Στις 16/5/89 μέσα στη Σπηλιά είδα γρατσουνισμένο πάνω στην καπνιά πριν από την είσοδο για λίμνη: ΑΒΡΑΜ 13/4/89. Τι πιθανότητες είχα να βρω στο δρόμο, κατά το γυρισμό μου στην Αγία Παρασκευή, ένα φάκελο που απευθυνόταν σε κάποιον Γ. Αβραάμ; Σημειωτέον ότι κατά τη Βίβλο το αρχικό όνομα ήταν 'Αβραμ και κατόπιν ο Θεός τον μετονόμασε σε Αβραάμ (βλ. Γέν. ιζ΄ 5).

Στις 12/11/90 θέλοντας ν' αποφύγω αυτοκίνητο που βρισκόταν μέσα στο δάσος πάνω στο δρόμο μου, πέρασα στην άλλη όχθη του ρέματος (αυτό που βγαίνει στη φουρκέτα του δρόμου στο τέρμα της οδού Περικλέους). Εκεί, μέσα στα χορτάρια, βρήκα σκόρπιες δεκάδες φωτογραφίες τραβηγμένες μισό αιώνα πριν και αρκετή από την αλληλογραφία κάποιας Σ.Α. Οι περισσότερες φωτογραφίες απεικόνιζαν στιγμιότυπα από εκδρομές σε αρχαιολογικές τοποθεσίες (όπως στο ναό του Επικουρείου Απόλλωνα στη Φιγάλεια). Όμως αυτή που ήταν πραγματικό δώρο έδειχνε την είσοδο της Σπηλιάς τραβηγμένη από το βάθος! (Υπήρχε και μια άλλη από Πεντέλη, ένα λατομείο που δεν έχω κατορθώσει να ταυτίσω ακόμη).

Από τους επιστολογράφους της έβγαινε το συμπέρασμα πως η Σ.Α. ήταν μια καλλιεργημένη νέα γυναίκα με ευρύ φιλικό περιβάλλον στο οποίο ανήκαν από ηγούμενος Μονής μέχρι γνωστός ζωγράφος της εποχής. Τέτοια ευρήματα είναι συνήθη μετά το θάνατο κάποιου ηλικιωμένου, καθώς οι κληρονόμοι πετούν ό,τι άχρηστο για εκείνους. (Παραμένει όμως το ερώτημα: γιατί να ριχτούν στο συγκεκριμένο σημείο και όχι στον κάδο σκουπιδιών της γειτονιάς;)

Στις 26/11/92, στην άκρη της οδού Σουβαλιώτη μετά την πλατεία της Παλιάς Πεντέλης, βρήκα μερικά αντίτυπα ενός βιβλίου του 1947 με τίτλο Δελφοί χωρίς Απόλλωνα.

Τα φύλλα ήταν άκοπα, το περιεχόμενο σε πρόζα στοχαστική-λυρική τοποθετούσε τη δράση στο 1939 κι αναφερόταν στα προμηνύματα του επερχόμενου Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και, φυσικά, η συγγραφέας ήταν η Σ.Α

Στις 30/8/05 μεσημέριασα στο λατομείο που βρίσκεται ανατολικά της κορυφής. Ο βόρειος άνεμος σ' αυτό το εκτεθειμένο σημείο φυσούσε χωρίς διακοπή και ξεπερνούσε τα 8 μποφόρ. Έτσι, για ν' απαγκιάσω και να φάω μπήκα σ' ένα παρατημένο φορτηγό. Κι εκεί όμως δεν ησύχασα, γιατί κατά διαστήματα έρχονταν μερικές ισχυρότερες ριπές και το φορτηγό κουνιόταν τόσο βίαια που νόμιζα πως ήμουν σε φουρτούνα!

Θυμήθηκα ότι το 1996 είχα ξανακαθίσει εκεί, και μάλιστα, επειδή το κάθισμα είχε υποστεί κι αυτό τους απαραίτητους βανδαλισμούς, είχα βάλει πάνω του μια επίπεδη πέτρα. Είδα τώρα ότι κάποιος την είχε πετάξει απέξω και την ξανάβαλα. Αλλά κι αυτό είχα την αόριστη εντύπωση πως είχε ξανασυμβεί. Έψαξα το αρχείο μου, και πράγματι είχε ξανασυμβεί στις 29/8/02. Δηλαδή πριν από 3 χρόνια και μία ημέρα. Αν δεν είχα σημειώσει το περιστατικό θα έμενα με το αίσθημα του déjà vu.

Σιγά-σιγά διαπίστωσα πως η σύμπτωση δεν ήταν μοναδική. Καταχωρίζοντας τις πεντελικές φωτογραφίες μου κατά θέματα (μέχρι στιγμής 16 φάκελοι, 145 υποφάκελοι, και μέσα σε κάθε υποφάκελο άλλη ταξινόμηση), παρατηρώ συχνά το εξής φαινόμενο: να επαναλαμβάνω φωτογραφίες (επειδή στο μεταξύ έχω ξεχάσει πως ήδη έχουν τραβηχτεί) κι όταν τις πηγαίνω στον αρμόδιο υποφάκελο να το διαπιστώνω. Ως εδώ τίποτε το περίεργο (όταν έχεις να κάνεις με αρκετές χιλιάδες φωτογραφίες). Όμως, όλες οι επαναλήψεις έχουν τραβηχτεί ακριβώς ένα χρόνο έπειτα από την αρχική! (εννοείται, συνήθως με 24 ώρες υστέρηση, αφού κατά κανόνα πηγαίνω τις ίδιες μέρες της εβδομάδας).

Παράδειγμα: Δευτέρα 31/7/06 μια ακρίδα. Δευτέρα 30/7/07 μια όμοια ακρίδα στο ίδιο σημείο! (λιγότερο από 1 μέτρο διαφορά).

Και δεν πρόκειται μόνο για έντομα ή φυτά, που μπορεί να παρατηρούνται μόνο κάποιες μέρες το χρόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με σταθερά θέματα, οπότε προφανώς εδώ το έναυσμα δίνεται από τη γωνία του ήλιου.

Παράδειγμα: Πέμπτη 20/7/06 την πέτρα με τις εκπαιδευτικές σφηνιές δίπλα στο βαυαρικό χάλασμα. Πέμπτη 19/7/07 την ίδια πέτρα.

Ή μήπως όλα αυτά είναι εκλογικεύσεις και το φαινόμενο οφείλεται αλλού;

Οπωσδήποτε, αυτές οι συμπτώσεις μού προκάλεσαν ιδιαίτερο αίσθημα. Μου θύμισαν το μυθιστόρημα του Πήτερ Ουσπένσι Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν και τις θεωρίες Νίτσε και λοιπών περί αιώνιας ανακύκλησης.