Η ιστορία που θα σας δηγηθώ προέρχεται από μια ηλικιωμένη (όχι πια εν ζωή) θεία μου, που όπως με διαβεβαίωνε της συνέβη όταν ήταν 13-14 χρόνων στο νησί όπου γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε, στην Σέριφο. Τα παλαιά χρόνια στο νησί κυκλοφορούσε ο θρύλος ότι ορισμένες νύχτες αν τύχαινε και παρατηρούσες τον έναστρο ουρανό μπορούσες καμία φορά να δεις την «ζώνη της Παναγίας» να περνά και χάνεται στον ορίζοντα.. Ένα βράδυ λοιπόν και ενώ η θεία μου βρισκόταν σε κάποια τοποθεσία του νησιού (νομίζω «μέγα λιβάδι» ότι λέγετε –με κάθε επιφύλαξη) κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό βλέπει μια ομάδα από κατακόρυφα φώτα να διασχίζουν το στερέωμα ταξιδεύοντας στον σκοτεινό ορίζοντα! Το φαινόμενο αυτό της έκανε μεγάλη εντύπωση (τόση ώστε να το θυμάται μέχρι τα βαθιά γεράματα) οπότε ρώτησε την μητέρα της που της εξήγησε ότι είχε την τύχη να δει την «ζώνη της Παναγίας».. Υ.Γ. Αυτή η διήγηση λαογραφικά φαίνεται πρωτότυπη (αν θυμάμαι καλά) –τουλάχιστο με αυτό τον ορισμό. Μάλιστα η φύση του φαινομένου αφήνει αρκετά περιθώρια προβληματισμού για το τι μπορεί να ήτανε αυτά τα «ιπτάμενα φώτα» (ΑΤΙΑ;) την πρώτη - δεύτερη δεκαετία του περασμένου αιώνα..