Η Κέρκυρα, του τουρισμού και της ήσυχης επαρχιακής ζωής, τα τελευταία χρόνια έχει το προνόμιο να είναι ένα από τα σημεία της Ελλάδας που η εμφάνιση UFO δεν είναι ένα σπάνιο και εξαιρετικό γεγονός αλλά ένα σύνηθες καθημερινό φαινόμενο. Ο Τζίνος Δημητράτος, ζωγράφος και καθηγητής καλλιτεχνικών στο επάγγελμα, δηλώνει αυτόπτης μάρτυς χιλιάδων ΑΤΙΑ που περνούν καθημερινά από τους κερκυραϊκούς ουρανούς. Αρχισε να ασχολείται έντονα με το θέμα από το 1992. Στις 27 Μαΐου του ίδιου χρόνου, άρχισε να καταγράφει τις κινήσεις των ΑΤΙΑ έτσι όπως τις βλέπει κάθε βράδυ από το παρατηρητήριο που έχει εγκαταστήσει στην αυλή του σπιτιού του. Έως σήμερα έχει δει χιλιάδες και πιστεύει ότι ο ουρανός της Κέρκυρας είναι ένα πέρασμα αφού είμαστε στον 20ο μεσημβρινό, αυτόν που χωρίζει και την Αφρική στη μέση. Στον ίδιο μεσημβρινό, στην Ουγγαρία, έχουν εντοπίσει μια μικρή πόλη, η οποία ονομάζεται Ζλόκο. Το εξαιρετικό όμως γεγονός δεν είναι η εμφάνισή τους, αλλά το ό,τι συνέβη στις δώδεκα παρά πέντε της Κυριακής Πάσχα του '96 στον Ποταμό. “...Για μένα νομίζω ότι ήταν ένα μήνυμα. Είδα και το τοπίο, το οποίο είχαν καταστρέψει. Εμφανίστηκαν αντικείμενα τεράστια, το μεγαλύτερο εκ των οποίων θα πρέπει να ξεπερνούσε το μέγεθος ενός Boeing, τα οποία για λόγους που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, κατέβηκαν πολύ χαμηλά και πήραν στέγες, έσπασαν, ελιές, ξεμόνταραν από έναν οίκο ευγηρίας τους ηλιακούς συσσωρευτές, κάποιου του χάλασαν την ταράτσα, σε κάποιο μαγαζί μπήκε μέσα η πόρτα και επιπλέον δεν άφηναν τον κόσμο να βγει από τα σπίτια του. Αν ήταν αυτό το πράγμα π.χ. θύελλα, δεν είναι δυνατόν κάποιος να θέλει να βγει από το σπίτι του και να μην μπορεί να βγει”. Η συνέχεια, έτσι όπως την περιγράφει ο κ. Δημητράτος, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ξεχωριστό επεισόδιο των X files! “... Mου έλεγε μια νοικοκυρά η οποία επιχείρησε να βγει έξω από το σπίτι της, ότι μέσα στο σπίτι βρίσκονταν έξι άτομα, μικροί και μεγάλοι, και μια δύναμη που δεν είχε ξανανιώσει στη ζωή της, με μια ώθηση τους κρατούσε μέσα. Τα αντικείμενα που ερχόντουσαν μάλλον από την περιοχή των Βαρυπατάδων, κατέβηκαν περίπου στα 150 μέτρα. Γι' αυτά, έχω την απόλυτη μαρτυρία ενός γνωστού μου, που μαζί με την γυναίκα του (Κ. και Μ.Π.) δεν μπορούσαν να μπουν στο σπίτι τους κι αυτό γιατί δεν κατάφερναν να βρουν την... κλειδαρότρυπα! Είχαν την εντύπωση ότι θα άνοιγε η γη να τους καταπιεί, τους τράβαγε μια τεράστια δύναμη προς τα κάτω. Ένας επιστήμονας του Δημόκριτου που του έστειλα μια αναφορά και τις φωτογραφίες, μου είπε ότι υπήρξε μάλλον μια στιγμιαία καμπύλωση του χώρου, και η δύναμη ήταν από κάτω προς τα πάνω... Έβγαλε, να φανταστείτε, τα ρολόγια μέσα από τους θύλακες και πολλοί ήταν αυτοί που βρήκαν τα καλώδια 12 μέτρα μακριά. Δέντρα έπεσαν, παλιές βελανιδιές, ελιές, έριξαν δύο στέγες και όλα αυτά την Κυριακή του Πάσχα. Στην αρχή νόμιζαν ότι είναι κάποια θύελλα μα όταν γύρισαν σπίτι τους αντίκρισαν αυτά τα αντικείμενα γκρίζου χρώματος να στέκονται ακίνητα χαμηλά. Ήταν τέσσερα, με πολλά φώτα. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει σε ευρωπαϊκό ή ελληνικό επίπεδο. Η ακτίνα του γεγονότος ήταν 7-8 στρέμματα.”.