Τον περασμένο αιώνα ο τόπος έσφυζε από ζωή. Τα σπίτια ήταν πολλά και οι κάτοικοι γύρω στις δύο χιλιάδες. Το μεγαλύτερο σπίτι του χωριού ανήκε στους προγόνους του σημερινού ιδιοκτήτη του παραδοσιακού ξενώνα. Και το ίδιο το σπίτι τότε λειτουργούσε σαν ξενοδοχείο για τους επισκέπτες.
Χρόνια ολόκληρα οι φιλοξενούμενοι παραπονούνταν ότι κάτι τους ενοχλούσε το βράδυ. Τους ξεσκέπαζε, έκανε περίεργους και τρομακτικούς θορύβους κάνοντας τον ύπνο τους να μοιάζει με μαρτύριο. Και έτσι γεννήθηκε ο θρύλος 'οτι εκείνο το σπίτι στοίχειωνε ένα φάντασμα που δεν ήθελε τους επισκέπτες και προσπαθούσε να τους τρομοκρατήσει τη νύχτα για να φύγουν.
Σήμερα το σπίτι αυτό δεν υπάρχει, το γκρέμισαν και παραδίπλα έχτισαν τον ξενώνα. Μα φαίνεται ότι κάτι υπάρχει εκεί ακόμα και το έχουν αντιληφθεί τα κατάλληλα άτομα, που σπεύδουν να επωφεληθούν της ενέργειας του τόπου...
Όπως διηγείται ο Α., πριν δύο χρόνια επισκέφθηκε τον ξενώνα μια παρέα είκοσι γυναικών από τη Λάρισα. Ήταν παράξενες και φορούσαν αλλόκοτα ρούχα. Είχαν όλες μακριά μαλλιά και δεν μιλούσαν σχεδόν καθόλου. Οι υπάλληλοι τις φοβούνταν και μάλιστα ο ένας συνήθιζε κατά την παραμονή τους να κοιμάται στο χώρο υποδοχής, δίπλα στο τζάκι, για να προσέχει τη... μεταμεσονύχται κίνηση.
Κάθε ξημέρωμα - όπως μου διηγήθηκαν - αυτές οι περίεργες γυναίκες συγκεντρώνονταν στη πλατεία του χωριο, σχηματίζοντας ένα κύκλο και χόρευαν και τραγουδούσαν κοιτάζοντας τον ουρανό.
Έλεγαν λέξεις σε μία άγνωστη γλώσσα και φαίνονταν να έχουν περιέλθει σε έκσταση. Αυτό γινόταν σε καθημερινή βάση για μια βδομάδα περίπου. Την υπόλοιπη μέρα φέρονταν όλες φυσιολογικά, ήταν χαμογελαστές, αλλά δεν δέχονταν καμία ερώτηση για το τι έκαναν στη πλατεία κάθε πρωί.
Ο Α, μου δείχνει το βιβλίο επισκεπτών την αφιέρωση που άφησαν :"Παιδιά, σας ευχαριστούμε για όλα και να προσέχετε αυτούς που σας ξυπνούν στις πέντε η ώρα το πρωί..."