Κάποια φορά είπα να ανέβω από Κατσιμίδι για τη πηγή Μεσιανό νερό, η διαδρομή αυτή είναι η μόνη, μια και από την ανατολική Πάρνηθα δεν γίνονται αναβάσεις λόγω της κακής συγκοινωνιακής πρόσβασης. Το μονοπάτι δε, είναι σε πολύ χάλια κατάσταση, σχεδόν ανύπαρκτο, μόνο η γνώση και ο καλός προσανατολισμός μπορούν να σε οδηγήσουν στον προορισμό σου τελικά... Ξεκίνησα από τον χωματόδρομο αριστερά λίγο πιο κάτω από το Κατσιμίδι, στη θέση Μακρυχώραφο και μετά από δυο χιλιόμετρα περίπου πορείας μπήκα πάλι αριστερά στο φαρδύ μονοπάτι (σαν δρομάκος) με τις κόκκινες βούλες και ενώ όλο το χρονικό διάστημα της πορεία για Μεσιανό νερό είναι 2:30 ώρες, εγώ το έκανα επτά! Το τι βρέθηκαν εκείνη την μέρα στο δρόμο μου, δεν μπορούν όλα να περιγραφούν εδώ μέσα, θα σας δώσω μια μικρή περιγραφή μόνο. Μόλις μπήκα στο φαρδύ μονοπάτι στα 25μ. βλέπω ένα βέλος πάνω στο δρόμο και ενώ έπρεπε να πάω ευθεία, προχωρώ προς τα εκεί που δείχνει το βέλος, μετά από μισή ώρα κατάλαβα πως έχω πάρει λάθος μονοπάτι και γυρίζω πίσω. Αφού πια, βρήκα το σωστό μονοπάτι που πάει ευθεία μπροστά διασταυρώνεται με το ρέμα Χάραδρος και αρχίζει να ελίσσεται ανηφορικά στη πλαγιά του βουνού, πέφτω επάνω σε μια άγρια αγέλη σκύλων, (τα άγρια σκυλιά έχουν αντικαταστήσει τη θέση του λύκου στην πυραμίδα της πανίδας στη Πάρνηθα). Ευτυχώς, αφού πρώτα μου ούρλιαξαν μια-δυο φορές, μετά από λίγο έφυγαν. Κατόπιν πολλά άλλα μικρά φτιαγμένα μονοπάτια από ζώα, με δυσκόλεψαν αφάνταστα στη διαδρομή, όπου σε μια υπόγεια δεξαμενή που βρήκα δεξιά μου είπα να κάτσω για να ξεκουραστώ λιγάκι. Τότε βλέπω ένα κεφάλι ανδρός μέσα από κάτι θάμνους να με παρατηρεί, αρχίζω να φωνάζω ένα αντρικό όνομα, δήθεν, πως δεν είμαι μόνη για να τρομάξω τον άνδρα που με κοίταζε. Μα ο άγνωστος άνδρας δεν έφυγε από τη θέση του, δεν κουνήθηκε καν. Φωνάζοντας στον δήθεν φίλο συνοδοιπόρο μου, <<έλα βρε Θανάση, έχουμε και παρέα>>, σηκώνομαι και πετάω μια μεγάλη πέτρα προς τα εκεί. Ο άντρας χάθηκε, όπως είχε εμφανιστεί. Πετώντας πέτρες πάντα φτάνω στο θάμνο και τι να δω; Ο θάμνος είναι στην άκρη του γκρεμού και είναι αδύνατον στο σημείο εκείνο να σταθεί άνθρωπος! Φεύγω γρήγορα από εκεί και βαδίζω νότια όπως έδειχνε το μονοπάτι έχοντας δεξιά μου το ρέμα πάντα και φτάνω σε μια δεύτερη υπόγεια δεξαμενή που την προσπερνώ από αριστερά και περίπου σε 300μ. φτάνω στο πλάτωμα που έχει πολλά πάλι κόκκινα σημάδια στις πέτρες και απ ότι πέρασα εκεί, που θα τα πούμε μιά άλλη φορά, αφού ξαναείδα το κεφάλι του άντρα 5-6 φορές, κατάλαβα πώς ετούτη η διαδρομή είναι η πιο μυστήρια της μαγικής Πάρνηθας. Σας χαιρετώ.