Την περίοδο κατά την οποία ζούσα από κοντά τη Σκιά, για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, η περιοχή στη Σαλαμίνα όπου παραθερίζαμε (ουσιαστικά ένας μικρός οικισμός εκατό ή εκατόν πενήντα σπιτιών, όχι περισσότερα) μετατράπηκε σε μακάβριο… «θέατρο σκιών».

Καθημερινά αλλόκοτα περιστατικά, μερικές φορές τραγικά (ανεξήγητοι θάνατοι ντόπιων, αρκετοί από τους οποίους την ώρα του ύπνου), παράξενες εμφανίσεις «γριών» χωρίς πρόσωπο και άλλων σκιομορφών που τα έζησαν πολλά άτομα. Πάντα βέβαια υπήρχε κάτι παράξενο στην περιοχή, μια βαριά αίσθηση την ώρα που έπεφτε η νύχτα, θυμάμαι μάλιστα ότι συζητούσαμε για την πιθανότητα ο οικισμός να έχει γίνει σε λάθος σημείο, ίσως υπήρχε κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει από κάτω (και μιλάμε για εικοσιεπτά με εικοσιοκτώ χρόνια πριν, τότε δεν είχαμε ιδέα για την Κούφια Γη και τις σχετικές θεωρίες). Και αυτό έβγαινε τη νύχτα στην ατμόσφαιρα, σαν να περιπολούσε στους δρόμους, αλλά την ίδια στιγμή ήταν με κάποιο τρόπο περιορισμένο, λες και σε κάποια σημεία υπήρχαν κάποια αόρατα όρια. Εκείνη τη χρονιά, απλώς τα συμβάντα παρουσιάστηκαν πολύ εντονότερα.

Στο κέντρο του συνοικισμού λοιπόν υπήρχε ένα μεγάλο κοινοτικό πηγάδι απ’ όπου παλαιότερα έπαιρναν νερό, τώρα σπανιότερα, αφού τα περισσότερα σπίτια έχουν υδροδοτηθεί. Είχα ακούσει πολλές παράξενες ιστορίες για το πηγάδι αυτό, που κάποια στιγμή πριν από μερικά χρόνια, πήγα και το έψαξα, κατεβάζοντας μια κάμερα κάτω και περιφέροντάς την κυκλικά, προκειμένου να δω αν υπήρχαν τίποτα σπηλιές ή τούνελ που να καταλήγουν στα τοιχώματά του. Όμως δεν φάνηκε να υπάρχει τίποτα τέτοιο, όχι τουλάχιστον μέχρι το σημείο της στάθμης του νερού οπότε έμεινα απορημένος… Ίσως τελικά να μην ήταν απαραίτητο να υπάρχουν τέτοια ανοίγματα για να «βγει» κάτι από εκεί μέσα.