Το πρώτο πράγμα που κίνησε την περιέργεια μου ήταν η αλλόκοτη τσιμεντένια κατασκευή που συναντάμε στα αριστερά μας πλησιάζοντας την είσοδο του σπηλαίου.

Η χρήση της σύμφωνα με τον τεχνικό χάρτη των έργων που παρουσίασε ο Γιώργος Μπαλάνος, ήταν αεραγωγός για το τούνελ που θα περνούσε από μπροστά της, και προβλεπόταν άλλος ενας αεραγωγός από την δεξιά πλευρά που όμως δεν κατασκευάστηκε ποτέ.

Η κατσκευή αποτελείται από ένα τσιμεντένιο Π που απλά ακουμπάει στον βράχο.

Το δάπεδο στο εσωτερικό της δεν έχει κανένα άνοιγμα που να θυμίζει αεραγωγό, και αυτό το επιβεβαιώνουν πολλοί που επισκέφθηκαν τον χώρο πριν την κλείσουν με τσιμεντένιο τοιχείο και σιδερένια πόρτα το 1992 οι αναστυλωτές της εκκλησίας στην είσοδο της σπηλιάς.

Γιατί  τόσο πολύ μπετόν για έναν απλό αεραγωγό?

Το αξιοπερίεργο είναι ότι ενώ η δεξιά (όπως το κοιτάμε) πλευρά του κτίσματος έχει πάχος 1,25μ, η αριστερή έχει πάχος τέσσερα μέτρα μασίφ μπετόν!

Φυσικά δεν στέκει λογικά και όταν έδειξα την κατασκευή σε φίλο πολιτικό μηχανικό για να μου πει την γνώμη του, το θεώρησε εντελώς παράλογο από κατασκευαστικής πλευράς, και ήταν απόλυτος στο ότι δεν εξυπηρετεί καμία στατική ανάγκη.

Ωστόσο δεν θέλησε να εμπλακεί επώνυμα στην υπόθεση υπογράφοντας μια στατική μελέτη για το παράλογο της κατασκευής, κάτι που είναι απολύτως σεβαστό εφόσον ανησυχεί για τις όποιες πιθανές επιπτώσεις στον εργασιακό τομέα του.

Η λογική  λέει ότι για να χρησιμοποιήσεις τόσο μπετόν εφόσον δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, είναι για να κρύψεις κάτι.

Ίσως το μπετόν της αριστερής πλευράς να σκεπάζει κάποιο φυσικό άνοιγμα, αν και δεν υπάρχουν αναφορές για κάτι τέτοιο.

Ωστόσο, εγώ άκουσα δυο άσχετες μεταξύ τους αναφορές για ύπαρξη σχισμοειδούς ανοίγματος,  κάτι αξιοπερίεργο ομολογώ, αλλά που συσχετίζεται άμεσα με άλλα στοιχεία που έχω συλλέξει περί των αντιληπτικών διαταραχών του χώρου...

Για πρώτη φορά άκουσα για πιθανή ύπαρξη ανοίγματος απο τον φίλο ερευνητή Θανάση Ξανθόπουλο.

Δύο φίλοι του συνάντησαν άνθρωπο που επέμενε ότι μπήκε πρίν από το 1977 σε άλλο άνοιγμα από αυτό της σπηλιάς. Όταν τον πήγαν στην περιοχή έμεινε έκπληκτος από τις επεμβάσεις και τους υπέδειξε με βεβαιότητα το σημείο όπου βρίσκεται το τσιμεντένιο κτίσμα.

Όπως  υποστήριζε, ήταν ένα άνοιγμα το οποίο είχε αρκετό μήκος και δεν έφτασαν στο τέλος του.

Απορούσαμε και οι δύο για το τι μπορεί να είχε συμβεί, μέχρι που ένα μήνα περίπου μετά,  συνάντησα δύο κυρίες με μια κοπελίτσα έξω απο το σπήλαιο, που ήταν κόρες λατόμου και η μιά μάλιστα γυναίκα λατόμου.

Έρχονταν στην σπηλιά απο παιδιά με τον πατέρα τους και όταν τις ρώτησα αν υπήρχε κάποιο άνοιγμα  στην περιοχή πρίν τα έργα, μου υπέδειξαν με σιγουριά το σημείο όπου βρίσκεται το τσιμεντένιο κτίσμα.

Τα περίεργα του κτίσματος όμως δεν  εξαντλούνται στην κατασκευή του μόνο…

Το 1992 έγινε αναστήλωση στο κατεστραμένο από τις επεμβάσεις εκκλησάκι και οι εργαζόμενοι χρησιμοποίησαν τον μικρό χώρο του κτίσματος για να φυλάξουν τα εργαλεία και την γεννήτρια τους.

Έκλεισαν με ένα τσιμεντένιο τοιχείο τα 2/3 του ανοίγματος και τοποθέτησαν μια σιδερένια πόρτα (που αποτελείται από δύο φύλλα λαμαρίνας με κενό ανάμεσα τους).

Λογικό ακούγεται, μέχρι να προσέξει κάποιος την κλειδαριά αυτής της πόρτας…

Δεν υπάρχει πρόσβαση σε αυτήν πλέον από την εξωτερική πλευρά!

Η υποδοχή του αφαλού της κλειδαριάς είναι ηλεκτροσυγκολλημένη από μέσα με ένα κομμάτι  λαμαρίνας.

Όμως κλειδαριά υπάρχει εσωτερικά και μάλιστα κλειδωμένη.

Όπως και μία μεταλλική αμπάρα χαμηλά!

Που εμποδίζουν την πόρτα να ανοίξει προς τα μέσα!

Όταν ο χώρος χρησιμοποιείτο  η πόρτα άνοιγε προς τα μέσα (αν και έτσι μειωνόταν ο ελάχιστος ωφέλιμος χώρος)  - άρα η μπάρα μόνο από μέσα θα μπορούσε να κατέβει (αφότου έκλεισε η πόρτα) πράγμα εντελώς παράλογο.

Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι απλά  τράβηξαν την πόρτα αφού αφαίρεσαν τον εξωτερικό αφαλό και ηλεκτροσυγκόλλησαν το άνοιγμα με το κομμάτι λαμαρίνας, αν και πάλι είναι περίεργο γιατί συνήθως τους αποθηκευτικούς χώρους τους διατηρούμε προσβάσιμους για μελλοντική πιθανή χρήση - και ο συγκεκριμένος δεν είχε υποτίθεται κάτι άξιο λόγου να κρυφτεί.

Τουλάχιστον φαινομενικά… (θυμηθείτε το πιθανό άνοιγμα)

Όμως οι φωτογραφίες που τράβηξα κάτω από την πόρτα δείχνουν την κλειδαριά να είναι κλειδωμένη, αφού ο πύρος που φαίνεται δεν μπορεί να ανήκει στην γλώσσα της – είναι κυλινδρικός και πρόκειται για τον πύρο που κλειδώνει.

Η γλώσσα των περισσότερων τύπων κλειδαριάς είναι πλακέ και βρίσκεται στην επάνω πλευρά συνήθως.

Έχουμε λοιπόν μια πρώτης τάξεως σπαζοκεφαλιά για να αρχίσουμε:  πως την κλείδωσαν από μέσα την πόρτα?

Πως κατέβασαν την μπάρα;

Γιατί την έκλεισαν για πάντα;

Και μάλιστα Έλληνες, όχι Αμερικανοί.