Θα ήθελα να μεταφέρω μια ιστορία που μου την έχει αφηγηθεί φίλος μου από τη στρατιωτική του θητεία πριν περίπου 6-7 χρόνια. Πριν από αυτό όμως, να σημειώσω πως ο ίδιος είναι επιστήμονας (και ένας από τους κορυφαίους στον τομέα του στην Ελλάδα) και όχι μόνο δεν πιστεύει, αλλά δε δέχεται καν την ύπαρξη παραφυσικών φαινομένων – απλά μου τα αφηγούνταν ψάχνοντας και ο ίδιος για λογικές εξηγήσεις. Ο ίδιος λοιπόν υπηρέτησε σε ένα φυλάκιο της Αεροπορίας έξω από τη Λάρισα. Το συγκεκριμένο φυλάκιο, για κάποιο λόγο που δυστυχώς δεν θυμάμαι, ήταν μεσοτοιχία με ένα οστεοφυλάκιο Γερμανών από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η είσοδος του οποίου ήταν μέρος του φυλακίου. Πιθανόν να ήταν χτισμένο εκεί που παλιότερα υπήρχε ο τάφος, αλλά δεν είμαι σίγουρος και δεν θέλω να το μεταφέρω λάθος. Κατά την παραμονή του εκεί, ο φίλος μου παρατήρησε διάφορα περίεργα φαινόμενα (θόρυβοι, ζώα που δεν έμπαιναν με τίποτα στο χώρο παρά το κρύο έξω κτλ.), πολλά από τα οποία ούτε καν απασχόλησαν την επιστημονική του σκέψη. Τρία όμως σημεία του είχαν μείνει: - Η τηλεόραση που σε στιγμές όχι μόνο άνοιγε μόνη της («διαφορά τάσης, πιθανά», ήταν το σχόλιο του), αλλά έκανε και ζάπινγκ αυτοβούλως, χωρίς να υπάρχει καν κάποιος κοντά στον τηλεχειρισμό. - Μια αέρινη, άυλη μορφή που συνάντησε μια μέρα στο διάδρομο που οδηγούσε στην είσοδο του οστεοφυλακίου. Προσπάθησε να το εξηγήσει ως «μια διάθλαση του φωτός από τους φεγγίτες πάνω στη σκόνη του χώρου», αλλά όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε εκείνη την ώρα έξω είχε συννεφιά και έβρεχε... - Το πιο σημαντικό: Ένα βράδυ ακούστηκαν θόρυβοι από την πόρτα του οστεοφυλακίου. Πρόκειται για μια βαριά μεταλλική πόρτα την οποία όταν έπρεπε να ανοίξουν λίγο καιρό πριν το συμβάν προκειμένου να καθαρίσουν το χώρο που είχε πλημμυρίσει από τις βροχοπτώσεις, παιδεύτηκαν αρκετά για να τα καταφέρουν. Οι θόρυβοι μάλιστα το βράδυ εκείνο ήταν τόσο έντονοι, που ο συνάδελφος του πήρε μαζί και το υπηρεσιακό του όπλο. Φτάνοντας λοιπόν στο διάδρομο που οδηγούσε στο οστεοφυλάκιο, είδαν την πόρτα ελαφρά ανοιγμένη – πράγμα λογικά αδύνατο, μια και κανείς δε θα μπορούσε να είχε περάσει στο χώρο και να την ανοίξει χωρίς να γίνει αντιληπτός. Μόλις όμως έκαναν μερικά βήματα στο διάδρομο για να την πλησιάσουν, η βαριά μεταλλική πόρτα έκλεισε μπροστά στα μάτια τους με τόση δύναμη που σχεδόν σφήνωσε, και χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια και από τους δύο για να την ανοίξουν. Φυσικά, δε βρήκαν κανένα μέσα – εν ζωή, τουλάχιστον – και οι σκέψεις του για «ρεύμα αέρος» όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ήταν η μόνη λογική εξήγηση μεν, αστεία δε, καθώς δεν υπήρχε παράθυρο, πόρτα ή κάτι τέτοιο μέσα στο οστεοφυλάκιο ώστε να δημιουργήσει ρεύμα, αλλά και αν υπήρχε θα ήταν πρακτικά αδύνατο να κουνήσει ο αέρας μια τέτοια πόρτα. Να θυμίσω πως αυτές οι ιστορίες προέρχονται όχι από κάποιο θιασώτη του παραφυσικού που ίσως υποσυνείδητα να τις διόγκωνε, ή από αφηγήσεις άλλων στρατιωτών για τον χώρο που αγγίζουν τα όρια του μύθου πολλές φορές, αλλά από έναν άνθρωπο που τα βίωσε και έψαχνε απεγνωσμένα τρόπο να τα εξηγήσει, γιατί απλά δεν ταίριαζαν με την επιστημονική του σκέψη και δε χώραγε κάτι παραφυσικό στο κεφάλι του...