Καλησπέρα σας. Είμαι η Λαμπρινή και πριν σας πω την ιστορία μου θέλω να σας συγχαρώ για τη σελίδα σας!

Μένω στο Μαρούσι, μόνη μου. Το προηγούμενο Σάββατο πήγα να δω τη βραδινή προβολή μιας ταινίας. Η παρέα μου δεν ήθελε να δει το έργο και έτσι πήγα μόνη.

Τελείωσε μετά τα μεσάνυχτα. Βγήκα από τον κινηματογράφο και κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο που το είχα παρκάρει 500-600 μέτρα πιο μακριά.

Ήταν αρκετά σκοτεινή η περιοχή, αλλά από πίσω μου ερχόταν και άλλη παρέα, οπότε δε φοβόμουν.

Εκεί που περπατούσα ακούσα να με φωνάζουν: Λαμπρινή, Λαμπρινή!

Γύρισα αλλά δεν είδα κανένα γνωστό. Έφτασα στο αυτοκίνητο και εκεί που ξεκλειδωνα τη πόρτα άκουσα ξανά το όνομά μου!!!

Ξαναγύρισα αλλά είδα και πάλι την ίδια άγνωστη παρέα που με προσπερνούσε καθώς είχε παρκάρει πιο μακριά από μένα.

Θα λένε κάποιον από την παρέα τους Λαμπρινή σκέφτηκα και άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου. Ένα κρύο αεράκι άγγιξε το κορμί μου και ξαφνικά, η λάμπα του Δήμου που ήταν κοντά στο αμάξι αναβοεσβησε δυο τρεις φορές και έσβησε!!!

Φοβήθηκα πραγματικά! Μου έφυγαν τα κλειδιά απο τα χέρια και έπεσαν στο δρόμο. Έσκυψα να τα μαζέψω. Καθώς είχα σκύψει και μάζευα τα κλειδιά άκουσα βήματα. Βήματα να με πλησιάζουν.

"Λαμπρινή, Λαμπρινή " ακούστηκε η ίδια φωνή.

Σηκώθηκα απότομα για να δω ποιος ήταν. Δε μπορούσα να δω κανένα... Δεν υπήρχε ψυχή... Μόνο το κρύο αεράκι...

Μπήκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο αμάξι. Έβαλα μπρος και έφυγα. Ίσως ήταν από την τρομάρα μου, ίσως και όχι, μέσα στο αυτοκίνητο ένιωθα ότι δεν ήμουν μόνη... Κοιτούσα συνέχεια από το καθρέφτη το πίσω κάθισμα. Ένιωθα ότι κάποιος ή κάτι ήταν εκεί...

Όταν έφτασα στο σπίτι, πάρκαρα όπως όπως  δε θυμάμαι ούτε αν κλείδωσα το αμάξι, και πήγα τρέχοντας στην πολυκατοικία μου! Επιτέλους είχα φτάσει στο σπίτι! Γλίτωσα!!!

Λαμπρινή Λαμπρινή, ακούστηκε πάλι η φωνή!!!!

Γύρισα σιγά σιγά πίσω και κοίταξα... Τίποτα... Δεν έβλεπα κανένα παρά μόνο τις σκιές από τα κλαδιά των δέντρων στο δρόμο.

Ανέβηκα τροχαδην στο διαμέρισμα μου και κλειδώθηκα.  Δε κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ.

Την άλλη μέρα το είπα στους γονείς μου. Μου είπαν ότι ήταν η ιδέα μου και ότι απλά φοβήθηκα.

Για μια βδομάδα όλα ήταν φυσιολογικά και πάλι. Μέχρι χτες...

Το απόγευμα που γύρισα στο σπίτι βρήκα ανοιχτή την εξώπορτα...!!! Πλησίασα... Πήρα τηλέφωνο το 100 να αναφέρω διάρρηξη και πλησίασα κι άλλο ...

Λαμπρινή Λαμπρινη άκουσα την ίδια φωνή!!!!

Θεε μου, τι μου συμβαίνει;;;;;

Η αστυνομία δεν βρήκε στοιχεία διάρρηξης, δεν έλλειπε τίποτα από το σπίτι, δεν βρήκε κανένα μέσα...

Εγώ όμως νιώθω πως δεν είμαι μόνη πια...