Καθώς ανεβαίναμε το ρέμα για την Μεγάλη Λάκα και οι τρεις αισθανθήκαμε ελαφριές δονήσεις, κάτι σαν να γινόταν σεισμός μικρής έντασης. Ως προς στιγμής τα χάσαμε, ήμαστε σε ένα δύσκολο σημείο της διαδρομής. Μα ευτυχώς δεν συνεχίστηκε το φαινόμενο ετούτο και συνεχίσαμε την ανάβαση. Λίγο πιο πάνω όμως, να ξανά οι δονήσεις με μεγαλύτερη ένταση. Μα που όμως τίποτα, δεν έδειχνε για σεισμό στη φύση γύρω μας, τα πουλιά κελαηδούσαν, δεν υπήρχε κανένας πανικός πέρα από ετούτο που εμείς αισθανόμαστε. Φτάνοντας σχεδόν τρέχοντας στη Μεγάλη Λάκα, όπου το τοπίο είναι με χαμηλή φύση, είδαμε μια γριά με ένα γαϊδούρι να μαζεύει χόρτα. Λίγο περίεργο, γιατί η περιοχή τούτη είναι πολύ μακριά από χωριά. Δεν το σκεφτήκαμε όμως έτσι, αλλά μάλλον χαρήκαμε που είδαμε κάποιον άνθρωπο. Την πλησιάσαμε και αφού την χαιρετίσαμε τη ρωτήσαμε για το σεισμό. <<Όχι,>> μας είπε, <<εγώ είμαι πολλά χρόνια εδώ και δεν άκουσα κανένα σεισμό...>>. <<Καλά γιαγιά>> της είπαμε και την χαιρετίσαμε συνεχίζοντας την πορεία μας. Δεν είχαμε πάει ούτε 10μ. και η άλλη κοπέλα γύρισε προς τα πίσω. Μην βλέποντας την γριά, άρχισε να φωνάζει πως η γριά είναι φάντασμα!!! Πράγματι εκεί το άνοιγμα είναι πάρα πολύ μεγάλο και είναι ακατόρθωτο να εξαφανιστεί ή να κρυφτεί μέσα στο δάσος, μια γριά με το γαϊδούρι της σε λιγότερο από ένα λεπτό. Αφού ακολούθησε τρίτος πανικός με το γεγονός της γριάς, κάτσαμε για να συνέλθουμε και να σκεφτούμε τι θα κάναμε. Τότε θυμηθήκαμε πως αν κατεβαίναμε το ρέμα του Κρύου Πηγαδιού, αφού εκεί κοντά βρισκόμαστε, θα βγαίναμε στο δρόμο που εκείνη την εποχή ασφαλτοστρώνανε, για την Χασιά. Έτσι πράξαμε και πολύ αργά το απόγευμα φτάσαμε στην Χασιά κουρασμένοι και συνάμα πανικόβλητοι. Εγώ όμως, ξαναέκανα μόνη την διαδρομή μετά από λίγο καιρό, χωρίς κανένα μεταφυσικό γεγονός και χάρηκα πάρα πολύ γιατί είναι μία διαδρομή που αγαπώ αφάνταστα. Σας χαιρετώ.