Πάτερ, την ευχή σας.

Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2010. Πίνοντας καφέ στο μπαλκόνι, βλέπω το παιδί μου ν’ αφαιρείται και να μην καταλαβαίνει τίποτα. Χτυπούσα παλαμάκια μπροστά στο πρόσωπό του, φώναζα κι αυτός ακίνητος σαν βαλσαμωμένος. Ταράχτηκα πολύ. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Όλοι κάποιες στιγμές αφαιρούμαστε, αλλά αυτός ήταν σαν αποσβολωμένος. Όλοι μου έλεγαν ότι δεν είναι τίποτα, αλλά εγώ ανησυχούσα. Μετά από λίγες ημέρες ήταν η γιορτή του παιδικού σταθμού, αποχαιρετιστήρια. Εκεί έπαθα ακόμη μεγαλύτερο σοκ. Ήταν σαν χαμένος, δεν συμμετείχε καθόλου.

Ρώτησα τις δασκάλες του και μου είπαν ότι παρατήρησαν αφαιρέσεις, αλλά ήθελαν να το εξακριβώσουν πριν μου το πουν για να μην με ανησυχήσουν. Μετά από λίγες μέρες, είχαμε προγραμματισμένη εισαγωγή στο ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ νοσοκομείο Θεσσαλονίκης για να αφαιρέσουμε τις αμυγδαλές και τα κρεατάκια.

Με την εισαγωγή ανέφερα στους γιατρούς τις αφαιρέσεις που είχε ο μικρός κι αμέσως ενδιαφέρθηκαν. Ο διευθυντής της κλινικής, ΩΡΛ κος ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ, επικοινώνησε με το παιδονευρολογικό και προγραμματίστηκαν για την επομένη το πρωί διάφορες εξετάσεις. Όλα έδειχναν ότι είναι επιληψία.

Εγώ ήμουν απελπισμένη και κατατρομαγμένη. Μητέρα μόνη, άγαμη, μ’ ένα παιδί 3 ετών και κάτι, με πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα, άνεργη, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όλες μου οι ελπίδες στράφηκαν στον Ταξιάρχη. Έρχομαι στο μοναστήρι Του χρόνια πολλά και έχω τάξει τον Θοδωρή όταν ήμουν έγκυος γιατί κινδύνεψε να χαθεί.

Ξεκίνησε ένας κυκεώνας εξετάσεων και, αφού δεν ήταν επιληψία, κάναμε μαγνητική. Εκεί ήρθε το μεγάλο σοκ! Κύστη στον εγκέφαλο, ανεγχείρητη (δεν κάνει να χειρουργηθεί) και όσο μεγαλώνει το παιδί θα μεγαλώνει. Κεραυνός εν αιθρία! Μέρα με τη μέρα έτρεχα σε γιατρούς, κάναμε επαναληπτικές μαγνητικές και εγκεφαλογραφήματα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.

Όλοι μου έλεγαν να το πάρω απόφαση, ήταν πλέον γεγονός. Απίστευτο, το δικό μου το παιδί το προστατεύει ο Ταξιάρχης από την κοιλιά ακόμα. Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό! Πήρα τις εξετάσεις και άρχισα να τρέχω από νοσοκομείο σε νοσοκομείο κι όλοι μου έλεγαν το ίδιο πράγμα.

Είναι κάτι που δεν θα φύγει ποτέ γιατί είναι ο τύπος του τέτοιος και απλά οι μισοί έλεγαν ότι θα μεγαλώνει και οι μισοί γιατροί ότι θα μείνει έτσι. Μια γιατρός μού σύστησε να παίρνει το παιδί φάρμακο για την επιληψία που ίσως το μειώσουν, αλλά η ελάχιστη χρονική περίοδος λήψης του ήταν 3 χρόνια.

Ό,τι και να σας πω είναι λίγο. Δεν ήξερα τι να κάνω, ήμουν σε απόγνωση. Ένα βράδυ που ο μικρός κοιμόταν κι εγώ έκλαιγα στο μπαλκόνι μου απελπισμένη, παρακαλώντας τον Ταξιάρχη να μου δείξει τι να κάνω, μου ήρθε η φώτιση. «Ταξιάρχη μου, το ξέρεις ότι το παιδί είναι δικό σου. Μου το άφησες όταν ήμουν έγκυος και κόντεψα να το χάσω. Δικό σου είναι! Αν θέλεις να μου το πάρεις, πάρτο, αλλά αν θέλεις να μου το αφήσεις, γιάτρεψέ το να ζήσουμε μαζί».

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια μου πριν πάω να ξαπλώσω και το πρωί είχα ξαναγεννηθεί. Μου έφυγε τεράστιο βάρος από πάνω μου. Βέβαια ο Γολγοθάς δεν σταμάτησε. Συνέχισα να πηγαίνω τις εξετάσεις παντού. Τον Αύγουστο (2010) ήρθαμε στον Ταξιάρχη όπως κάθε χρόνο για το τάμα μας.

Μίλησα με τους ιερείς και είπα το πρόβλημα του παιδιού. Την άλλη μέρα όλοι μου είπαν το ίδιο πράγμα. Το παιδί σου θα γίνει μια χαρά και θα το καμαρώσεις σαν τα ψηλά βουνά. Η επόμενη μαγνητική ήταν προγραμματισμένη για τον Ιανουάριο του 2011.

Έφυγα άλλος άνθρωπος από τον Ταξιάρχη. Πλέον ήμουν σίγουρη ότι το παιδί μου θα γινόταν καλά. Τα Χριστούγεννα ξαναήρθαμε στον Ταξιάρχη με το παιδί να τον ευχαριστήσουμε. Μπορεί να μην είχαμε κάνει ακόμη τη μαγνητική, αλλά ήμουν σίγουρη. Είχα απόλυτη πίστη στον Ταξιάρχη.

Όταν έφτασε η ώρα της μαγνητικής (30-1-11), αναβλήθηκε λόγω ίωσης που είχε ο μικρός. Η αγωνία συνεχιζόταν, αλλά ήμουν τόσο σίγουρη για το θαύμα του Ταξιάρχη που απλώς περίμενα την επιβεβαίωση. Τέλη Φεβρουαρίου κάναμε τη μαγνητική και ο γιατρός Διευθυντής παιδονευρολογικού στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο κος Κοντόπουλος, απορούσε για ποιον λόγο την κάναμε γιατί ήταν πεντακάθαρη.

Του θυμίζω την περίπτωση και του δίνω όλες τις εξετάσεις που είχαμε. Τις βλέπει και αρχίζει να αναρωτιέται αν έγινε θαύμα. Μου λέει ότι το παιδί είναι καλά και ούτε χρειάζεται ποτέ να του ξανακάνω εξετάσεις. Εξαφανίστηκε, έγινε θαύμα. Πήρα το παιδί και φύγαμε χαρούμενοι.

Βέβαια πήρα την τελευταία μαγνητική και την έδειξα και σ’ άλλους γιατρούς, οι οποίοι μου είπαν ότι δεν χρειάζεται να ξανακάνω εξετάσεις. Έφυγε για πάντα, εξαφανίστηκε. Ευχαριστώ πολύ πρώτα απ’ όλα τον Ταξιάρχη που γιάτρεψε το παιδί μου, τους ιερείς, τον παπα-Στρατή και το παπα-Χρήστο, όλους όσοι στάθηκαν δίπλα σε μένα και στο παιδί μου εκείνη τη δύσκολη περίοδο που μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία.

Ευχαριστώ πολύ το ΙΚΑ Τούμπας και τους ανθρώπους που έδωσαν προτεραιότητα στο παιδί μου, τον αναισθησιολόγο που γύρισε από τις διακοπές του για το παιδί μου και την κα Μοσχίδου που τα προγραμμάτισε όλα. Τους ιατρούς της express service. Τον κ. Σακελλαρίου νευροχειρούργο στο νοσ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ για τη στήριξή του και τον κ. Κοντόπουλο, διευθυντή παιδονευρολογικού Ιπποκρατείου, που ήταν υπεύθυνος για τον γιο μου από την αρχή ως το τέλος της περιπέτειας.

Ευχαριστώ πολύ τις δασκάλες του Θοδωρή που ήταν σαν οικογένειά μας όλο αυτό τον καιρό και με στήριξαν πάρα πολύ, Ηρώ Παπαδοπούλου, Ελένη Βαπόρη, Α’ παιδικός σταθμός Θέρμης-Δήμου Θεσσαλονίκης (τηλ. Σταθμού. 2310-461150) Οι εξετάσεις είναι στη διάθεση όποιου αμφισβητεί τα γεγονότα.

Μ ε ε υ λ ά β ε ι α .

Αγάπη Παρούση - Θοδωρής Παρούσης

Αιγαίου 25-55134, Βυζάντιο Θεσσαλονίκης

Τηλ.6932855737, 6943285300