Πριν από ένα περίπου βρισκόμουν στο κεντρικό κατάστημα της Αγροτικής τράπεζας στην Θεσσαλονίκη. Είχε αρκετό κόσμο στα ταμεία και θα αργούσα να εξυπηρετηθώ οπότε είπα να ανέβω στον 3ο όροφο να δω μια γνωστή μου που δουλεύει εκεί να περάσει η ώρα. Ενώ είχα καλέσει το ασανσέρ και περίμενα, μπήκαν στην τράπεζα δύο καλόγριες. Ήταν μάλλον Βρετανικής καταγωγής καθολικές. Αυτό το κατάλαβα από την φυσιογνωμία τους, από τα ράσα που φορούσαν τα οποία ήταν λευκά με γαλάζιες ρίγες στις άκρες αλλά και επειδή μιλούσαν αγγλικά όπως λίγο αργότερα διαπίστωσα. Μπήκαν μαζί μου στο ασανσέρ και πάτησαν το κουμπί του 4ου ορόφου. Κάθισαν στο πίσω μέρος προς τον καθρέφτη και εγώ τις είχα ελαφρώς πλάτη κοιτάζοντας προς την πόρτα. Όταν το ασανσέρ ξεκίνησε λέει η μία (η πιο κοντή) στην άλλη: “He seems to me very kind” Δεν έδωσα και πολύ σημασία, εντάξει λέω καλόγριες είναι… Όταν έφτασα στον 3ο και ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ να βγω, ξαναλέει η ίδια στην άλλη: “He has lost his father” Με μεγάλη ταραχή γύρισα και την κοίταξα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τεράστια γαλάζια μάτια που είχε και με κοιτούσε με σκυμμένο το κεφάλι! Όντως ο πατέρας μου έχει πεθάνει όταν ήμουν ενός χρόνου, και σίγουρα η ιστορία μου δεν έχει καμία σχέση με την δικιά σου johnniebegood. Αλλά αυτό που έχει σχέση είναι ότι ένιωσα να μπαίνουν μες στο μυαλό μου και να παρεμβαίνουν στην σκέψη μου και σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες ότι δεν θες να σου ξανασυμβεί. Θα μπορούσα κάλλιστα να μην κατέβω στον τρίτο, να τις μιλήσω, να συζητήσω μαζί τους, να δω πως κατάλαβε ότι ο πατέρας μου έχει πεθάνει αλλά τίποτα από αυτά δεν συνέβηκε. Για μια ώρα περίπου δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά, όλες μου οι κινήσεις ήταν τελείως μηχανικές και ένιωθα έναν περίεργο τρόμο μέσα μου που σίγουρα δεν θέλω να ξανανιώσω