Κατά το 1917 όταν οι αξιωματικοί του κινήματος της Θεσσαλονίκης επέστρεφαν στην Αθήνα, επέστρεψε μαζί τους και ο ταγματάρχης του πεζικού Ηλίας Μπαρδόπουλος ο οποίος έμενε στο σπίτι του ξαδέρφου του Ιωάννη Μπαρδόπουλου, γιατρός στο επάγγελμα (οδός Σοφοκλέους). Από την πρώτη μέρα όμως που εμφανίστηκε εκεί, με το «Καλώς όρισες» σαν να είπε κάποια φωνή στην κ. Μπαρδοπούλου «ότι ο Ηλίας θα πέσει από κάπου και θα σκοτωθεί και από τότε και για 1 ½ ως 2 μήνες η εντύπωση αυτή έγινε έμμονη ιδέα. Το είπε τότε στον γιατρό και στα αδέρφια του άντρα της Φώτη και Στάθη, οι οποίοι δεν έδωσαν καμία σημασία. Η φωνή όμως εξακολουθούσε αν και δεν έκανε ξεκάθαρο από πού και πως θα πέσει. Τον Μάιο, ο Ταγματάρχης, επειδή το σπίτι ήταν μικρό, νοίκιασε ένα δωμάτιο στο απέναντι σπίτι, μετακόμισε και επρόκειτο να εγκατασταθεί σε αυτό το βράδυ, αισθάνθηκε ζάλη και εξέφρασε την επιθυμία να πάει στην εξοχή. Η κ. Μπαρδοπούλου τότε πρότεινε την Κολοκυθού και όντως ο ταγματάρχης πήγε εκεί μαζί με τον γιατρό και τον κ. Αθ. Δέδε ή Παπαδημητριου υπάλληλο του Υπουργείου Εσωτερικών. Η ίδια, όταν οι άλλοι έφευγαν από το σπίτι βρισκόταν στον εξώστη του σπιτιού και τους έβλεπε να απομακρύνονται με τον ταγματάρχη στο κέντρο, είχε εντονότερη τη σκέψη και άκουσε πάλι τη φωνή : «Τι κρίμα να πέσει ο καημένος ο Ηλίας και να σκοτωθεί…» Αλλά με την αντίληψη σαν να είχε γίνει ήδη το δυστήχημα. Γύρω στις 11.30 το βράδυ άρχισε να αισθάνεται ανησυχία οι οποία βαθμιαία μεταβλήθηκε σε αληθινή αγωνία. Νόμιζε πως έβλεπε όραμα τον ταγματάρχη με το πουκάμισο γεμάτο αίματα στο έδαφος πεσμένο δήθεν από κάποια σκάλα. Γύρω στις 4 το πρωί ακούστηκε να έρχεται ο γιατρός στον οποίο είπε αμέσως : «Σκοτώθηκε ο Ηλίας;» «Μα που το ξέρεις;», ρώτησε εκείνος «Τα είδα όλα εμπρός μου… Και ακόμη βλέπω και σένα ότι κάτω από το πανωφόρι σου δεν φοράς σακάκι και το πουκάμισό σου έχει αίματα και ότι φοράς στο δάκτυλο σου το δαχτυλίδι του Ηλία που το έβγαλες από το χέρι του» Ιδού τι είχε συμβεί : Μετά την Κολοκυνθού, ο ταγματάρχης και ο γιατρός επέστρεψαν στο καινούργιο σπίτι με τον υπολοχαγό κ. Μίνωα Βελονάκη και εκεί λόγω της ζέστης οι δύο πρώτοι έβγαλαν τα σακάκια τους. Ο ταγματάρχης τότε θέλησε να επισκεφτεί την τουαλέτα δεν άκουσε όμως την σύσταση του γιατρού να πάρει κερί. Επειδή δεν γνώριζε ακόμα τα κατατόπια πήρε την κατεύθυνση της κουζίνας όπου γίνονταν επισκευές και είχαν γκρεμίσει το μπαλκονάκι της πόρτας. Μη βλέποντας αυτή τη κατάσταση ο ταγματάρχης, έχασε ξαφνικά το έδαφος και έπεσε από ύψος 2 ½ μέτρων, χτύπησε στο κεφάλι και το άιμα έτρεξε από τα’ αυτιά και το στόμα. Εν τω μεταξύ βλέποντας ο γιατρός ότι ο ξάδερφός του αργούσε πήρε το κερί και πήγε να δει τι συμβαίνει. Άκουσε τότε βογκητά και τον ανακάλυψε ημιαναίσθητο μέσα στα αίματα. Τότε τον σήκωσε έριξε πάνω του ένα πανωφόρι και τον έφερε στην πολυκλινική της Ομόνοιας όπου μετά από λίγο πέθανε.