Μια προσωπική μου εμπειρία: Ένας θείος μου, που του αρέσουν τα "παράξενα" με είχε παρακαλέσει να πήγαινα μαζί του να του δείξω τα κατατόπια της Σπηλιάς... Πήγαμε λοιπόν ένα πρωί και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς την "λιμνούλα". Να σημειώσω εδώ πως η δουλεία του θείου μου είναι φωτογράφος. Φτάνοντας πάνω από το κάθετο πηγάδι που οδηγεί προς τη λιμνούλα-πηγή, εγώ πέρασα από πάνω από το στόμιο του πηγαδιού για να μου δώσει την πανάκριβη επαγγελματική του φωτογραφική και να αρχίσει πρώτος την κατάβαση υπό την καθοδήγησή μου. Όπως λοιπόν μου την δίνει και συναντώνται τα χέρια μας πάνω από το πηγάδι και περνάω τη μηχανή προς τη μεριά μου η μηχανή μέσα στην απόλυτη ησυχία κάνει ένα ηλεκτρονικό ήχο τιτ τιτ τιτ και ... σβήνουν όλες οι ενδείξεις της! Φοβούμενος πως στα χέρια μου μπορεί να έπαθε κάτι τον κοιτάω λέγοντάς του -Ωχ, τι έπαθε? Επιστρέφοντάς του την μηχανή με το που ξαναπερνάει πάνω από το πηγάδι κάνει πάλι τον ίδιο ήχο και επανέρχονται όλες οι ενδείξεις τις...Το δοκιμάσαμε άλλη μια φορά με το ίδιο αποτέλεσμα...Ο θείος μου όχι μόνο αποφάσισε να μην κατέβουμε στη λιμνούλα, όχι μόνο βιάστηκε άρων άρων να βγούμε έξω και να φύγουμε αλλά και από τότε δεν επικοινώνησε μαζί μου ξανά...Any comments?