Τα μέλη της μυστικής αυτής κάστας όπως είναι προφανές ήταν άτομα τα οποία κατείχαν αρκετά μεγάλη κοσμική εξουσία. Πλούσιοι έμποροι, μορφωμένοι προύχοντες και γενικότερα άτομα που είχαν αρκετά μεγάλη λαϊκή πολιτική επιρροή, έπαιρναν μέρος στις σκοτεινές συναντήσεις. Έτσι, διάφορα γεγονότα που αφορούσαν τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις τέθηκαν σταδιακά υπό τον έλεγχο των κοινοτήτων αυτών. Ολόκληρη η ζωή του τόπου λέγεται ότι καθοδηγούνταν σιωπηλά από τις κάστες αυτές, οι οποίες είχαν πλέον γίνει κοινό μυστικό για τους κατοίκους. Η κοινότητα είχε πλέον απλώσει τα πλοκάμια της στις οικονομικές, διοικητικές και πνευματικές δραστηριότητες της πόλης. Φαίνεται, ότι ολόκληρη η πόλη είχε περάσει κάτω από τον μυστικό έλεγχο των ομάδων που κρύβονταν μέσα στα τείχη.

Και ενώ αυτό ήταν κοινός τόπος στους κατοίκους των τότε Ιωαννίνων κανείς από αυτούς δεν τολμούσε να τον αποκαλύψει. Και όσοι τολμούσαν έρχονταν αντιμέτωποι με τη «σκιά που απλώνεται στο κάστρο». Και η σκιά αυτή άρχισε να γίνεται πιο βαριά και τρομακτική ύστερα από διάφορες τελετουργικές δολοφονίες που έλαβαν χώρα στα ήσυχα Ιωάννινα.

Φήμες έλεγαν ότι τα πτώματα είχαν πάνω τους «περίεργα μαγικά σημάδια», ενώ γύρω από τα πτώματα βρίσκονταν «διαβολικά σχήματα». Ο τρόμος που είχε απλωθεί στη πόλη δεν επέτρεψε την επώνυμη καταγραφή των γεγονότων. Και όμως διασώθηκαν στο χρόνο χάρη στη προφορική παράδοση.

Λαμβάνοντας υπόψη το μύθο, βλέπουμε ότι ο τελετουργικός – θρησκευτικό χαρακτήρας των ομάδων είχε αυξηθεί. Ο μύθος λέει ότι «άνθρωποι με περίεργες στολές μαζεύονταν τα βράδια μέσα στα τείχη». Επιπλέον πολλοί υποστήριζαν ότι είχαν ακούσει τύμπανα και περίεργα τραγούδια μέσα από το κάστρο. Τέλος η παράδοση λέει για διάφορα δαιμόνια και «Σαϊταναρέους» (η ηπειρωτική εκδοχή της λέξης «σατανάδες») που τριγυρίζουν τα βράδια στα τείχη του κάστρου.

Εκτός όμως από την τελετουργική δράση, η μυστική κοινότητα φαίνεται ότι είχε και έντονη συνωμοτική δραστηριότητα. Η τελική απελευθέρωση των Ιωαννίνων για μερικούς δεν ήρθε από το βασιλιά Κωνσταντίνο αλλά «μέσα από τα τείχη».

Θα περίμενε κανείς ότι με την απελευθέρωση της πόλης οι σκοτεινές ομάδες θα διαλύονταν. Και όμως, οι θρυλικές πλέον καταγραφές της μυστικής κοινότητας δεν σταμάτησαν. Μια επίσκεψη και κάποιες συζητήσεις με κατοίκους του κάστρου είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ότι μέσα στην ησυχία του και στα υγρά του τείχη το κάστρο φαίνεται πάλι να ζει υπό την σκιά των μυστικών κοινοτήτων. Αν και οι νεότεροι το αγνοούν αυτό οι περισσότεροι ηλικιωμένοι «φοβούνται τη σκιά» και είναι πολύ διστακτικοί να μιλήσουν γι’ αυτήν.

Ο θρύλος θέλει την κοινότητα ναι είναι ακόμα εκεί… Τα μέλη της την ημέρα είναι συνηθισμένοι πολίτες, το βράδυ όμως αλλάζουν πρόσωπο… Μας παρατηρούν… Ίσως και να μας ελέγχουν…

Επιπλέον ο μύθος ντύνεται με αρκετά γεγονότα : τούνελ στα τείχη που «τη μια μέρα είναι ανοικτά και την άλλη σφραγίζονται», περίεργοι ψίθυροι, απόκοσμοι ήχοι και χαμηλόφωνες ψαλμωδίες που έχουν ακούσει διάφοροι κατά καιρούς στο κάστρο, άτομα με τελετουργικές άσπρες και μαύρες στολές που έχουν γίνει αντιληπτά από τους ντόπιους καθώς και περίεργα σημάδια μέσα στο κάστρο που μόνο το «έμπειρο μάτι» αντιλαμβάνεται είναι κάποια από τα κομμάτια που συνθέτουν το σημερινό γρίφο για το αν πράγματι οι κοινότητες αυτές εξακολουθούν να «γλιστρούν» αθόρυβα στο σκοτάδι ακόμα και σήμερα.