"...Προχωρώντας είχαμε κιόλας φτάσει στον ανδριάντα του τυράννου Ιέρωνος. Σε όλα τα άλλα, ο ξένος, μολονότι γνώριζε τα πάντα, ευχαρίστως προσφερόταν να τ΄ ακούσει. ΄Οταν άκουσε όμως ότι ο χάλκινος στύλος, που έστησε ο Ιέρων, έπεσε μόνος του τη μέρα που συνέπεσε να πεθάνει στις Συρακούσες, εξεπλάγη. Εγώ πάλι έφερνα ταυτόχρονα στη μνήμη μου τα παρόμοια περιστατικά, όπως για παράδειγμα, την περίπτωση του ΄Ερμωνος από τη Σπάρτη , που πριν από τη θανή του στα Λεύκτρα έπεσαν τα μάτια του αγάλματος, όσο για τα αστέρια, που ο Λύσανδρος είχε προσφέρει ως αναθήματα μετά τη ναυμαχία στους Αιγός ποταμούς (Πλούταρχος Λύσανδρος 18 " ο Λύσανδρος έστησε από τα λάφυρα στους Δελφούς χάλκινο άγαλμα δικό του και καθενός από τους ναυάρχους και χρυσά άστρα των Διοσκούρων, που χάθηκαν πριν από τα γεγονότα στα Λεύκτρα") εξαφανίστηκαν αλλά και ο πέτρινος αδριάντας του ίδιου του Λύσανδρου φύτρωσε άγριες λόχμες και χόρτα τόσα πολλά, ώστε να του κρύψουν τελείως το πρόσωπο, ενώ κατά τη Σικελική καταστροφή των Αθηναίων έπεφταν τα χρυσά βαλανίδια από τον φοίνικα και την ασπίδα του αγάλματος της Παλλάδας τσιμπούσαν τα κοράκια ( Ο φοίνικας αυτός από ορείχαλκο με άγαλμα της ένοπλης Αθηνάς στην κορυφή , ήταν ανάθημα των Αθηναίων, μετά τη νίκη του Κίμωνα στον Ευρυμέδοντα ποταμό το 468 Π.χ) όσο για το στεφάνι των Κνιδίων, που είχε δωρίσει στη χορεύτρια Φαρσαλία ο Φιλόμηλος ο τύραννος των Φωκέων ( που σαν στρατηγός με απόλυτη εξουσία είχε καταλάβει τους Δελφούς και συντηρούσε τα στρατεύματά του με "δάνεια" από τον θησαυρό των Δελφών (βλ. Διόδωρος ΙΣΤ, 56) την έκανε να πεθάνει, αφού ταξίδεψε από την Ελλάδα στην Ιταλία, στο Μεταπόντιο , και, την ώρα που ερμήνευε τον ρόλο της κοντά στον ναό του Απόλλωνα, καθώς όρμησαν οι νεαροί για να πάρουν το στεφάνι και μάχονταν μεταξύ τους για το χρυσάφι, διαμελίστηκε η γυναίκα.Ο Αριστοτέλης , λοιπόν, μόνο για τον ΄Ομηρο έλεγε πως δημιουργεί λέξεις που κινούνται λόγω της ενέργειας, εγώ όμως θα έλεγα πως και τα εδώ αναθήματα κινούνται κατ΄εξοχήν μαζί και δίνουν σημάδια με την πρόνοια του θεού και πως κανένα μέρος τους δεν είναι κενό, ούτε αναίσθητο, αλλά όλα είναι γεμάτα από το θείο ..."

Περί του μή χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν

Πλούταρχος

΄Εκδοση Οδυσσέα Χατζόπουλου

http://stinkoiladatonmouson.blogspot.gr ... st_14.html