επιβεβαιώσω και πάλι λίγες μέρες μετά.