Πριν 4 χρόνια έκανα πολύ παρέα με μια κοπέλα η οποία διατηρούσε σχέση με ένα τύπο από τα Κουφάλια. Η Κ. συνήθιζε να πηγαίνει και να αράζει σε αυτόν πολλές φορές.

Ένα βράδυ ο δικός της έτυχε να έχει κάποια δουλειά κ έτσι της είπε να τον περιμένει σπίτι και να προσέχει το μικρό του αδελφάκι μέχρι να γυρίσει. Η Κ. έβαλε μια ταινία, ενώ ο μικρός ασχολιόταν με τα παιχνίδια του.

Κάποια στιγμή χτύπησε η πόρτα. Σηκώθηκε να ανοίξει αλλά δεν ήταν κανείς. Σκέφτηκε μήπως ήταν ιδέα της. Άραξε στο καναπέ όμως η πόρτα ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά υπέθεσε πως κάποιος της κάνει πλάκα. Άνοιξε, αλλά τίποτα. Δεν υπήρχε ψυχή έξω.

Τότε αποφάσισε να κάτσει ακριβώς πίσω απ' τη πόρτα και να περιμένει το επόμενο χτύπημα έτσι ώστε να προλάβει να ανοίξει κατευθείαν. Περίμενε, ώσπου ακούστηκε και πάλι ο χτύπος στη πόρτα.

Τότε έκπληκτη ανακάλυψε πώς για μια ακόμη φορά δεν ήταν κανένας... Τρομοκρατήθηκε και τηλεφώνησε στον δικό της λέγοντας του το σκηνικό. Αυτός την καθησύχασε και δεν άργησε να επιστρέψει. Τότε της είπε πως το ίδιο πράγμα έχει συμβεί και στον ίδιο.

Μετά από καιρό έτυχε πάλι να μείνει μόνη με τον μικρό.  Αλλά αυτή η φορά ήταν το αποκορύφωμα. Της ζήτησε ο μικρούλης να του φτιάξει όμορφα το μαλλί και να τον βγάλει μια φωτογραφία. Η Κ. δέχτηκε και έπειτα είπε στον μικρό να χαμογελάσει όλο πόζα.

Αυτό που αντίκρισε στη φωτογραφία της έμεινε αξέχαστο. Πίσω από το παιδάκι υπήρχε μια γυναικεία θολή φιγούρα όπου κρατούσε κάτι σαν μωρό στην αγκαλιά της.

Όταν μου διηγήθηκε αυτή την εμπειρία της με ψιλοσκάλωσε.  Μέχρι που μου έδειξε τη φωτογραφία και δεν πίστευα στα μάτια μου. Το μυστήριο γύρω απ' τούς χτύπους και τη περίεργη γυναικεία μορφή, δεν το λύσαμε ποτέ.