Όπως συνάγεται από κάποια παράδοση, την οποία αναγράφει η εφημερίδα, οι περί Καλλικατζάρων δοξασίες και την Ικαρία, όπως και αλλού στην Ελλάδα, αναμειγνύονται με τις  δοξασίες περί λυκανθρώπων και Στριγγλών.

Κατά την παράδοση αυτή, κάποτε κάποιος από το χωριό Αμάλου, παίρνοντας θάρρος μίας από τις μέρες αυτές, βγήκε από το σπίτι του για να επιτεθεί και στην ανάγκη να φονεύσει έναν Καλλικάνσερον. Του παρουσιάστηκε αυτός υπό μορφήν μεγάλης κατσίκας, η οποία τον πλησίασε. Ο Αμαλιώτης δεν έχασε χρόνο. ΄Αρπαξε την κατσίκα απ΄τα κέρατα και έμπηξε στο λαιμό της το μαυρομάνικο μαχαίρι του, το οποίο είχε προ πολλού αγοράσει από την Σμύρνη. Με υπερφυσική όμως δύναμη, αφού απωθήθηκε, από τα κέρατα της κατσίκας, αναγκάσθηκε να την εγκαταλείψει, ενώ αυτή έφυγε τρέχοντας προς την δύση. Την είδε ολοφάνερα , υπό το φως της σελήνης, να κολυμπά στην θάλασσα, στο- προς την Μύκονο- , Ικάριο πέλαγος.

Είχε ξεχάσει το γεγονός, όταν μετά πέντε χρόνια ο Αμαλιώτης, ταξιδεύοντας στην Μύκονο, σαν ναύτης ανθρακοφόρου πλοίου, και φιλοξενούμενος σε ένα σπίτι, αναγνώρισε το μαυρομάνικο μαχαίρι του, με το οποίο η γριά που τον φιλοξενούσε έκοβε ψωμί. Εκείνη η γριά, όπως έμαθε από τους Μυκονιάτες, άλλοτε εστρίγγλιαζε και πιθανότατα είχε έρθει ως στρίγγλα στο Αμάλου, όπου υπο μορφήν κατσίκας παραμονεύοντας να κλέψει ή να μαγαρίσει τα τρόφιμα του Αμαλιώτη, υπέστη την επίθεση και  γυρίζοντας πίσω στη Μύκονο  , πήρε μαζί της και  το όπλο του.

Η Μύκονος θεωρείται και σε άλλα μέρη , ως πατρίδα των Στριγγλών.  Η στρίγγλα που παίρνει ανθρώπινη μορφή,  αναγνωρίζεται από το όπλο με το οποίο πληγώθηκε.  Ο συνήθης τύπος της αναγνώρισης , στις πολυπληθείς όμοιες παραδόσεις άλλων λαών είναι από την πληγή, την οποία υπό μορφή ζώου έλαβε, και την οποία διατηρεί στο ανθρώπινο σώμα.