«Από τις αρχές Αυγούστου του 2007 ο επτάχρονος γιός μας Γεώργιος Πάπιστας παρουσίασε ενοχλήσεις στην κοιλιακή χώρα με πόνους και αδιαθεσία. Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν κάποια ίωση, και καθώς βρισκόμασταν σε καλοκαιρινές διακοπές στην Χαλκιδική οι γιατροί του χορήγησαν παυσίπονα και αντιβίωση, μή θεωρώντας το θέμα σοβαρό.

Στις 7 Αυγούστου του 2007 η κατάσταση επιδεινώθηκε και το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην Θεσσαλονίκη. Μετά την γνωμάτευση του οικογενειακού γιατρού μας το παιδί μπήκε ως επείγον περιστατικό στην κλινική Άγιος Λουκάς για περαιτέρω εξετάσεις. Στην κλινική οι γιατροί διέγνωσαν περιτονίτιδα στην κοιλιακή χώρα, και έστειλαν το παιδί ως υπερεπείγον περιστατικό για άμεσο χειρουργείο.

Εγώ ο πατέρας του ήμουν στο καραβάκι και επέστρεφα από την Μονή Βατοπαιδίου όταν μου τηλεφώνησε η γυναίκα μου και με ενημέρωσε σχετικά με την σοβαρή κατάσταση της υγείας του παιδιού μας. Επικοινώνησα αμέσως με τον πνευματικό, Γέροντα Εφραίμ, και τον παρακάλεσα να κάνει μία παράκληση στην Παναγία για την αίσια έκβαση της επέμβασης.

Ο Γέροντας τηλεφώνησε αμέσως στον οικογενειακό μας γιατρό και τον ρώτησε για την κατάσταση του παιδιού. Αφού ενημερώθηκε για το ιστορικό ζήτησε από τον γιατρό να μην προχωρήσουν σε επέμβαση, αλλά να περιμένουν τα αποτελέσματα όλων των εξετάσεων. Πράγματι, όταν ολοκληρώθηκαν οι εξετάσεις, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν επρόκειτο για περιτονίτιδα. Η διάγνωση ήταν νεανικός διαβήτης (διαβήτης τύπου 1), δηλαδή ολοκληρωτική καταστροφή του παγκρέατος μία κατάσταση ιδιαίτερα επικίνδυνη, καθώς ο ασθενής μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσει σε κώμα.

Το πρώτο βέβαια μεγάλο θαύμα ήταν ότι το παιδί δεν πέρασε την διαδικασία του χειρουργείου, το οποίο, εξαιτίας του υψηλού ζαχάρου, θα είχε ενδεχομένως πολύ σοβαρές επιπλοκές. Όλα πήγαν καλά, και οι γιατροί στον Άγιο Λουκά γνωμάτευσαν ότι το παιδί θα έπρεπε να κάνει ινσουλίνη για όλη την υπόλοιπη ζωή του, κάτι που ξεκίνησε από την επομένη με 52 μονάδες ημερησίως.

Αποφασίσαμε τότε να πάμε στο εξωτερικό, στην κλινική Cromwell της Αγγλίας, για να εξετάσει το παιδί ένας από τους καλύτερους ενδοκρινολόγους της Ευρώπης, με την ελπίδα ότι θα προκύψει κάτι καλύτερο.

Και ο γιατρός στην Αγγλία διέγνωσε ότι επρόκειτο για διαβήτη τύπου 1 και μάς ενημέρωσε πώς το παιδί είναι αυτοάνοσο, δηλαδή ο ίδιος ο οργανισμός του δημιουργεί κάποια αντισώματα που νεκρώνουν το πάγκρεας. Ό,τι όμως και να είχε συμβεί, η ζημιά είχε ήδη γίνει, καθώς ο υπέρηχος που έγινε στο Λονδίνο έδειξε ότι το πάγκρεας ήταν νεκρωμένο και μικρότερο από το φυσιολογικό.

Επιστρέψαμε στην Ελλάδα στις 16 Αυγούστου και στις 17 Αυγούστου βγήκαν τα αποτελέσματα των τελευταίων εξετάσεων που έδειχναν ότι το παιδί δεν ήταν αυτοάνοσο, αλλά υπάγεται στο 1%, δηλαδή ότι το πρόβλημα είχε προέλθει από άλλη αιτία. Μετά από αυτά αποφασίσαμε να φύγουμε στην Βοστώνη, για περαιτέρω εξετάσεις στην Joslin Clinic μία από τις καλύτερες κλινικές για τον νεανικό διαβήτη. Εκεί έγιναν όλες οι εξετάσεις και επιβεβαιώθηκαν οι διαγνώσεις των γιατρών της Ελλάδας και του Λονδίνου. Οι γιατροί μάς ενημέρωσαν ότι κανένα παιδί στον κόσμο δεν είχε γίνει καλά από την συγκεκριμένη ασθένεια, εκτός κάποιων περιστατικών για τα οποία είχαν ακούσει αλλά δεν τα είχαν δεί, όπως ενός παιδιού στην Βραζιλία, και ότι η οικογένεια έπρεπε να αποδεχθεί την κατάσταση του παιδιού.

Στις αρχές του Σεπτεμβρίου επιστρέψαμε και περιμέναμε κάποιες ακόμη εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν μία πιθανότητα το παιδί να έχει κάποια μορφή καρκίνου στα επινεφρίδια. Αυτό μάς τρόμαξε ακόμη περισσότερο και έτσι ξεκινήσαμε πάλι μία σειρά εξετάσεων στο παιδί.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 2007, ημέρα Σάββατο, μετά από όλη αυτή την ψυχική κούραση επικοινωνήσαμε με τον Γέροντα Εφραίμ και τον ενημερώσαμε για την κατάσταση του παιδιού. Ο Γέροντας μάς ζήτησε να πάμε το παιδί στο Άγιον Όρος την ημέρα της εορτής της Τίμιας Ζώνης.

Πράγματι, ο γιός μου και εγώ πήγαμε στην Μονή Βατοπαιδίου όπου ο επτάχρονος Γιώργος κάθισε με ευλάβεια και ενδιαφέρον έντεκα ώρες στην Εκκλησία (έξι ώρες στην αγρυπνία και πέντε ώρες το ξημέρωμα στην θεία Λειτουργία) χωρίς να διαμαρτυρηθεί ενώ μπορούσε να πάει να κοιμηθεί. Στο μεταξύ το ίδιο βράδυ ο Γέροντας πήρε τον Γιώργο μέσα στο ιερό Βήμα και τον διάβασε με την Τιμία Ζώνη. Μετά από μισή ώρα το παιδί βγήκε πολύ ανάλαφρο. Κατά την διάρκεια της παραμονής στο Άγιον Όρος ο Γιώργος παρουσίασε σοβαρές υπογλυκαιμίες, με αποτέλεσμα να σταματήσουν τελείως την ινσουλίνη. Από την επομένη το παιδί επανήλθε.

Την ημέρα του Σταυρού 14/9/07, ο Γιώργος υποβλήθηκε σε υπέρηχο στο πάγκρεας, το οποίο εμφανίστηκε σε φυσιολογική μορφή και μέγεθος και με παραγωγή ινσουλίνης επιπλέον του φυσιολογικού. Επίσης φάνηκε ότι η κατάσταση των κυττάρων του παγκρέατος ήταν φυσιολογική, σε πλήρη λειτουργία, και όχι στην περίοδο μέλιτος, όπως ισχυρίζονταν οι γιατροί.

Σήμερα, μετά τέσσερις μήνες, όλες οι εξετάσεις στις οποίες έχει υποβληθεί επανειλημμένα ο Γιώργος είναι απόλυτα φυσιολογικές.

Η οικογένειά μας έζησε ένα μεγάλο θαύμα. Το σοβαρό πρόβλημα της υγείας του παιδιού είχε πιστοποιηθεί από μεγάλα νοσοκομεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Η Χάρις όμως της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας θεράπευσε τον Γιώργο, ο οποίος ζεί πιά φυσιολογικά, όπως και τα υπόλοιπα τέσσερα παιδιά της οικογένειάς μας.

Ευχαριστούμε την Παναγία και όλους τους πατέρες της Μονής για τις προσευχές τους κατά την διάρκεια της ασθενείας του παιδιού μας».

Με πολύ σεβασμό

Αθανάσιος, Λουκία και Γεώργιος Πάπιστας

149. Οι γιατροί μου είπαν ότι θά

εύρισκα δυσκολίες

15-1- 2008

Λονδίνο

«Θα ήθελα να σάς ευχαριστήσω για την ευλογημένη ζώνη που μου έδωσε ο π. Σπυρίδων από την Νέα Σκήτη. Οι γιατροί μου είπαν ότι θα εύρισκα δυσκολίες για να αποκτήσω παιδί. Με την βοήθεια της Τιμίας Ζώνης απέκτησα τον Γιάννη. Τώρα φορώ την ζώνη για να αποκτήσω ακόμα ένα παιδί».

Την ευχή σας

Μαρίκα, Χαράλαμπος, Γιάννης

πηγή: Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Θαύματα Αγίας Ζώνης, Έκδοση Β’ επαυξημένη, Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2008.