Το 1997 καθώς επιστρέφαμε μαζί με άλλα δυο άτομα από την πλατεία της παλιάς Πεντέλης, σε ένα τμήμα του τότε δενδρόφυτου δρόμου από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας (άνοδο) παρατηρήσαμε δυο άτομα να έχουν μόλις κατέβει την πλαγιά και να στέκονται δίπλα από την άσφαλτο σαν να περίμεναν κάτι. Καθώς πλησιάζαμε με το αυτοκίνητο, διαπιστώσαμε πως επρόκειτο για μια μεσήλικη γυναίκα και έναν έφηβο. Ο οδηγός αποφάσισε να σταματήσουμε στην άκρη του δρόμου και να τους ρωτήσουμε αν θέλανε τίποτε, ήταν η πρώτη φορά που συναντούσαμε κόσμο σε αυτό το σημείο του δρόμου αν και κάναμε την διαδρομή κάθε σαββατοκύριακο για περίπου 3 χρόνια. Μας ζήτησαν να τους μεταφέρουμε ως την πρώτη νομίζω στάση ή κάτι τέτοιο, η γυναίκα ήταν μαυροντυμένη ενώ ο έφηβος φορούσε μαύρο παντελόνι (όχι τζιν) και λευκό πουκάμισο (ήταν τέλος Απριλίου περίπου) και η «φάτσα» του είχε κάτι το «Χριστιανικό» (κάτι του στυλ.. «τα Χριστιανόπουλα θα πάνε σινεμά..») και δεν μίλαγε καθόλου, σε αντίθεση με την μητέρα του που ήταν λαλίστατη, μας είπε ότι επέστρεφαν από κάποια εορτή κάποιου κοντινού μοναστηριού και κόψανε δρόμο από το δάσος - πλαγιά για να κατέβουν συντομότερα εκεί που τους βρήκαμε.. Η συζήτηση συνεχίστηκε και έλαβε δυσοίωνη τροπή καθώς άρχισε να μας «γκαντεμιάζει» με διηγήσεις για υπομονή σε δυσκολίες, θλίψεις και ότι άλλο περιμένει κανείς από μια μεσόκοπη μαυροντυμένη θεούσα (είχα μετανιώσει που τους πήραμε). Τελικά, στην στάση που τους αφήσαμε συνέβη το πρώτο ύποπτο συμβάν αφού μέσα σε δευτερόλεπτα από την στιγμή που κατέβηκαν από το αμάξι δεν θυμόμαστε να τους είδαμε να μπαίνουν στην συγκοινωνία, ήταν λες και τους κατάπιε «η γη» ή εξαφανίσθηκαν.. έτσι απλά, βέβαια μπορεί να μπήκαν γρήγορα στο λεωφορείο αλλά πόσο γρήγορα, ήμουν συνοδηγός οπότε θα έπρεπε να περάσουν από δίπλα μου και να τους δω, μα! δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο (και όσο το σκέπτομαι «χαλώ την αρχική εικόνα»), το ίδιο συνέβη και με τους υπόλοιπους.. (1-2 δευτερόλεπτα κοιτάξαμε αλλού και είχαν χαθεί) τελικά ο οδηγός προσπάθησε να μας πείσει ότι μάλλον μπήκαν πολύ γρήγορα στην συγκοινωνία και δεν θέλησε να ξανασυζητήσει το ζήτημα. Ως εδώ όλα καλά, το άσχημο είναι πως λίγους μήνες μετά μεγάλη ατυχία χτύπησε τον οδηγό του οχήματος μας και τον έβαλε σε μεγάλες περιπέτειες που του στοίχισαν την ζωή του, τα λόγια της γυναίκας για σύμφορες, θλίψη και υπομονή στις δύσκολες ώρες ..κατά κάποιον τρόπο επιβεβαιώθηκαν και μάλιστα πάνω σε αυτόν που πρότεινε να τους πάρει.. αν και μπορεί να ήταν τυχαίο! Λίγα χρόνια μετά, διαβάζοντας κάποιες λαογραφικές αναφορές (από περιέργεια.. είχα «ξεχάσει» το περιστατικό) βρήκα πως στην αρχαιότητα υπήρχε η αντίληψη πως η αρρώστια, οι ασθένειες και γενικά η κακοτυχία λέγεται πως κυκλοφορούσαν ως γριές γυναίκες με παρέα κάποιο παιδί (συνήθως μωρό) στους δρόμους, σταυροδρόμια κοκ.. και αλίμονο σε εκείνον τον καβαλάρη που θα τις έπαιρνε μαζί του.. τώρα αν εδώ αλλάξουμε το «καβαλάρης» με το «οδηγός» το πράγμα αλλάζει (λίγο).. βέβαια υπάρχει και ο κίνδυνος της υπερβολής..