Μια φορά θυμάμαι, που ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα του χειμώνα, ήμουν στην πηγή της Φυλής (Αγ. Παρασκευή), είπα να προχωρούσα έως το Κλημέντι και μετά να γύριζα πίσω προς στη Χασιά. Όντως έφτασα στο Κλημέντι μα ο καιρός άλλαξε και τότε σκέφτηκα να προχωρήσω προς την πηγή Πόρο-σπήλαιο Μπάτακα (είναι το σπήλαιο και η πηγή που στα πρώτα μηνύματά μου είχα υποδείξει στον Oannes να τα επισκεφτεί), έτσι και έγινε . Λίγο πριν φθάσω όμως, με έπιασε δυνατή βροχή και το ρέμα της Γκούρας κατέβαζε πάρα πολύ νερό, ήταν αδύνατον να το περάσω για να φθάσω στα δέκα μέτρα πιο εκεί που είναι η σπηλιά. Κάποια στιγμή όμως, βρήκα το κουράγιο, μπήκα μέχρι τη μέση στα νερά και άρχισα να διασχίζω το ρέμα. Τα νερά ήταν πολύ δυνατά και με παράσερναν, άσε που κατέβαζαν πέτρες, ξύλα και μου έκαναν δυσκολότερο το βάδισμα! Μα κάποια στιγμή, αισθάνθηκα, πάρα τα είδα, κάποια γερά χέρια να με βοηθούν, να με υπερυψώνουν για να περάσω απέναντι!!! (Αρκετές μέρες μετά ένοιωθα πόνο και στις δυο μασχάλες μου). Πιστεύεις, πως ακόμα δεν θυμάμαι πως έφτασα μέχρι το σπήλαιο Μπάτακα, πως άναψα φωτιά, πως το πρωί ήμουν όλο ζωή και ενέργεια, παρ΄ όλου που είχε υγρασία και ομίχλη και είχα περάσει όλη εκείνη την περιπέτεια την προηγούμενη μέρα... Δεν θα γράψω εδώ για τα όνειρα "της παράνοιας" που συντρόφευαν το "μοναχικό" βράδυ μου, μόνο θα σου πω, ότι κάτι περισσότερο από εμάς, ξέρουν εκείνοι που επιλέγουν δάση για να διαλογίζονται! Με τούτα σας χαιρετώ.