Κάποτε βαδίζοντας από Μόλα για Λοιμικό και μετά για Αυλώνα έλεγα να ξεκουραστώ στο Εκκλησάκι που είναι κοντά στα δύο πηγάδια. Η ώρα θα ήταν γύρω στης 10 το πρωί. Είχα σχεδόν διανύσει την μισή διαδρομή προς το Λοιμικό, όταν εντελώς ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε. Σαν να ήταν σούρουπο. Και μάλιστα σηκώθηκε ένας δυνατός αέρας. Έβγαλα από το σακίδιο το αντιανεμικό και το φόρεσα ,καθώς δε, έβαλα την κουκούλα, άκουγα ένα ακαθόριστο μουρμουρητό που σιγά-σιγά γινόταν σαν εκείνα τα Ηπειρώτικα τραγούδια της τάβλας, όπως τα λένε. Εκείνα που δεν έχουν όργανα, παρά μόνο φωνές. Είπα: <<Ο αέρας μου παίζει παιχνίδια, διότι ήταν καθημερινή και ήταν πολύ δύσκολο κάποιος σύλλογος να είχε συνάντηση στο βουνό>>. Προχωρούσα τώρα πιο βιαστικά γιατί, υπήρχε ο φόβος μιας μπόρας και δεν ήθελα να με βρει κάτω από τα δέντρα. Δεν είχα προχωρήσει πολύ ,ίσως δύο λεπτά μόνο, και έτσι ξαφνικά το φαινόμενο χάθηκε. Κοιτώ πίσω και δεν βλέπω σύννεφα πουθενά!!! Και εκείνα, τα παράξενα τραγούδια, είχαν σταματήσει το ίδιο ξαφνικά... Φοβήθηκα να συνεχίσω μόνη μια και η διαδρομή θα ήταν μεγάλη. Αποφάσισα να επιστρέψω πίσω και καθώς ανέβαινα το μονοπάτι, στο ίδιο σημείο, επαναλήφθηκαν πάλι τα ίδια. Σκοτεινός ουρανός και τραγούδια. Η διάρκεια του φαινομένου κράτησε περίπου πέντε λεπτά και επιπλέον, τώρα διέκρινα μια υγρασία στην ατμόσφαιρα, που στις ελάχιστες αχτίδες του φως δημιουργούσε διάφορες οπτασίες ανθρώπινες που δεν μου γέννησαν αρνητικό συναίσθημα. Μέσα στο μυαλό μου τοποθέτησα την εμπειρία ετούτη σαν φυσικό γεγονός τότε. Μα σήμερα, λέω πως κάποιος ή κάποιοι θέλησαν να με προφυλάξουν. Σας χαιρετώ.