Μια φορά μια οικογένεια, την οποία αποτελούσαν οι δύο γονείς και ένα 10χρονο αγόρι ο Γιώργος, πήγαν διακοπές στην Καλαμάτα σε ένα σπίτι που είχαν νοικιάσει μέσω ίντερνετ. Πλησιάζοντας μετά από πολλές ώρες ταξίδι, παρατήρησαν ότι δίπλα ακριβώς από το νοικιασμένο τους σπίτι, βρισκόταν μια σκοτεινή σπήλια. Μόλις έφτασαν ήταν πολύ εξαντλημένοι από το ταξίδι και ήταν ήδη πολύ αργά, παρόλα αυτά αφού πολύ λίγο έψαξαν ίσα ίσα να βρουν τα κρεβάτια, έβαλαν το μικρό τους γιο να κοιμηθεί και πήγαν να εξερευνήσουν την σπηλιά η οποία τους είχε κάνει εντύπωση! Ενώ οι γονείς ήταν έξω από το σπίτι και ο μικρός κοιμόταν σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο που μύριζε υγρασία, μούχλα και κλεισούρα, τον ύπνο του διέκοψε ένας πολύ παράξενος και ενοχλητικός θόρυβος. Σε όλο σχεδόν το σπίτι ακουγόταν ο εξής παρατεταμένος ήχος <<τικ,τικ,τικ>> σαν να χτυπούσε κάτι σε πόρτα. Ξαφνικά ο ήχος ολοένα και δυνάμωνε και το παιδί κρύφτηκε στα σκεπάσματα του. Ο θόρυβος σταμάτησε αμέσως μόλις κουκουλώθηκε, και το παιδί ηρέμησε.

Το άλλο πρωί τους βρήκε ταλαιπωρημένους όλους από το ξενύχτι. Η σπηλιά δεν είχε κάτι ενδιαφέρον για το ζευγάρι κι έτσι παράτησαν την εξερεύνηση. Ο μικρός είχε τους δικούς του λόγους να είναι άυπνος τους οποίους και ανέφερε στους γονείς του τρομοκρατημένος, όμως αυτοί τον καθησύχασαν λέγοντάς του πως ήταν μόνο η ιδέα του…

Ο Γιώργος βγήκε να παίξει στην πλατεία που ήταν λίγο πιο κάτω από το νοικιασμένο τους σπίτι. Σκέφτηκε πως ίσως ήταν καλύτερα να σταματήσει να το σκέφτεται και να βρει κάποιους φίλους να παίξει. Έπαιξε όλο το απόγευμα!!! Είχε αρχίσει να νυχτώνει, αλλά το παιχνίδι ήταν τόσο ωραίο που παρασύρθηκε και όταν θυμήθηκε να γυρίσει στους δικούς του, είχε ήδη βραδιάσει και όλα γύρω ήταν κατασκότεινα. Άρχισε να περπατάει προς το σπίτι όταν αντιλήφθηκε ότι κάποιος τον ακολουθούσε. Και δεν ήταν μόνο αυτό!!! Όταν ο Γιώργος έκανε ένα βήμα, αυτό που τον ακολουθούσε έκανε κι αυτό ένα βήμα. Έκανε ο Γιώργος δύο βήματα γρήγορα, το ίδιο έκανε κι αυτό. Σταματούσε ο Γιώργος κόκκαλο και αυτό. Και το λέω αυτό γιατί η διαίσθηση του Γιώργου ήταν ότι αυτό που τον ακολουθούσε όχι μόνο δεν είχε ανθρώπινη διάσταση αλλά ήταν και κάτι ΚΑΚΟ… Τώρα τι να κάνω; Σκέφτηκε. Πρέπει να δω αν είναι άνθρωπος ή κάτι άλλο… Γυρίζω, βλέπω και τρέχω σαν τρελός, είπε από μέσα του. Έτσι έκανε… αυτό που είδε δεν ήταν ανθρώπινο, ούτε κάτι γνώριμο. Ήταν συγκεχυμένο .Όμως έτρεξε όσο πιο δυνατά μπορούσε και σταμάτησε μόνο όταν πέρασε το κατώφλι της πόρτας.

Ανέφερε το περιστατικό στους γονείς του, όμως πάλι τον καθησύχασαν δήθεν πως είναι από την κούραση. τον μάλωσαν φυσικά γιατί είχε αργήσει πολύ και ανησύχησαν. Αυτό το βράδυ δεν κοιμήθηκε πάλι ο Γιώργος.

Την επόμενη μέρα η θερμοκρασία είχε ανεβεί πολύ. Μίνι καύσωνας!!! Αποφάσισαν να περάσουν όλο το πρωί στη παραλία και να γυρίσουν μόνο για ύπνο το μεσημέρι. Πέρασαν υπέροχα πράγμα που ξεκούρασε τον Γιώργο και ξέχασε όλα όσα <<νόμιζε>> ότι του είχαν συμβεί τις προηγούμενες δύο μέρες. Το μεσημέρι η θερμοκρασία είχε φτάσει στους 40 βαθμούς και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι ο μοναδικός τρόπος για να δροσιστείς ήταν να ακουμπήσεις όλο το σώμα σου στον υγρό και κρύο τοίχο του δωματίου όπου ακουμπούσε το κρεβάτι. Ο Γιώργος με το πρόσωπό του γυρισμένο στον τοίχο και σχεδόν έτοιμος να αποκοιμηθεί, ένοιωσε μια παρουσία στο δωμάτιο. Όπως το προηγούμενο βράδυ με την διαφορά ότι αυτή τη φορά αυτό που προσπαθούσε να τον προσεγγίσει η διαίσθησή του του έλεγε πως ήταν ΚΑΛΟ… ΚΑΛΟ ή ΚΑΚΟ ο Γιώργος είχε τρομοκρατηθεί. Έψαχνε να βρει τρόπο να ξεφύγει, όταν ξαφνικά ένιωσε το στρώμα από το κρεβάτι του να βυθίζεται, σαν κάποιο σώμα ανθρώπινο να κάθεται πάνω σε αυτό. Ακριβώς δίπλα του. Θα γυρίσω απότομα και θα αρχίσω να τρέχω… σκέφτηκε. Γυρνάει απότομα το κεφάλι και αμέσως το στρώμα ανασηκώθηκε, σαν κάποιος να σηκώθηκε από αυτό. Με τη διαφορά ότι ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ. Ο Γιώργος έτρεξε στην μητέρα του και κλαίγοντας της είπε πως το μόνο που είδε ήταν μια διάφανη ανθρώπινη φιγούρα με άσπρη πολύ αχνή επιφάνεια σαν τις γραμμές στον αέρα που δημιουργούνται στις μεγάλες ζέστες.

Την άλλη μέρα η οικογένεια έφυγε γιατί ο Γιώργος δεν μπορούσε να μείνει πλέον στο σπίτι. Έτσι το μυστήριο του σπιτιού της Καλαμάτας έμεινε άλυτο, να περιμένει την επόμενη οικογένεια που θα το νοίκιαζε να το λύσει…