Σώμα και αίμα θεού «κοινωνούσαν» στην Κρήτη τον 9ο π.Χ. αι. οι νεαροί κατά την τελετή ενηλικίωσής τους, όταν δηλαδή από έφηβοι γίνονταν άνδρες. Μεταλάμβαναν μαγειρεμένη τροφή (βραστό κρέας, ένα είδος μέλανα ζωμού) από τον ίδιο λέβητα και έτσι μέσα από ένα τελετουργικό μύησης περνούσαν στην κοινωνία των ανδρών-υπερασπιστών της οργανωμένης κοινωνίας, της πόλης-κράτους. Στη διαπίστωση αυτή καταλήγει ο καθηγητής Αρχαιολογίας Ν. Σταμπολίδης, έπειτα από μια συγκριτική μελέτη των χάλκινων αγγείων που βρέθηκαν τόσο στο νεκροταφείο της Ορθής Πέτρας και κυρίως σε έναν ασύλητο τάφο στην αρχαία Ελεύθερνα όσο και στο Ιδαίον Αντρον.

Στο μικροσκόπιο της έρευνάς του (τα συμπεράσματα της οποίας θα ανακοινώσει την Κυριακή το πρωί στο συνέδριο της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής), έχουν μπει οι χάλκινοι λέβητες και κυρίως τα χάλκινα στόμια (ασπίδες) που κάλυπταν τα τεφροδόχα αγγεία. Οι χάλκινοι λέβητες της Ελεύθερνας δείχνουν πως πρόκειται για τυπικό λειτουργικό νεκροδοχείο. Εκεί μέσα παρασκευαζόταν η τροφή που μοιραζόταν στους συμμετέχοντες στην τελετουργία. Αλλωστε, στο νεκροταφείο αυτό το 90% που είχαν ταφεί ήταν άνδρες νεαρής ηλικίας.

Ανάλογες τελετουργίες μετάβασης των νέων κατά την ενηλικίωσή τους στην κοινωνία των αριστοκρατών-πολιτών, θεωρεί ο κ. Σταμπολίδης ότι γίνονταν και στο Ιδαίον Αντρον. Κι αυτό γιατί ερμηνεύει όχι ως αμυντικό όπλο τις «ασπίδες» του Ιερού, αφού δεν έχουν βρεθεί άλλα όπλα στον χώρο, αλλά ως καπάκια των μεγάλων χάλκινων αγγείων. Οι «ασπίδες» αυτές «ουσιαστικά άσπιζαν, προστάτευαν, το περιεχόμενο του λέβητα. Αλλά ποιο μπορεί να ήταν το περιεχόμενο του λέβητα μέσα σε ένα Ιερό; Το πιο πιθανόν είναι να πρόκειται για κομματιασμένο κρέας βοδιού (ή κριού) βραστού, ένα είδος μέλανα ζωμού.

»Ο μελισμός του ζώου και η ρίψη των τμημάτων του στο ιερό σκεύος με τη βοήθεια της τελετουργικής διαδικασίας -λεκτική, μουσική, δοξαστική- γίνεται τροφή και η τροφή αυτή μετατρέπεται σε σώμα και αίμα θεού, που περνά στα μέλη που συμμετέχουν στο τελετουργικό ως κοινωνία. Το άτομο με την κοινωνία της τροφής από το ίδιο ιερό σκεύος, γίνεται σύνολο, όπως ανανεωμένο ολόκληρο βγαίνει το τεμαχισμένο ζώο από τον λέβητα της Μήδειας ή από τα μέλη του Διονύσου Ζαγρέα ξαναγίνεται ολόκληρος (συνολικός) θεός».

Αυτού του είδους η τροφική τελετουργική κοινωνία mutatis mutandis είναι ανάλογη με την καθ' ημάς Θεία κοινωνία, όπου ο οίνος και ο άρτος στο ιερό Δισκοπότηρο μετατρέπεται σε σώμα και αίμα Κυρίου και οι συμμετέχοντες, μέλη της κοινωνίας του Θεού, γίνονται ένθεοι. Υπ' αυτήν την έννοια, η εικονογραφία της Θείας Κοινωνίας, όπου μέσα στο άγιο Δισκοπότηρο υπάρχουν τεμαχισμένα τα μέλη του Χριστού ή από όπου εξέρχεται το ημίτομο του σώματος του Ιησού, βρίσκει τα πρότυπά του στο ανάλογο εικονογραφικό μοτίβο του ανανεωμένου Κούρου που βγαίνει μέσα από τον ιερό τρίποδα, με όποιον τρόπο και αν έχει περάσει ανά τους αιώνες η πίστη της ένωσης του ανθρώπου με το Θείο.