ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ Ο καθηγητής κ. Ιωάννης Παπαηλιού. Νοταρά 97, Πειραίας, ανάφερε στην Ψυχική Εταιρεία τα ακόλουθα : Την Παρασκευή 12 του μηνός και γύρω στις 8.30 μ.μ. έπεσαν διάφορες πέτρες μεγέθους από 50 δράμια μέχρι μισής οκάς προερχόμενες από τα γύρω σπίτια και μερικά κεραμίδια από την στέγη μου καθώς και από την διπλανή ταράτσα, στην είσοδο του σπιτιού και στην αυλή, δημιουργώντας μεγάλο θόρυβο και χωρίς ευτυχώς να χτυπήσουν κανένα. Το φαινόμενο συνεχίστηκε μέχρι της 11 το βράδυ. Την επόμενη μέρα, Σάββατο, και από τις 8.15 μ.μ. περίπου μέχρι τις 11 μ.μ. το φαινόμενο επαναλήφθηκε. Την Κυριακή 14 του μηνός άρχισαν να πέφτουν πάλι πέτρες και κεραμίδια, είτε ολόκληρα είτε σε κομμάτια από τις 7.30 – 9.00 π.μ. και από τις 7 – 10 μ.μ ώρες τις οποίες κοιμάμαι. Το γεγονός το ανάφερα στην αστυνομία, η οποία φάνηκε πρόθυμη να με βοηθήσει στέλνοντας έναν μυστικό αστυνομικό για να ανακαλύψει τον ένοχο Επειδή όμως είχα σχηματίσει εκ των πραγμάτων την άποψη, ότι τα παραπάνω δεν γίνονταν από ανθρώπινο χέρι, α.) λόγω της περίεργης τροχιάς που είχαν οι πέτρες και β.) λόγω της απόσπασης κεραμιδιών από την δική μου στέγη, έφτασα στο συμπέρασμα ότι κάτι άλλο συνέβαινε και έτσι απέφυγα να ξαναπάω στο αστυνομικό τμήμα. Την Δευτέρα τα φαινόμενα εξακολούθησαν καθ΄ όλη την διάρκεια της μέρας. Την Τρίτη σταμάτησαν τελείως για να επαναληφτούν την Τετάρτη το πρωί μέχρι την επόμενη μέρα το απόγευμα. Τότε ήταν που άρχισαν να πέφτουν με μεγαλύτερη σφοδρότητα μέχρι της 11 το βράδυ. Την Παρασκευή το πρωί το φαινόμενο ξεκίνησε από τις 6.30 π.μ. μέχρι 1.30 μ.μ. . Στις 10 π.μ. ψάλθηκε αγιασμός από ιερέα που κλήθηκε. Οι πέτρες όμως εξακολουθούσαν να πέφτουν κατά το διάστημα του αγιασμού, ενώ όλοι οι ένοικοι του σπιτιού, ακόμη και η υπηρέτρια, ήταν παρόντες. Στις 1.30 μ.μ. μικρά κεραμίδια μας έσπασαν ένα μεγάλο κρυστάλλινο τζάμι στην πόρτα της εισόδου. Το απόγευμα της ίδια μέρας, έπεσαν μόνο δύο κομμάτια και από τότε σταμάτησαν μέχρι σήμερα 20 Απριλίου. Δεν παραλείπω να αναφέρω ότι κατά τις τελευταίες μέρες άρχισαν να πέφτουν πολλά κεραμίδια από την στέγη μου σε αντίθεση με τις πρώτες μέρες όπου και πάλι έπεφταν δικά μου κεραμίδια αλλά λίγα. Να σημειώσω ακόμα ότι τις πρώτες μέρες έπεφταν κεραμίδια, τούβλα, πέτρες πεζοδρομίου, κυρίως από το διπλανό σπίτι όπου υπήρχαν άχρηστα πάνω στη ταράτσα από πρόσφατη επισκευή. Η ΕΡΕΥΝΑ Στο παραπάνω σπίτι κατοικεί όντως ο κ. Παπαηλιού με την γυναίκα του, τον επτάχρονο γιο τους και την 14χρονη υπηρέτρια Αννέτα Παπαδημητρίου από την Ίο η οποία παρουσίαζε την χαρακτηριστική για παρόμοια φαινόμενα λεπτομέρεια, ότι δεν είχε εμφανίσει μέχρι τότε έμμηνο ροή. Η αντίδραση της κόρης του ματιού ήταν κανονική, αναισθητικαί πλάνης δεν υπήρχαν στο σώμα, Babinski ήταν αρνητικό, οι ανακλαστικές κινήσεις της ήταν κανονικές , ο ύπνος της πολύ βαθύς ώστε χρειαζόταν να την ξυπνούν με το ζόρι. Υπνωτιζόταν εύκολα λόγω αστάθειας του βλέμματος και ο χαρακτήρας ήταν ευπαθής με λίγο πείσμα. Όταν έπεφταν οι πέτρες οι Αννέτα ήταν μέσα στο σπίτι. Η γειτόνισσα κ. Πέππα ενώ συνομιλούσε με την κ. Παπαηλιού, στην ταράτσα, είδε ένα κεραμίδι να πέφτει κάθετα από την στέγη του σπιτιού του κ. Παπαηλιού, όπου ήταν αδύνατο να βρισκόταν κανείς. Ο κ. Παπαηλιού στην θέση του πεσμένου κεραμιδιού έβαλε καινούργιο. Και αυτό όμως έφυγε από τη θέση του διαγράφοντας μια εντελώς αφύσικη τροχιά. Την Παρασκευή 16 Απριλίου, ενώ η Αννέτα ήταν κάτω, έπεσε ένα κεραμιδάκι και έσπασε το κρύσταλλο της πόρτας της εισόδου, μια γειτόνισσα διαβεβαίωσε ότι είδε την Αννέτα να ρίχνει ένα κομμάτι από κεραμίδι αφού προηγουμένως κοίταξε τριγύρω για να δει αν τη βλέπει κανείς. Επίσης τη Πέμπτη 18 Απριλίου, ενώ είχε έρθει η πλύστρα για τη μπουγάδα και τα φαινόμενα δεν είχαν ακόμα αρχίσει η Αννέτα είπε αστειευόμενη : «Δεν ρίχνουμε μια πέτρα να τρομάξουμε τη κυρία;» Κατόπιν αυτών των πληροφοριών ο πρόεδρος της Ψυχικής Εταιρείας μαζί με τον γιατρό κ. Μέλλο πήγαν επιτόπου και διαπίστωσαν εκτός από την έλλειψη έμμηνου ροής στην υπηρέτρια, τις τροχιές των λίθων και ιδίως των κεραμιδιών της στέγης να είναι εντελώς αφύσικοι και ανεξήγητοι. Η διαπίστωση αυτή συνδυαζόμενη με την έλλειψη εμμήνου ροής της υπηρέτριας θα έφερνε ίσως τη διαβεβαίωση της τηλεκινητικής αρχής των φαινομένων. Αρχή της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών πάνω στο φαινόμενο της λιθοβολίας είναι να μην την λαμβάνει επιστημονικώς υπ’ όψιν όταν συμβαίνει σε ανοιχτό χώρο, και δεν συνδυάζεται με άλλα σχετικά φαινόμενα. Έπειτα οι καταθέσεις περί ενοχής της υπηρέτριας εκ πρώτης απόψεως έφεραν δισταγμούς. Το ανεξήγητο όμως της τροχιάς και η παρουσία της όλο αυτό το διάστημα που είχαμε τα περιστατικά μας οδηγούν σε μια πιθανή υπόθεση συχνά επαναλαμβανόμενη σε παρόμοια φαινόμενα. Ότι δηλαδή άτομα κατώτερης διανοητικότητας, ή μικρής ηλικίας προκαλούν ασυναίσθητα φαινόμενα όπως τα παραπάνω λόγω της οργανικής τους ανωμαλίας. Βλέποντας τα φαινόμενα αυτά, τα άτομα θέλουν να τα μιμηθούν και έτσι πολλές φορές δεν διστάζουν να προβούν σε παιδικές ανοησίες και σε άτεχνες μιμήσεις του φαινομένου. Καταλαβαίνει κανείς ότι κάποιοι σκεπτικιστές δράττοντας την ευκαιρία προσπαθούν να κριτικάρουν και να αρνηθούν την αλήθεια των φαινομένων. Δυστυχώς ο ολέθριος αυτός πειρασμός, το να μιμούνται δηλαδή τέτοια άτομα το προαναφέροντα γεγονότα, είναι ακατανίκητος. Συνηθισμένα τα άτομα αυτά στην αυτόματη παραγωγή των φαινομένων, όταν βλέπουν ότι σε περιστάσεις που επιθυμούν πολύ να τα παρουσιάσουν αυτά δεν εκδηλώνονται αισθάνονται δυνατή την παρακίνηση προς απομίμηση. Και ο πειρασμός είναι τόσο μεγάλος ώστε είναι αδύνατο να αντέξουν. Τα μεγαλύτερα μέντιουμ, όπως η Ευσαπία Παλλαδίνο, η Στανισλάβα Τόμτσυκ και αυτή ακόμα, η ιδρύτρια της Θεοσοφίας Έλενα Μπλαβάτσκυ υπέκυψαν και όχι μόνο δυσφήμισαν ανεπανόρθωτα το όνομά τους αλλά έδωσαν και όπλα στους αντιπάλους τους. Η μικρή όμως Αννέτα φαίνεται ότι είχε κληρονομήσει το χάρισμα για ψυχικά φαινόμενα από τον πατέρα της, όπως μας δείχνει η παρακάτω κατάθεση της μητέρας της η οποία εξετάσθηκε από τον πρόεδρο της Εταιρείας. Και ο πατέρας της μικρής Αννέτας, όταν ήταν νέος έβλεπε οράματα. Κατά το 1937, μήνα Απρίλιο, πέθανε στην Αθήνα από νόσημα του ήπατος ο αδερφός της μητέρας της Αννέτας. Ο θάνατος αυτός την τάραξε ιδιαιτέρως γιατί τον υπεραγαπούσε και ζούσε όσο ήταν ανύπαντρη με την οικογένειά του. Την επόμενη λοιπόν νύχτα, 36-40 ώρες μετά το θάνατο του αδερφού, και ενώ κοιμόταν όλη η οικογένεια στην Ίο στο ίδιο δωμάτιο και σε δύο κρεβάτια, στο ένα οι σύζυγοι και στο άλλο τα 4 παιδιά τους, το ένα από αυτό, τριών χρονών, ίσως κάτω από την επίδραση της όλης κατάστασης και των θρήνων της μητέρας του, ξύπνησε απότομα και άρχισε να φωνάζει έντρομο ότι ένιωσε ένα χέρι να του χαϊδεύει το πρόσωπο. Όταν το καθησύχασαν άκουσαν ξαφνικά από έξω όλα τα σκυλιά του χωριού να γαβγίζουν με μανία. Τότε ο πατέρας της Αννέτας άνοιξε το πάνω μέρος της πόρτας και ενώ την άνοιγε, είδε κατάπληκτός κάτω από το έντονο σεληνόφως τον πεθαμένο να κάθεται σε απόσταση λίγων μέτρων με την πλάτη γυρισμένη προς αυτόν φορώντας ριγωτή ενδυμασία. Έμεινε τότε ακίνητος να τον παρατηρεί, όταν ο πεθαμένος γύρισε προς αυτόν το πρόσωπό του και αφού τον κοίταξε για λίγο απομακρύνθηκε ενώ ακούγονταν όλα τα σκυλιά να γαβγίζουν από την κατεύθυνση στην οποία έφυγε. Να σημειωθεί ότι την ίδια νύχτα σημειώθηκε και άλλο τρόμαγμα μικρού παιδιού, του τριετούς ανεψιού του πεθαμένου, παιδί του αδερφού του. Στα παραπάνω να προστεθεί ότι αργότερα ο πατέρας της Αννέτας έμαθε ότι ο αποθανών κηδεύτηκε φορώντας ενδυμασία χρώματος καφέ ριγωτή, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε.