Υπάρχουν πολλές μεταφυσικές ιστορίες για τον μαγικό τόπο της Πάρνηθας. Σήμερα θα σας μεταφέρω μία τέτοια ιστορία που άκουσα από Αχαρνοίς ορειβάτες. Πριν τον τελευταίο πόλεμο, το Μενίδι ήταν κάτι σαν μεγάλο χωριό, τα τσακάλια έφταναν μέχρι τα πρώτα σπίτια του χωριού και τις καλοκαιρινές νύχτες έβγαζαν ένα ουρλιαχτό σαν να κλαίνε μωρά. Ετούτο είχε γίνει ένα είδος συνήθειας για τους ανθρώπους εκεί. Μια νύχτα όμως, ξεκίνησε κοντά στα τσακάλια και ένα άλλο ουρλιαχτό, κάτι ανάμεσα σε λύκο και άνθρωπο. Την άλλη ημέρα το πρωί βρήκε κάποιος την κατσίκα του κομματιασμένη. Πίστεψαν πως είχαν έρθει λύκοι και άρχισαν να φυλάνε καλύτερα τις νύχτες τα ζώα τους. Τις περισσότερες νύχτες εκείνου του καλοκαιριού άκουγαν το παράξενο ουρλιαχτό και πάντα το πρωί μια κότα ή κάποιο ζώο θα ήταν κομματιασμένα, ώσπου ένα πρωί βρήκαν ένα γαϊδούρι μισοφαγωμένο. Τότε αποφάσισαν να κυνηγήσουν και να σκοτώσουν το ζώο εκείνο που τους έκανε ζημιά. Τις νύχτες σε βάρδιες αρματωμένοι, οι άντρες φύλαγαν την περιοχή για αρκετό καιρό μα δίχως αποτέλεσμα, αφού οι ζημιές συνεχίζονταν. Τούτο το γεγονός κράτησε πάνω από μήνα και μια ημέρα ένας βοσκός που είχε τη στάνη του κοντά στη Βαρυμπόμπη είπε, πως είδε ένα αλλόκοτο θέαμα, έναν άνθρωπο που έμοιαζε με ζώο μέσα στους θάμνους και πως δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, κάτι υψηλότερος από ένα δεκάχρονο παιδί! Μετά από τούτη την μαρτυρία ξεκίνησαν για την περιοχή της Βαρυμπόμπης να δούνε τι ακριβώς συνέβαινε. Στην αρχή βρήκαν ανάμεσα στα ξερόχορτα παράξενες πατημασιές μετά σε δυο-τρεις περιοχές, θέσεις που είχε κοιμηθεί ένα μεγαλόσωμο ζώο και στο τέλος οι τέσσερις από τούτους είδαν έναν άνθρωπο-ζώο, που ούτε άνθρωπος ήταν μα ούτε και ζώο. Άρχισαν να πυροβολούν, μετά από την τεράστια έκπληξη που δοκίμασαν τούτο το ανθρωποειδές, αλλά δεν κατάφεραν να το σκοτώσουν αφού αυτό αντί να τρέχει προς μία κατεύθυνση , πήδαγε σάλτους αριστερά και δεξιά με μεγάλη ταχύτητα προς το βουνό. Έκτοτε δεν ξανάκουσαν το ουρλιαχτό αλλά αμέσως μετά ήρθε ο πόλεμος και δεν ξανάμαθαν τίποτα γι΄αυτό. Σας χαιρετώ.