Θα σας πω και ακόμα μια ιστορία που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Πριν από 15 περίπου χρόνια στον επαρχιακό δρόμο μεταξύ Λάρισας Τυρνάβου (πριν φτιάξουν τον καινούριο δρόμο) καθώς γυρνούσε η μητέρα μου από τον Τύρναβο για την Λάρισα είχε πιάσει ψιλόβροχο και από μακριά βλέπει μια γριούλα να σταματάει ένα αυτοκίνητο (Φολκς Βάγκεν ακόμα το θυμάμαι) αλλά αυτό να φεύγει σχεδόν αμέσως. Η μητέρα μου την λυπήθηκε και είπε να την πάρει αυτήν με το αμάξι αφού έβρεχε κιόλας. Σταματάει λοιπόν δεξιά κατεβάζει το παράθυρο και πάει να ανοίξει την πόρτα. Κοιτάει την γριούλα και παθαίνει σοκ. Η γριούλα δεν είχε πρόσωπο!!! Ένα κενό. Για πότε έφυγε και για πότε έφτασε σπίτι ούτε που το κατάλαβε. Έκανε ώρες μέχρι να συνέλθει αφού έτρεμε σαν ψάρι. Ο πατέρας μου φυσικά δεν πίστευε με τίποτα. Μετά από χρόνια μάθαμε ότι αυτό που συνέβη στην μάνα μου το είχαν δει και άλλα άτομα κατά καιρούς. Τώρα τι ήταν ακόμα να μάθουμε αφού πολλά λέγονται. Η μητέρα μου πάντως δεν έκατσε να μάθει.