Μία φορά, ὅταν ἤμουν στὸ Κελλὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πέρασα μία πολὺ ὄμορφη ἀγρυπνία! Εἶχαν μαζευθῆ τὴν νύχτα πολλοὶ δαίμονες ἐπάνω στὸ ταβάνι. Στὴν ἀρχὴ χτυποῦσαν μὲ βαριὲς δυνατὰ καὶ μετὰ θορυβοῦσαν, σὰν νὰ κυλοῦσαν κούτσουρα μεγάλα, κορμοὺς δένδρων. Σταύρωνα τὸ ταβάνι καὶ ἔψαλλα “Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα…”. Τελείωνα, ἄρχιζαν τὰ κούτσουρα πάλι. “Τώρα, εἶπα, θὰ κάνουμε δύο χωρούς! Ἕναν ἐσεῖς μὲ τὰ κούτσουρα ἀπὸ πάνω καὶ ἕναν ἐγὼ ἀπὸ κάτω!” Ἄρχιζα ἐγώ, σταματοῦσαν αὐτοί. Μία φορὰ ἔψαλλα “Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν…”, τὴν ἄλλη “Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν Σταυρόν σου ἠμὶν δέδωκας…”. Πέρασα τὴν πιὸ εὐχάριστη νύχτα μὲ ψαλμωδία καί, ὅταν λίγο σταματοῦσα, συνέχιζαν αὐτοὶ μὲ τὴν ψυχαγωγία! Τὴν κάθε φορᾶ ὅλο καὶ διαφορετικὸ ἔργο θὰ παρουσιάσουν!…

- Ὅταν ψάλλατε τὴν πρώτη φορά, δὲν ἔφυγαν;

- Ὄχι. Μόλις τελείωνα ἐγώ, ἄρχιζαν ἐκεῖνοι. Ναί, ἔπρεπε νὰ βγάλουμε ἀγρυπνία καὶ οἱ δύο χοροί! Ἦταν μία ὄμορφη ἀγρυπνία! Ἔψελνα μὲ καημό! Πέρασα καλὲς μέρες!…