Την Κυριακή 28 Ιανουαρίου στην Μέση του Ρεθύμνου δολοφονήθηκε ο καθηγητής Ι. Δασκαλάκης. Ο Δασκαλάκης ήταν ανεψιός μου και η μητέρα μου του είχε ιδιαίτερη αγάπη λόγω του ανεξίκακου χαρακτήρα του. Η άρρωστη ήδη μητέρα μου έμενε στην Καλλιθέα είχε παρατηρήσει ότι από παλιά όταν αναμενόταν να πεθάνει κάποιος συγγενείς έβλεπε στον ύπνο της τον πεσόντα στον πόλεμο (1912) πατέρα μου. Τρεις ή τέσσερις μέρες λοιπόν πριν το έγκλημα πράγματι τον είδε πάλι στον ύπνο της και μας είπε την επόμενη : «Κάποιος παιδιά δικός μας θα πεθάνει. Είδα απόψε τον μακαρίτη τον πατέρα σας!» Ένα βράδυ πριν το έγκλημα δεν θυμάμαι καλά αν ήταν Παρασκευή ή Σάββατο η μητέρα μου έπεσε για ύπνο στις 11 το βράδυ. Στο δωμάτιο αυτό κοιμάται η υπηρέτριά της και ο μικρότερος αδερφός μου γιατί λόγω της παθήσεώς της δεν μπορεί να κινηθεί εύκολα. Όλοι είχαν κοιμηθεί εκτός από την μητέρα μου η οποία άκουσε ξαφνικά από το παράθυρο μία φωνή «Θεία…Θεία» Αμέσως ξύπνησε την υπηρέτρια. «Πήγαινε ν’ ανοίξεις της είπε, είναι ο Ανδρέας της αδερφής μου απ’ έξω» Να σημειώσω εδώ ότι η φωνή του ξαδέρφου μου Αντρέα μοιάζει με του δολοφονημένου ανεψιού μου. Η υπηρέτρια πήγε να ανοίξει τη πόρτα αλλά επέστρεψε λέγοντας ότι δεν είναι κανένας έξω και ότι μάλλον η μητέρα μου δεν άκουσε καλά. Όταν είδαμε στις εφημερίδες το έγκλημα της το είπαμε με τρόπο και τότε αμέσως μας είπε : «Το παιδί μου. Αυτός ήταν που με φώναζε εκείνο το βράδυ! Τώρα θυμάμαι πολύ καλά τη φωνή του» Και έκλαψε πικρά