Γειά, με λένε Χαραλάμπη και έχω στείλει ήδη μια ιστορία και τώρα πάλι θυμήθηκα μια άλλη που την άκουσα την ίδια φοβερή νύχτα που άκουσα και την πρώτη. Λοιπόν αυτή η ιστορία είναι βέβαια ένας θρύλος, μια παράδοση, αν και το άτομο που την είπε φαινόταν να την ψιλοπιστεύει. Εγώ βέβαια είμαι εξαιρετικά άπιστος και απλώς την μεταφέρω. Λοιπόν, υπάρχει ένας δρόμος κάπου έξω από το Κιλκίς, ο οποίος δρόμος φέρεται να είναι στοιχειωμένος από μία γυναίκα, τουρκικής νομίζω καταγωγής (είχε ένα τουρκικό όνομα που όμως τώρα δεν θυμάμαι) και την οποία είχε δολοφονήσει ο σύζυγός της. Και τώρα, αν είσαι αντρικού φύλου και οδηγάς σ' αυτόν τον δρόμο μέσα στη νύχτα, ξαφνικά μπορεί να την δεις να τρέχει δίπλα σου και μην δοκιμάσεις να αυξήσεις ταχύτητα γιατί πάλι δίπλα σου θα τρέχει και αρχίζει και σου μιλάει. Είναι φοβερό να την βλέπεις γιατί είναι γεμάτη αίματα ή έχει κομμένο κεφάλι, αν θυμάμαι καλά, το οποίο κρατάει στα χέρια της και αρχίζει να σου φωνάζει και να προσπαθεί να σε κάνει να χάσεις τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Αν τώρα καταφέρεις και δε στουκάρεις το αμάξι σε κάνα δέντρο πάνω στην τρομάρα σου και μπορέσεις και φύγεις, αυτό δε σημαί- νει υποχρεωτικά ότι τη γλίτωσες. Όπως λένε, αν είχες κάνει το λάθος να της απαντήσεις ή να της μιλήσεις εν γένει, θα πεθάνεις μέσα σε λίγες μέρες. Γιατί σου αφήνει κατάρα! Φριχτό έ; και για όλα φταίει ο ηλίθιος ο άντρας της. Ένα πράμα δε μπορώ να θυμηθώ τώρα: στο Κιλκίς ήταν αυτός ο δρόμος ή μήπως ήταν στα Τρίκαλα; δε θυμάμαι ρε παιδί μου και δεν τα πάω καλά με τα τοπονυμικά και τις γεωγραφίες. Εν πάσει περι- πτώσει αν το διαβάζει αυτό κάνας αυτόχθονας του Κιλκίς (ή των Τρικάλων) ας το διευκρινήσει αν θέλει. Εγώ έχω να πω ότι ακόμα κι αν δεν τα πιστεύεις αυτά, όταν τα ακούς σε πιάνει ένα ρίγος στη σπονδυλική σου στήλη και μια πρόσκαιρη έστω τρομάρα, έτσι δεν είναι;;;