Θα ήθελα να πω για την ευλογία που είχα στη ζωή μου να ζήσω το θαύμα, σε μια δύσκολη στιγμή για εμένα στα 22 μου από τον Άγιο Ραφαηλ.

Ήταν φθινόπωρο του 2002 όταν έκανα τα χαρτιά μου για να καταταγω στον στρατό σαν επαγγελματίας οπλιτης. Λίγες μέρες πριν δώσω τις απαιτούμενες εξετάσεις αρρωσταίνω από τα νεφρά μου.

Η διάγνωση των γιατρών στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ριου ήταν οξεία σπειραματονεφριτιδα, κάτι που το παθαίνει ένας στις εκατό χιλιάδες και το ξεπερνούν ελάχιστοι. Συνήθως είναι ο προθάλαμος της αιμοκάθαρσης και της μεταμόσχευσης των νεφρών. Στα 22 μου λοιπόν έμοιαζε να τελειώνει η ζωή μου. Μόνο στην ιδέα πως θα έπρεπε να κάνω αιμοκάθαρση κάθε δυο μέρες αλλά και μεταμόσχευση, γκρεμιζοντουσαν όλα μπροστά μου.

Στην αρχή λοιπόν υπήρχε η ελπίδα από τους γιατρούς πως θα το ξεπερνούσα έτσι απλά, δεν έγινε όμως έτσι. Χρειάστηκε να κάνω βιοψια νεφρών, εκεί ήταν λοιπόν που άρχισα πιο έντονα από ποτέ να ζητάω την βοήθεια του Χριστού και θεού μας καθώς και της Γλυκιάς Βασίλισσας του κόσμου της Παναγίας μας ( ο Άγιος Ραφαηλ ήταν τελείως άγνωστος σε μένα τότε). Δυο μέρες μετά την βιοψια λοιπόν καθομουν σε ένα μικρό σαλονάκι που είχε η κλινική που νοσηλευομουν, είχα ένα μικρό ράδιο με ακουστικά και άκουγα μουσική. Μέσα μου ήμουν ένα ρακος καθώς δεν είχα πολλές ελπίδες για την κατάσταση μου.

Στο σημείο που καθομουν λοιπόν ήταν το τέλος του διαδρόμου της κλινικής, πίσω μου είχε μια κλειδωμένη πόρτα που δεν μπορούσε κανένας ούτε να βγει ούτε να μπει (δίνω αυτές τις λεπτομέρειες γιατί έχουν σημασία) οπότε από εκεί που ήμουν έβλεπα όλη την κλινική εώς και την κυρία είσοδο της και εδώ είναι λοιπόν η στιγμή που ξεκινάει και το θαύμα που οικονόμησε ο παντοδύναμος και η Παναγία μας να ζήσω. Βλέπω λοιπόν από την είσοδο να μπαίνει ένας ιερέας ψηλού αναστήματος με μεγάλη γενειάδα και ράσα που ήταν μεν μαύρα αλλά είχαν μια ιδιαίτερη λάμψη.

Στη μέση του διαδρόμου τον σταματάει η νοσοκόμα να τον ρωτήσει προφανώς τι θέλει, εκείνος κάτι της είπε ( δεν άκουσα διότι όπως προειπα άκουγα μουσική έχοντας ακουστικά στα αυτιά μου) και η νοσοκόμα συνέχισε την δουλειά της. Ο ιερέας αυτός λοιπόν χωρίς να κοιτάξει δεξιά η αριστερά και σε ποιο θάλαμο, ήρθε και κάθισε ακριβώς απέναντι μου, με κοίταξε και τον κοίταξα για 1 λεπτό περίπου, τότε έκανα την κίνηση και χαμήλωσα τελείως την μουσική θεωρώντας πως ίσως ήθελε να με ρωτήσει κάτι. Όταν χαμήλωσα λοιπόν την μουσική με ξανά κοίταξε και απλά κουνησε ελαφρά το κεφάλι του πάνω κάτω και σηκώθηκε να φύγει. Με το που κάνει αυτήν την κίνηση ο ιερέας ρίχνω και εγώ το βλέμμα μου στο ραδιόφωνακι για να ανοίξω πάλι την ένταση.

Μέχρι να ξανασηκωσω το βλέμμα μου ο ιερέας είχε εξαφανιστεί, μιλάμε τώρα όλο αυτό σε κλασματα δευτερολέπτου, είχα οπτική επαφή όλου του διαδρόμου της κλινικής και ήταν αδύνατο ακόμα και να το διανύσει κάποιος σε τόσο λίγο χρόνο καθώς ήταν γύρω στα 30 μέτρα. Σε αυτό το σημείο λοιπόν προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση και αρχίζω να περπατάω στον διάδρομο και να κοιτάζω διακριτικά στους θαλάμους καθώς όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές. Δεν ήταν σε κανένα θάλαμο. Πήγα εώς έξω από την κλινική τίποτα και τότε σκέφτηκα να ρωτήσω την νοσοκόμα αυτή ίσως ξέρει φαντάστηκα.

Πήγα λοιπόν, την βρήκα και την ρώτησα αν είδε που πήγε ο ιερέας που δυο λεπτά πριν ήταν στην κλινική και η απάντηση της ήταν πως δεν είχε δει κανένα ιερέα όλη μέρα και μου υπενθύμισε πως δεν ήταν ώρες επισκεπτηριου για να μπορεί να είναι κανένας άλλος εκτός από το προσωπικό και τους ασθενείς την συγκεκριμένη ώρα στην κλινική. Εκεί λοιπόν κατάλαβα πως δεν ήταν απλός ιερέας ήταν ο Άγιος Ραφαηλ όπου τον αναγνώρισα λίγες μέρες μετά στο εξώφυλλο ενός βιβλίου για τα θαύματα του που ήρθε τυχαία στα χέρια μου.

Μετά από αυτήν την μεγάλη τιμή που έκανε σε μένα τον αμαρτωλό και ανάξιο αυτός ο μεγάλος Άγιος της εκκλησίας μας πήγαν όλα τέλεια. Και η υγεία μου αποκαταστάθηκε πλήρως και μάλιστα σε χρονικό διάστημα που ούτε οι γιατροί περιμέναν αλλά και τον επόμενο χρόνο υπέβαλα ξανά τα χαρτιά μου για τον στρατό και με προσελαβαν κιόλας στον τομέα που ήθελα.

Το 2004 πήγα στην χάρη του στην Μυτιλήνη να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την βοήθεια του και θα ξαναπάω το συντομότερο δυνατό. Τον ευχαριστώ λοιπόν που μου χάρισε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή την σύντομη ζωή και που κυρίως μου έδειξε έμπρακτα πως δεν έχω την μέγιστη τιμή να είμαι ορθόδοξος χριστιανός απλά γιατί μεγάλωσα έτσι αλλά γιατι ο τριαδικος θεός με την Μανουλα μας την Παναγία και τους Άγιους μας είναι κάθε μέρα ανάμεσα μας και μας βλέπουν και μας ακούν αρκεί να έχουμε πίστη, τίποτα άλλο μόνο πίστη. Ας βοηθήσει ο Άγιος Ραφαηλ λοιπόν όλο τον κοσμάκη που υποφέρει. Ας βοηθήσει και την πατρίδα μας τώρα στα δύσκολα. Να έχουμε όλοι τις ευλογίες εύχομαι και του Αγίου Ραφαηλ και του Αγίου Νικολαου και της Αγίας Ειρήνης. ΑΜΗΝ