Ένα αυγουστιάτικο βράδυ σένα μικρό σπήλαιο, κάτω ακριβώς από τον έλατο φίλο μου, έχω φτιάξει το προσωρινό μου νυχτερινό κατάλυμα. (Είναι πολύ όμορφα τη νύχτα στην Ιερή Πάρνηθα φτάνει να έχεις εξοικειωθεί με τον τόπο). Εκεί που κοιμόμουν με ενοχλεί έντονα μια μυρωδιά σαν καμένου λιβανιού...Η πρώτη σκέψη είναι, ότι πήρε φωτιά το δάσος! Μα κάτι μέσα μου, μου λέει, πως δεν είναι αληθινή αυτή η σκέψη, τίποτα γύρω μου δεν θυμίζει πυρκαγιά, πουθενά δεν υπάρχει πανικός, δεν τρέχουν ξαφνιασμένα ζώα και πουλιά. Όχι ξανασκέφτομαι και ηρεμώ κάπως ,κάτι άλλο θα είναι και επάνω στην σκέψη αυτή ακούω από την μεριά του χωματόδρομου ομιλίες... Σηκώνομαι όσο πιο ήσυχα μπορούσα και φτάνω στην άκρη του μικρού γκρεμού όπου από κάτω είναι ο χωματόδρομος για να δω από που προέρχονται οι ομιλίες. Πάνω στο δρόμο είναι τρεις γυναίκες και δύο άντρες, οι δυο γυναίκες είναι με αδαμιαία περιβολή ο ένας άντρας φορά το κάτω εσώρουχο (αυτός ήταν και ο ποιο μεγάλος της παρέας ηλικιακά) και οι δύο άλλοι, γυναίκα άντρας, με παρδαλές κελεμπίες. Μέσα στο φεγγαρόφωτο τουλάχιστον οι δύο, μία γυμνή γυναίκα και ο άντρας με την κελεμπία μου φαίνονται αρκετά γνωστοί από τα ΜΜΕ... Κάτω έχουν σχηματίσει ένα μεγάλο άσπρο τρίγωνο και μέσα βρίσκονται αυτοί με ένα μεγάλο κεσέ από γιαούρτι που κάτι καίνε και ένα δοχείο που βάζουν το λάδι, μα μέσα είχαν κεριά (πιθανών για να μην φαίνετε η φλόγα τους μακριά), διαβάζουν ακατανόητα λόγια, μπορώ να πω ότι έμοιαζαν με προσευχές, από χαρτιά που έχουν στα χέρια. Μια τελετή μαγείας, που χωρίς να το θέλω παρακολουθώ, αλλά και μου κεντρίζει το ενδιαφέρον πάρα πολύ! Η περιέργεια με κρατά ακούνητη, καθηλωμένη στην ίδια θέση, όπου έχω και πλήρη θέα στα τεκταινόμενα. Ακούω σχεδόν τα πάντα, επικλήσεις δαιμόνων, ονόματα και το σκοπό που έχει ετούτη η μαγική τελετουργία...Κάποια στιγμή, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, βγάζει ο άντρας από την τσέπη της κελεμπίας ένα πλαστικό μπουκαλάκι και αρχίζει να τους ραντίζει όλους μα και γύρω-γύρω στον κύκλο να ρίχνει από το μπουκαλάκι. Τότε βάζει τους τρεις γυμνούς να γονατίσουν και τους δίνει να πιουν από το μπουκαλάκι. Ξαφνικά, ακούγεται μια στριγκλιά που δεν κατάλαβα εάν κάποιος από τούτους την έβαλε ή προερχόταν από κάπου αλλού. Εγώ τρομάζω και καθώς κάνω πίσω πέφτουν χαλίκια και χώματα σχεδόν επάνω τους. Ο άντρας με την κελεμπία τους λέει πως οι δαιμόνοι τους δείχνουν με αυτό τον τρόπο, πως από εδώ και πέρα τους έχουν καθυποτάξει και τα πνεύματα θα είναι παντοτινά στην υπηρεσία τους για να τους δώσουν δύναμη και κύρος!!! Ναι, πολλές φορές έχω συναντήσει τρελά πράγματα επάνω στο Ιερό βουνό, φωτογραφίες καρφωμένες στα δέντρα, κεριά πλεγμένα σαν κοτσίδα με ονόματα γραμμένα επάνω τους και αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί οι άνθρωποι ασχολούνται με την χαμηλή αρνητική ενέργεια, με πράγματα που μόνο άσχημο αποτέλεσμα για την ψυχή τους θα έχουν; Τι τους ωθεί να "καλυτερέψουν" κάποιες καταστάσεις σε τούτη την εφήμερη ζωή των 60,70 ή 100 χρόνων ενώ φορτώνουν, προσθέτουν, δεσμεύσεις στην ήδη βεβαρημένη ψυχούλα τους! Πραγματικά εκείνο το βράδυ δεν είδα δαίμονες, ούτε και κάτι άλλο που να με κάνει να σας πω, ότι η τελετουργία ήταν επιτυχής, αυτό που κατάλαβα και με θλίβει, είναι πως άνθρωποι επώνυμοι-ανώνυμοι καταθέτουν ψυχή, σώμα, πνεύμα με φοβερή άγνοια, στο κυνήγι της δόξας και της προσωρινής ευτυχίας. Και ο μόνος κερδισμένος (πιθανών) να βγήκε ο τρισάθλιος μάγος με μερικά πεντοχίλιαρα παραπάνω στη τσέπη του. Άνθρωποι, άνθρωποι.... Σας χαιρετώ.