Θα σας περιγράψω όσο μπορώ ποιο καλά μια εμπειρία που έχω βιώσει  με μια επαφή με ΑΤΙΑ που είχα παραμονή πρωτοχρονιάς το 1990-91.

Ήμουν με έναν φίλο στο Νεστόριο Καστοριάς για να κάνουμε την αλλαγή του χρόνου εκεί. Αλλά δεν είχε και πολύ κόσμο και τελευταία  στιγμή αποφασίζουμε να πάμε στη Διποταμία που είχε και εκεί γιορτή και φίλους που μας είχαν προσκαλέσει .

Ξεκινάμε λοιπόν περίπου στις 10 από το Νεστόριο για Διποταμία μέσο από την Μεσοποταμία λόγο ότι τις προηγούμενες μέρες είχε χιονίσει παρά πολύ. Την συγκεκριμένη μέρα ήταν ξαστεριά σε ένα χιονισμένο τοπίο . Οι δρόμοι ήταν καθαροί αλλά δεν ξέραμε την κατάσταση  σε όλο το δίκτυο και γι αυτό επιλέξαμε τον ποιο μεγάλο δρόμο. Το θετικό ήταν ότι ο φίλος μου είχε αγροτικό με 4Χ4.

Όταν φτάναμε στις ανηφόρες για το Χιονάτο βλέπουμε στο ρολόι από το όχημα ότι μόλις είχε αλλάξει ο χρόνος σταματά ο φίλος το όχημα κατεβαίνουμε  κάτω και ανταλλάσουμε ευχές. Εκείνη την στιγμή κοιτάζω στον ουρανό είχε απόλυτη ξαστεριά. Ευτυχώς σκέφτομαι δεν θα έχουμε κάνα απρόοπτο στο κατέβασμα . Μπαίνουμε στο όχημα και ξεκινάμε για την Διποταμία μόλις περνάμε την στροφή από την διασταύρωση Χιονάτου για Κομνηνάδες , βλέπω ότι ο φίλος μου έχει παγώσει του μιλαω και δεν ανταποκρίνεται τον σκουντώ από τον ώμο να τον συνεφέρω τον ρωτάω αν είναι καλά και εκείνη την ώρα βλέπω από το παράθυρο το δικό του μια τεράστια σφαίρα να αιωρείται διπλά μας σε απόσταση 10 με 20 μέτρα .

Τη είναι αυτό τον ρωτάω έντρομος …και με απαντάει με το που πήραμε την στροφή ήταν από πίσω μας για αυτό είχα παγώσει και δεν μπορούσα να σε μιλήσω γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που βλέπω από τους καθρέφτες.

(θα σας περιγράψω τον χώρο τις περιοχής για να έχετε μια εικόνα ).

Ακριβώς μετά την διασταύρωση Χιονάτου για Κομνηνάδες ο δρόμος είναι  ευθεία με μια ελαφριά κατηφόρα και είναι περίπου κάνα 4-5 χιλιόμετρα ως της Κομνηνάδες στην δεξιά μεριά του δρόμου τα χωράφια είναι σε ποιο ψήλο επίπεδο από τον δρόμο ενώ από τα αριστερά ο δρόμος από τα χωράφια είναι σε αρκετό επίπεδο ποιο ψιλά έτσι ώστε να έχεις μια πανοραμική  θέα όλα του κάμπου . Τα πρώτα χωράφια από την διασταύρωση από την δεξιά μεριά έχουν αρκετό βάθος πάνω από 500 μέτρα και μετά έχει ένα μικρό ποταμάκι γεμάτο λεύκες  το ποτάμι αυτό δεν πάει παράλληλα με τον δρόμο. Αλλά ελαφρός διαγώνια και σε ένα σημείο στο 3-4 χιλιόμετρο προς Κομνηνάδες κόβει τον δρόμο στο σημείο περίπου αυτό έχει και ένα μικρό εκκλησάκι . Εμείς πηγαίναμε με 30- 40 χιλιόμετρα την ώρα επειδή μπορεί να ήταν ο δρόμος καθαρός αλλά είχε σε πολλά σημεία πάγο από το λιώσιμο των χιονιών  και για αυτό τον λόγο πηγαίναμε αργά.

Η σφαίρα σε μέγεθος είναι ίσα με μια μονοκατοικία τόσο μεγάλη με μετρό σύγκρισης που είχα τα λευκάδια μιας και πετούσε ανάμεσα σε μας και στο ποταμάκι που προανέφερα .  ήχο δεν έβγαζε τίποτα , τώρα όσο αναφορά την λάμψη της… ήταν λευκή και δεν φώτιζε δυνατά θα μπορούσα να πω ότι φωσφόριζε παρά πολύ έντονα τόσο που δεν μπορούσες να πεις αν το σφαιρικό σχήμα της ήταν και η μάζα της η αν κρυβόταν μέσα της κάτι άλλο. Σαν να έπαιρνε το φως και το χρώμα από το περιβάλλον και το αντανακλούσε στο πολλαπλάσιο του. Δεν μπορούσες να πεις ότι ήταν ένα ΑΤΙΑ η κάτι μεταφυσικό γιατί απλά δεν είχαμε δει κάτι σαν και αυτό ποτέ ξανά .

Ο φόβος που είχαμε στην αρχή χάθηκε και το μόνο που νιώθαμε ήταν δέος για κάτι άγνωστο που αντικρίζαμε για πρώτη φορά.

Πηγαίναμε διπλά διπλά για 3-4 χιλιόμετρα ώσπου το ποτάμι με τις λεύκες κόβει τον δρόμο τότε αυτό πέταξε απαλά πάνω από τα δέντρα και στο ίδιο ύψος συνέχισε ευθεία αλλά είχε επιταχύνει λίγο . Τότε αποφασίσαμε να το ακολουθήσουμε όσο μπορούμε και επιταχύναμε και εμείς . Αυτό πέταξε στα αριστερά λίγο έξω από τις Κομνηνάδες το χωριό ενώ ο δρόμος περνάει από μέσα . Όταν βγήκαμε από το χωριό το είδαμε στην δεξιά μεριά του δρόμου να έχει κατεύθυνση πάνω στο βουνό της 42 πυραμίδας  στα Αλβανικά σύνορα που ακριβός στο Αλβανικό είναι η Poncare.Είχαμε σταματήσει το όχημα και την χαζεύαμε ώσπου χάθηκε πίσω από το βουνό.