Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που έζησα το προηγούμενο Σάββατο. Είχα φτάσει στο Γερμανικό Νεκροταφείο μετά από μια άκρως ευχάριστη πεζοπορία στην περιοχή της Αρχαίας Ικαρίας, προς ανεύρεση σπηλαίων. Ο καιρός ήταν καθαρά ανοιξιάτικος, ασυνήθιστα γλυκός και ζεστός, ο αέρας μοσχοβολούσε, μικρά παιχνιδιάρικα ποταμάκια "σιγοτραγουδούσαν" εδώ και' κει, ένα ζευγάρι αετών πετούσε περήφανο πάνω από μια βουνοκορφή μέχρι που ανακάλυψα και τον τέταρτο κατά σειρά καταρράκτη, ο οποίος κυλούσε πάνω σε ένα τεράστιο σταλαγμιτοειδή βράχο. Εικόνες και συναισθήματα μοναδικά, προερχόμενα από ένα τόσο παρεξηγημένο και υποτιμημένο από πολλούς -για την καταστροφή του- Βουνό. 'Ενα Βουνό που ακόμα και σήμερα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανένα άλλο μέρος. Βλέποντας αυτά καθόμουν και απορούσα με όλους αυτούς που έχουν περιορίσει την ομορφιά αλλά και το ερευνητικό ενδιαφέρον του Βουνού, στη Σπηλιά του Νταβέλη. Από μια πλευρά όμως, είναι καλύτερα έτσι, μιας και το υπόλοιπο Βουνό μένει ανέπαφο από καταστροφικές επιδρομές "κουφιογεωλόγων" και "κυνηγών φαντασμάτων". Φτάνοντας λοιπόν στο Γερμανικό Νεκροταφείο, είπα να ξαποστάσω εκεί, πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής. Έκατσα στην πίσω μάντρα του νεκροταφείου ατενίζοντας όλα τα Βουνά του Πεντελικού, το Μαραθώνα, τη θάλασσα και την Εύβοια. Όσοι έχετε επισκεφθεί το μέρος, θα θυμάστε ότι η μάντρα του νεκροταφείου είναι πέτρινη, ύψους γύρω στα 2-3 μέτρα. Καθώς καθόμουν λοιπόν κάτω ξαπλωτός, προς μεγάλη μου έκπληξη είδα να εκτοξεύονται από πάνω μου με δύναμη...κομμένες τριανταφυλλιές. Πετάχτηκα πάνω γιατί η πιθανότητα να προσγειωθεί κάτι τέτοιο πάνω στο κεφάλι μου ήταν μεγάλη. Δε λέω, το φυτό πανέμορφο, αλλά τ' αγκάθια, όχι και τόσο. Πετάγονταν με τέτοια δύναμη λες και κάποιος τις εκτόξευε με τόξο. Παραδόξως δεν ακουγόταν τίποτα απολύτως από τον εσωτερικό χώρο του νεκροταφείου. Κάποιος ήχος κλαδέματος ή κάτι τέτοιο. Έτρεξα αμέσως μέσα να δω ποιος ήταν. Υπέθεσα ότι θα έβλεπα κάποιον να φροντίζει τα φυτά. Γούρλωσαν τα μάτια μου, όταν δεν είδα κανένα ! Ούτε ένας. Ούτε ένα αυτοκίνητο έξω από την πύλη. Κανείς ! Τα' χασα. Κάνοντας ένα γύρο γύρω από το νεκροταφείο, παρατήρησα ότι παντού υπήρχαν σκόρπιοι κομμένοι κορμοί φυτών, των οποίων όμως, έλειπε το εξωτερικό τους περίβλημα. Ο τόπος ήταν γεμάτος από αυτά. Όσο για το ποιος μπορεί να πέταγε τις τριανταφυλλιές πάνω από τον τοίχο, αν εξαιρέσουμε την περίπτωση κάποιου κηπουρού, τι να σας πω δεν ξέρω. Απλώς θέλησα να το συζητήσω μαζί σας.