Για το άλσος Λογγίνου - είχα πάει με φίλο πριν κανένα χρόνο, βράδυ. Προσπαθήσαμε να δούμε το όλο πράγμα ψύχραιμα και λογικά. Συνέβησαν 2-3 κουλά, και είναι τα εξής: Ξαφνικός αέρας όταν μπήκαμε στα δρομάκια του - πολύ δυνατός, και ξαφνικά (μάλλον σύμπτωση..?). μετά ένας γέρος άνθρωπος με πολύ περίεργο περπάτημα (αργόσυρτο και με σκυμμένο κεφάλι) πέρασε δίπλα μας , 1 το βράδυ, με τον αέρα να λυσσομανάει, σαν να μην είμαστε εμείς εκεί (λίγο μετά το μπάσκετ, πηγαίνοντας προς το άνοιγμα που βλέπει την είσοδο του α' νεκροταφείου). Μπορεί να ήταν σε trance ο άνθρωπος, μπορεί και να ήταν απομεινάρι από ταινία του Romero. To πιο περίεργο, έγινε στην έξοδο/είσοδο πάνω στη Μουσούρη, το οποίο θα το χρεώσω κατά ένα ποσοστό σε αυθυποβολή.. αν και δεν είμαι σίγουρος. Κοιτάμε μια τελευταία φορά το παγκάκι με το φίλο , και λέμε , τελικά, είχε κάτι το περίεργο; Όχι, δυσφορία δεν νοιώσαμε, κανενός είδους. Ναι, περίεργα νοιώσαμε, γιατί μπήκαμε σε ένα άδειο παγκάκι, χειμώνα, με τα σύννεφα να τρέχουν από πάνω μας και τον αέρα να θερίζει, και με 2 παλιά νεκροταφεία δίπλα μας. Ναι, είναι παράξενο μέρος, αλλά μέχρι εκεί. Και τότε, νοιώθω ότι κάτι σαν γάτα, πετάγεται προς τα πάνω μου, κάνοντας τον ήχο που κάνει η γάτα όταν επιτίθεται. Το ένοιωσα να πετάγεται μέσα από ένα θάμνο, και ενώ έμοιαζε με γάτα, ένοιωσα ένα ον κάπως μεγαλύτερο από γάτα - δεν ξέρω τι. Αυτά κράτησαν ένα κλάσμα δευτερόλεπτου. Έκανα πίσω και έβγαλα μια φωνή - συγκρατημένη, γιατί περισσότερο ξαφνιάστηκα παρά τρόμαξα - και ο φίλος μου δεν πήρε καν χαμπάρι. Φυσικά δεν πετάχτηκε τίποτα απολύτως πάνω μου, ούτε υπήρχε τίποτα στο θάμνο.