Σήμερα θα σας πω μια ιστορία που άκουσα από έναν φύλακα λατομείου, σε μια περιοχή ανάμεσα Φυλής-Ασπρόπυργου. Ήταν αρχές άνοιξης το 1984,όταν αποφασίσαμε μια παρέα να ανέβουμε για Σαββατοκύριακο, από τον Ασπρόπυργο για την μαγική Πάρνηθα. Όντως Σαββάτο μεσημέρι προχωρούσαμε βόρειοανατολικά την πεδιάδα για να ανέβουμε από τον Ασπρόπυργο προς Φυλή και κατόπιν επάνω. Ήταν μια πορεία χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι της παρειές της Πάρνηθας, θα έλεγα και λίγο κουραστική συνάμα. Νερό δεν είχαμε βρει σε όλη την διαδρομή, περίπου τρεις ώρες ανηφορικά και η βλάστηση ήταν πολύ χαμηλή. Λίγο πριν την Φυλή, από την μεριά του Ασπρόπυργου ήταν ένα λατομείο όπου πήγαμε να ζητήσουμε νερό εκεί. Βρήκαμε κάποιον φύλακα που έφτιαχνε τον καφέ του και ζήταγε παρέα να τον πιει... Ήταν από την Ελευσίνα, μας είπε, δούλευε τις νύχτες και όλο το Σαββατοκύριακο σαν φύλακας. Λόγο στον λόγο, μας είπε και για διάφορες παράξενες νυχτερινές επισκέψεις εκεί...Φαινόταν άνθρωπος ειλικρινής και εμείς του ζητήσαμε κάποιο βράδυ να πάμε να του κάνουμε παρέα για να δούμε τα φαινόμενα που μας εξιστορούσε, φυσικά ο άνθρωπος δέχτηκε με μεγάλη χαρά ,μα για λόγους τώρα που δεν θυμάμαι, εμείς δεν πήγαμε ποτέ. Μας είχε πει λοιπόν.... <<Εγώ είμαι ο τέταρτος φύλακας και εκείνος που κάθισε στην δουλειά περισσότερο, αφού οι άλλοι τρεις έφευγαν από τις πρώτες νύχτες. Εδώ, μετά τις δώδεκα έρχονται ξωτικά με διάφορα φώτα στα χέρια και στα κεφάλια τους. Να δείτε πως χορεύουν μαζί τους τα εργαλεία, να ακούσετε τα τραγούδια τους μα και τα εργαλεία που τους κτυπούνε τον ίδιο σκοπό...Βγαίνουνε από εκεί και με το δάκτυλο μας έδειξε το βουνό του Εβραίου,(που στην κορυφή του έχει ένα μικρό σπήλαιο και όπου λίγο παλαιότερα είχε μια πηγή στο βάθος). Αλλά εγώ δεν φοβάμαι, συνέχισε εκείνος, έχω Σταυρό με το Άγιο ξύλο και δεν με πλησιάζουν καθόλου>>. Δεν ξέρω, μα τον είχαμε πιστέψει και επηρεασθεί αρνητικά, φτάνοντας μετά στην Φυλή πήραμε το λεωφορείο για Αθήνα και δεν ανεβήκαμε στην Ιερή Πάρνηθα τότε. Με τούτα σας χαιρετώ φιλικά.