«…Ονομάζομαι Νικόλαος Ταξιάρχης. Είμαι δέκα ετών και κατοικώ στην Σαλαμίνα. Είχα την τιμή και την ευλογία να με επισκεφθεί ο Ταξιάρχης. Θα σας πω την ιστορία μου από την αρχή:

Οι γονείς μου, Βασίλης και Μαρία, ήταν παντρεμένοι 15 χρόνια και προσπαθούσαν όλο αυτό τον καιρό να αποκτήσουν ένα παιδάκι. επειδή τα χρόνια περνούσαν και τίποτα δεν γινόταν, κατέφυγαν στην βοήθεια των γιατρών και έκαναν εξωσωματική γονιμοποίηση.

Με την μέθοδο αυτή προσπάθησαν έξι φορές, αλλά μάταια. Πέρασαν έτσι τέσσερα χρόνια.

Μια γνωστή Κυρία, που πήγαινε στήν Μονή του Ταξιάρχη στην Σύμη, μίλησε στην μαμά μου για τα πολλά θαύματα τεκνογονίας του Αρχαγγέλου. Η μαμά μου με δάκρυα και πόνο ψυχής, κατέφυγε στον Αρχάγγελο και εναπόθεσε την ελπίδα της στον Ταξιάρχη. Κάποιο καλοκαίρι οι γονείς μου επισκέφθηκαν τον Πανορμίτη.

Η μαμά πήρε ένα φυτιλάκι από την καντήλα Του και το ήπιε. Πράγματι λίγο καιρό μετά, έμεινε έγκυος. Η εγκυμοσύνη ήταν ομολογουμένως δύσκολη, μα όλα πήγαν καλά και εγώ γεννήθηκα με την Χάρη Του υγιέστατος, λίγες μέρες πριν την γιορτή του στις 2 Νοεμβρίου του 1997.

Η ζωή μας κυλούσε ήρεμη μέχρι το καλοκαίρι του 2007 που ήμουν 10  ετών και παρουσιάστηκε στο χέρι μου μια σκουρόχρωμη κηλίδα. Παράλληλα φάνηκαν και στην πλάτη μου σκουρόχρωμες γραμμές σαν ραβδώσεις. Οι γονείς μου με πήγαν σε πολλούς γιατρούς και όλοι έλεγαν να κάνουμε βιοψία. Μου εξήγησαν ότι η διαδικασία αυτή θα ήταν επίπονη και ζήτησαν την συνεργασία μου. Η βιοψία θα γινόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγγελισμός».

Το προηγούμενο βράδυ το περάσαμε στο σπίτι μας, αλλά ήμουν πολύ φοβισμένος. Έκανα την προσευχή μου στο δωμάτιό μου, παρακάλεσα τον Αρχάγγελο, και έβαλα στο σώμα μου λαδάκι από την καντήλα Του. Πέσαμε και κοιμηθήκαμε.

Γύρω στις 3:30 την νύχτα, φώναξα δυνατά: «Μαμά, έλα γρήγορα, ήρθε ο Ταξιάρχης…»

Η μαμά μου ήρθε γρήγορα κοντά μου αλλά εγώ κοιμόμουν. Αφού έκανε το σταυρό της έσκυψε πάνω μου και μου είπε να τον ρωτήσω αν θα γίνω καλά. Εγώ έγνεψα το κεφάλι καταφατικά. Το πρωί ήμουν πολύ ήρεμος. Με ρώτησε η μαμά αν φοβάμαι και της είπα "Όχι γιατί δεν έχω τίποτα. Μου το είπε ο Ταξιάρχης".

Η μαμά με ρώτησε τι ακριβώς είδα.

" Ήταν πολύ μεγάλος", της είπα. ¨Πελώριος, μα δεν φαινόταν πρόσωπο, γιατί αυτό το σημείο ήταν ολόλευκο και έλαμπε πολύ. Ήμουν πολύ μικρός κοντά Του και φοβήθηκα. Τότε Εκείνος μου είπε: Μην φοβάσαι. Έχε μου εμπιστοσύνη, δεν έχεις τίποτα"!

Η μαμά ακούγοντας αυτά βούρκωσε. Όταν πήγαμε στον νοσοκομείο και με εξέτασε ο γιατρός, είπε στην μαμά "Πάρε το παιδί σου κοπέλα μου δεν έχει τίποτα, αυτά θα φύγουν όπως ήρθαν".

Δεν θεώρησε δηλαδή αναγκαία την βιοψία μου και τελικά δεν την έκανα. Εγώ χοροπηδούσα απ' τη χαρά μου, η μαμά έκλαιγε και ο μπαμπάς χαμογελούσε.

Πραγματικά τα σημάδια αυτά σε λίγο καιρό είχαν εξαφανιστεί από πάνω μου. Εγώ κάθε μέρα δεν ξεχνώ ποτέ να βάλω λαδάκι απ΄την καντήλα του Ταξιάρχη.

Υποσχεθήκαμε να πραγματοποιήσουμε το συντομότερο προσκύνημα στο Μοναστήρι του στην Σύμη, πράγμα που κάναμε την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στην Θ. Λειτουργία κοινώνησα και προσευχηθήκαμε ευχαριστώντας τον προστάτη μου Ταξιάρχη για τις μεγάλες ευεργεσίες που έφερε στήν ζωή μας.